"ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ" ΜΕ ΕΝΑΝ ΜΑΡΟΚΙΝΟ ΛΗΣΤΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ..
In αληθινές ιστορίεςΤρίτη, 5 Οκτωβρίου 2010
Το όνομα μου είναι Μοχάμετ, κατάγομαι από το Ραμπάτ που είναι και η πρωτεύουσα του Μαρόκου.
Έφυγα ξαφνικά ένα βράδυ γιατί είχα πρόβλημα με την αστυνομία, μετά από ληστεία που είχα κάνει σε τουρίστα μαζί με έναν άλλο φίλο μου. Αυτόν τον έπιασαν όμως.
Ξεκίνησα με 2 χιλιάδες δολάρια στη τσέπη και προσπάθησα να περάσω με μερικούς άλλους με βάρκα στην Ισπανία, για να πάω από 'κει στην Γαλλία και στο Παρίσι που εκεί έχω συγγενείς αλλά και πολλούς φίλους.
Πως βρέθηκες από το Γιβραλτάρ και την προσπάθεια να περάσεις Ισπανία στην Ελλάδα?
Μας κορόιδεψε ο άνθρωπός που είχε την βάρκα στο Τανγκλέρ. Μας είπε πως θα μας πάει απέναντι στην Ισπανία και του δώσαμε όλοι λεφτά, εμένα μου πήρε 1000 δολάρια, γιατί του είπα πως δεν έχω άλλα μαζί μου.
Αντί όμως να πάει βόρεια, πήγε ανατολικά. Εμείς δεν το καταλάβαμε καθόλου, γιατί το μόνο που βλέπαμε ήταν θάλασσα και τίποτα άλλο.
Πόσοι είσαστε στη βάρκα?
Περίπου 20 άτομα. Νομίζω 8-9 Μαροκινοί 18 με 20 χρονών οι άλλοι ήταν από άλλες αφρικανικές χώρες και είχαν και ένα κοριτσάκι μαζί τους πολύ μικρό.
Τελικά που σας άφησε?
Δίπλα στην Αλγερία.
Από κεί γνωρίσαμε κάποιον που μας είπε πως μπορεί να μας πάει στην Γαλλία μέσω Ελλάδας. Και εκεί χωρίσαμε άλλοι πήγαν να βρουν τρόπο να γυρίσουν καθώς δεν είχαν άλλα λεφτά, κι άλλοι άρχισαν να ψάχνουν για καλύτερες τιμές.
Εγώ έμεινα γιατί πίστεψα πως στην Ελλάδα θα μας έδιναν χαρτιά πρόσφυγα, αν λέγαμε πως είμαστε από την Παλαιστίνη. Έτσι μας είπε
Του έδωσα 500 δολάρια για να με βοηθήσει να πάω στην Τυνησία. Τα υπόλοιπα λεφτά που είχα γύρω στα 300 δολάρια τα έδωσα σε άλλον για να περάσω με βάρκα προς την Κρήτη.
Μετά από 1 εβδομάδα τελικά πάτησα σε Ευρωπαϊκό έδαφος και πίστευα πως όλα θα άλλαζαν.
Μας έπιασε το λιμενικό και μας πήγαν σε ένα κέντρο όπου και μας ανέκριναν.
Εγώ και κάτι άλλα παιδία δηλώσαμε πρόσφυγες από την Παλαιστίνη, κάτι άλλοι μαύροι είπαν ψέματα πως είναι Σομαλοί, αλλά ήταν από την Νιγηρία και Σενεγαλέζοι.
Μας έδωσαν κάτι χαρτιά και μας είπαν πως πρέπει να φύγουμε από την Ελλάδα σε 3 μήνες.
Φύγαμε σχεδόν όλοι για την Αθήνα. Τελικά στην Αθήνα βρήκα πολλούς γνωστούς μου από το Μαρόκο, που νόμιζα πως ήταν στη Γαλλία.
Με μάθανε τα κόλπα και τις περιοχές. Άρχισα να κλέβω μαζί τους στην αρχή τσάντες από γυναίκες και κινητά
από άτομα που δεν θα μας προλάβαιναν να μας πιάσουν αν έτρεχαν πίσω μας.
Οι γυναίκες και οι ηλικιωμένοι είναι οι καλύτερη στόχοι.
Μετά τα πουλούσαμε αν ήταν κινητά στη Ζήνωνος και στην Πειραιώς σε καταστήματα μεταναστών και αν ήταν λεφτά μέσα στην τσάντα τα μοιραζόμασταν στα πρώτα παρκάκια που βρίσκαμε μπροστά μας..
Πάντα κοιτάμε να αιφνιδιάσουμε, εκεί που δεν το περιμένει κανείς.
Αλλάζουμε ξαφνικά κατεύθυνση και πέφτουμε πάνω του. Συνήθως είμαστε 2 ή 3 μαζί.
Με κινητά ενημερώνει ο ένας τον άλλον, για το που θα χτυπήσουμε.
Συνήθως στο κέντρο και ψάχνουμε για άτομα που καταλαβαίνουμε πως φοβούνται, όταν μας βλέπουν.
Για τις χρυσές αλυσίδες μας δίνουν γύρω στα 10 ευρώ στη Σοφοκλέους οι Ιρακινοί.
Στην Αθήνα πόσοι ακόμα κάνουν αυτή την δουλειά?
Είναι πάρα πολύ, ακόμα και καινούργιοι που έρχονται, ακόμα και από άλλες χώρες έρχονται μαζί μας μέχρι να βρουν τρόπο να φύγουν από την Ελλάδα, αυτό κάνουν για να ζουν.
Τα αυτοκίνητα οι αλυσίδες και οι τσάντες, είναι το μόνο που μας δίνει λεφτά. Για δουλειά δεν μας παίρνει κανένας εδώ.
Ξέρουμε ότι δεν μπορούν να μας απελάσουν, ούτε να μας βάλουν φυλακή για μικρές ποινές.
Εμένα με έχουν πιάσει πάνω από 5 φορές και φυλακή δεν έχω πάει, γιατί αλλάζω χαρτιά αμέσως μετά την αναστολή.
Πρώτα στην αρχή μας χτυπούσε η αστυνομία, τώρα εντάξει δεν υπάρχει πρόβλημα, όλα είναι νορμάλ.
Τώρα κάθε μέρα έρχονται κι άλλοι, και έρχονται και δια μέσου Τουρκίας.
