"Έφυγε" από τη ζωή στα 95 του χρόνια ο Χαράλαμπος Ρούπας, ο μικρότερος από τους 40 μαυροσκούφηδες, το επίλεκτο σώμα και προσωπική φρουρά του Άρη Βελουχιώτη.
Υπήρξε ένας από τους πλέον έμπιστους του καπετάνιου του ΕΛΑΣ και κρυπτογράφος των μηνυμάτων του, ενώ έμεινε δίπλα του μέχρι το τέλος. Υπήρξε επίσης ιδρυτικό μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών.
Αρνήθηκε να παραδώσει τα όπλα του στη Βάρκιζα και πέρασε κρατούμενος σε φυλακές συνολικά 17,5 χρόνια, ενώ δύο φορές καταδικάστηκε δις εις θάνατον.
Η πολιτική κηδεία του θα γίνει σήμερα Παρασκευή 1 Ιουνίου 2018, στις 3 στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, ενώ η σορός του θα ταφεί αύριο Σάββατο, στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Αίγιο.
Ποιος ήταν ο Χαράλαμπος Ρούπας
Ο Χαράλαμπος Ρούπας γεννήθηκε στο Αίγιο στις 25 Ιανουαρίου του 1924. Ο πατέρας του ήταν μεγαλέμπορος και μεγαλοκτηματίας. Μάλιστα είχε αναλάβει την εκμετάλλευση των δασών και γαιών του Μεγάλου Σπηλαίου. Ήταν όμως και βενιζελικός. Δολοφονήθηκε από τους πολιτικούς του αντιπάλους όταν ο γιος του έγινε 9 μηνών.
Ο Χαράλαμπος Ρούπας μεγάλωσε στο Αίγιο όπου και έλαβε τη βασική του παιδεία. Αποβλήθηκε από το Γυμνάσιο Αιγίου, όπου ήταν άριστος μαθητής:
«Στην τελευταία τάξη, επί “γυμνασιαρχίας” Μάλλιου, ένθερμου υποστηρικτή της μεταξικής νεολαίας, αποβλήθηκα από τα Γυμνάσια Αιγίου, διότι δεν κατέδωσα συμμαθητές μου που είχαν διασκορπίσει στον προαύλιο χώρο του σχολείου προκηρύξεις της Ο.Κ.Ν.Ε. (Πυρπιρής, Μόσχος Διονύσιος, Γιαννόπουλος Διονύσιος κ.α.).
»Εγώ δεν ήμουν Οκνίτης, αλλά αυτοί που έκαναν τη συγκεκριμένη συνωμοτική πράξη, ήταν στενοί φίλοι μου, οι οποίοι κατά την ξενική Κατοχή, εντάχθηκαν στις γραμμές της Ε.Π.Ο.Ν., πολέμησαν τον κατακτητή και έπεσαν ηρωικά από τα φασιστικά βόλια του. Αποφοίτησα από το Γυμνάσιο Ακράτας έχοντας γυμνασιάρχη τον δημοκρατικότατο κ. Πασπάτη».
Το 1942 εγγράφεται στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, έρχεται σε επαφή με την Ε.Π.Ο.Ν. οργανώνεται, γίνεται μέλος της και κατατάσσεται έπειτα από μαθητεία ως στενογράφος και κρυπτογράφος στο Κλιμάκιο Γενικού Αρχηγείου Νότιας Ελλάδας (το γνωστό Κ.Γ. Α.Ν.Ε.) του Γ ενικού Στρατηγείου του Ε.Λ.Α.Σ. Κλήθηκε από την Οργάνωση στο Αίγιο να υποδεχθεί τον ουλαμό του Άρη που θα ερχόταν με πλωτά μέσα, από την περιοχή του Μαραθιά (Ρούμελης), να διαπεραιωθεί στην θέση Παναγοπούλα Αχαΐας.
Από εκεί και πέρα έγινε ο εξ απορρήτων του Αρη, με άλλα λόγια Κ/Τ που στη στρατιωτική ορολογία σημαίνει κρυπτογράφος του, με τον εξής τρόπο: Στην Αράχωβα Αιγιαλείας όπου εγκατέστησε τη βάση διοίκησης του ο Αρης, φώναξε τον Χαράλαμπο, (αφού είχε λάβει τα διαπιστευτήρια από την Οργάνωση Αιγιαλείας), να τον συναντήσει εκεί που διαβιούσε.
Μπαίνοντας στο δωμάτιο που του υπέδειξαν αντίκρυσε δυο άτομα κοντά στο τζάκι και απευθύνθηκε στον περιποιημένο και ατσάκιγο ένστολο με τις φρεσκογυαλισμένες μπότες και τα καλοψαλιδισμένα γένια του, αλλά εκείνος ήταν, ο καπετάν Ερμής (Βασίλης Πριόβολος που τον ξεπροβοδίσαμε πριν από λίγον καιρό) τον σταμάτησε και του είπε να απευθυνθεί στον άλλο ένστολο που ήταν ο πρωτοκαπετάνιος.
Ο αρχηγός του λέει πως από δω κι έπειτα θα είναι ο Κ/Τ του, διατάζει και του φέρνουν έναν μαύρο σκούφο, ίδιο όπως και των άλλων αντρών του και με τα ίδια του τα χέρια τον φοράει στο νέο μέλος των «μαυροσκούφηδων», που αποτελούσαν το επιτελείο του. Καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής του Άρη στην Πελοπόννησο μέχρι τη Συμφωνία της Βάρκιζας ήταν σκιά του.
Μετά τη Συμφωνία διαλύθηκε ο ουλαμός. «Δεν “παρέδωσα” τον οπλισμό μου, συνεχίζει ο αποβιώσας, με συνέπεια να διαγραφώ από το Κόμμα. Περιφερόμουν διωκόμενος στην ορεινή Αιγιάλεια, της οποίας ο πληθυσμός με περιέθαλψε σαν παιδί του, παρ’ όλες τις συστάσεις της κομματικής οργάνωσης να με περιφρονούν, μέχρις ότου αναχώρησα για την Αθήνα να τελειώσω με τις σπουδές μου.
Τρεις φορές γλύτωσα τη σύλληψη, από μπλόκα και από τυχαία συνάντηση με φασίστες. Τελικά με συνέλαβε η Εθνοφυλακή, στην Πάτρα όπου είχα μεταβεί, ύστερα από κάρφωμα προδοτικό. Με βασάνισαν... Τελικά με καταδίκασαν δις εις θάνατον. Δεν εκτελέσθηκε όμως η ποινή μου, όπως και άλλων αγωνιστών της Εθνικής Εαμικής Αντίστασης, έπειτα από τη σωτήρια επέμβαση του Ο.Η.Ε. και της Σοβιετικής Ένωσης.
Επί 17 χρόνια έζησα στη βασανιστική αλλά ηρωϊκή ατμόσφαιρα τη ζωή στις φυλακές, συντροφιά με το θάνατο, αρχικά στην Πάτρα, μετά από το βασανισμό μου με εντολή του κατοπινού προέδρου της Δημοκρατίας μας Κων/νου Στεφανόπουλου, που υπηρετούσε τότε εκεί ως κατώτερος αξιωματικός του το είπα όταν κάποτε με το φίλο και σύντροφο Πέτρο Κουλουφάκο τον είχαμε επισκεφθεί στην προεδρία της Δημοκρατίας, στα πλαίσια του Εθνικού Συμβουλίου για τη διεκδίκηση των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, αναφορικά με το θέμα των Ομήρων που είμαστε επιφορτισμένοι να φέρουμε σε πέρας. Αναθυμήθηκε το γεγονός με τη βοήθεια μου, αναφέροντας του κάποια χαρακτηριστικά περιστατικά και τελικά συμφιλιωμένοι σφίξαμε τα χέρια.
Από την Πάτρα μετήχθην στις Φυλακές Αβέρωφ για δυο ημέρες και με ξαποστείλανε στις σκληρές Φυλακές της Κέρκυρας. Ακολούθησε η κράτησή μου στις Φυλακές Κεφαλληνίας, που είχε χτίσει ο Μαίτλαντ στο Δρέπανο Αργοστολιού, που ήταν εξίσου σκληρές οι συνθήκες διαβίωσης των πολιτικών κρατουμένων, με αρκετές απεργίες πείνας και βασανιστικές αναγκαστικές σιτίσεις από την πλευρά της Διεύθυνσης, μέχρι τους σεισμούς που έπληξαν τα νησιά του Ιονίου και είχαν σαν αποτέλεσμα την κατάρρευση των φυλακών.
Τότε κατέπλευσε στο Αργοστόλι σκάφος του Πολεμικού Ναυτικού μεταφέροντας το βασιλικό ζεύγος μετά του διαδόχου τους για να διαπιστώσουν οι ίδιοι το μέγεθος της καταστροφής. Βλέποντας την κινητικότητα των κρατουμένων, η Φρειδερίκη, που βοηθούσαμε όπως μπορούσαμε τον τοπικό πληθυσμό, διέταξε να διανεμηθούν στους φυλακισμένους τσιγάρα, τα οποία της τα επιστρέψαμε λέγοντας πως από τους πολιτικούς κρατούμενους δεν καπνίζει κανένας, ενώ πριν από λίγον καιρό είχαμε κατέβει σε απεργία πείνας με αίτημα να μπορούμε να προμηθευόμαστε μεγαλύτερο αριθμό τσιγάρων.
Ακολουθεί η μετάβασή μας στις Φυλακές Καλαμιού Κρήτης, στο γνωστό Ιτζεδίν, όπου και εκεί μας βρήκαν σεισμοί και αρκετοί από εμάς μεταχθήκαμε στις Φυλακές της Αίγινας. Αποφυλακίστηκα το 1964, χωρίς να απαλλοτριώσω ούτε δράμι από τις πολιτικές μου πεποιθήσεις.
Τη μητέρα μου την είχαν εκτοπίσει για ένα διάστημα στο Τρίκερι προσπαθώντας να την εκβιάσουν να γράψει το σπίτι μας στο Αίγιο στην Μητρόπολη Αιγίου, για να μην έχω τίποτα όταν αποφυλακιστώ και για έναν ακόμα λόγο, να με εξαναγκάσουν να υπογράψω δήλωση.
Μετά την αποφυλάκισή του ο Χαράλαμπος Ρούπας προσπάθησε να εργαστεί διδάσκοντας ιδιαίτερα μαθήματα αλλά η Ασφάλεια δεν τον άφηνε σε χλωρό κλαρί. Αποτάθηκε για λογιστική ή όποια άλλη απασχόληση σε διάφορες εταιρίες αλλά και εκεί συνάντησε το τείχος που ύψωνε ο κατασταλτικός κρατικός μηχανισμός. Τελικά προσελήφθη σε μιαν ιδιωτική εταιρία, του Λυμπερόπουλου, αρχικά ως λογιστής και μετέπειτα ως διαχειριστής, από όπου και συνταξιοδοτήθηκε.
Μετά τη διάσπαση στο ΚΚΕ. τάχθηκε με το ΚΚΕ εσωτερικού, συνεπής πάντα στην κομματική δουλειά. Παράλληλα συνεργάστηκε με τα έντυπα: Η ΑΥΓΗ, Πορεία, ΒΗΜΑ Αιγιαλείας, υπεύθυνος της έκδοσης του περιοδικού ΕΑΜ Αντίσταση -όργανου του Πανελλαδικού Συνδέσμου Εαμικής Εθνικής Αντίστασης στον οποίο Σύνδεσμο υπήρξε αρκετό διάστημα και Γραμματέας του- εφημερίδα ΣΤΥΞ, καθώς και την ιταλική Rinastica.
Μαζί με τους αντιστασιακούς συμπατριώτες του συγγραφείς Κλιάφα και Μπιναρδόπουλο έκδοσαν και κυκλοφόρησαν το βιβλίο «Η Αντίσταση στην Αιγιάλεια κατά την Κατοχή». Κυκλοφόρησε το βιβλίο για τον εύζωνα «Κωνσταντίνο Κουκίδη» της Ακρόπολης που έπεσε από τον ιερό βράχο την πρώτη ημέρα της Κατοχής. Υπάρχουν μελέτες του αδημοσίευτες όπως: «Συνέλευση της Βοστίτσας το 1821», «θεόκλητος», «Ευσέβιος Κηπουργός», «Συνεργάτες των ναζί στην Αιγιάλεια».
Συμμετείχε ως εκπρόσωπος του Π.Σ. Α.Ε.Ε. Α. στην Κίνηση Ενωμένη Εθνική Αντίσταση με πρόεδρο τον υπουργό Γεώργιο- Αλέξανδρο Μαγκάκη και Γραμματέα τον συγγραφέα και αντιστασιακό Σταύρο Γιαννακόπουλο ή Πέτρο Ανταίο. Διετέλεσε σύμβουλος του ΔΗ.ΠΕ.ΘΑ. στην αξιολόγηση των αιτήσεων αντιστασιακών για την απονομή της σύνταξής τους.
Δημιούργησε τον Σύλλογο «Δράπανο Αργοστολιού Κεφαλωνιάς», που αναφέρεται στους εκτελεσμένους πολιτικούς κρατούμενους θανατοποινίτες στις μεσαιωνικές Φυλακές Αργοστολιού. Ως αντιστασιακός και δη Μαυροσκούφης υπήρξε Γραμματέας του Πανελλαδικού Συλλόγου Μνήμης Άρη Βελουχιώτη με Πρόεδρο τον άλλο Μαυροσκούφη Βασίλη Πριόβολο ή καπετάν Ερμή.
Αρνήθηκε το παράσημο του ισραηλητικού κράτους που τελούσε τότε υπό την προεδρία του Σαρόν, που τον ανακήρυχναν με το διάσημο τους «Δίκαιο των Εθνών», για τους Εβραίους διέσωσε από τον αφανισμό των ναζί κατακτητών, κατά τη διάρκεια της Κατοχής.
Ρίχτηκε με τα μούτρα στην κατάρτιση πινάκων με ονόματα αντιστασιακών και απλών πολιτών που είχαν συλληφθεί ως όμηροι από τους Γερμανούς κατακτητές —και είχαν σταλεί σε στρατόπεδα εντός Ελλάδας και σε άλλες κατεχόμενες χώρες ως σκλάβοι εργασίας στην αγροτική και βιομηχανική παραγωγή τους— για να αποζημιωθούν από το ίδρυμα ΜΝHΜH-ΕΥΘΥΝΗ- ΜΕΛΛΟΝ, με βάση απόφαση που υποχρέωνε η συσταθείσα από νεογερμανούς ανωτέρω οργάνωση βιομηχανικές και χημικές εταιρίες που χρησιμοποιούσαν σκλάβους εργάτες όπως: η Κρούπ, Φάρμπεν, Κράους Μαφέϊ, Μπάγιερ και άλλες, συνεργαζόμένος με τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης μέσω του διευθυντού του κ. Δανιήλ Εσδρά.
πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
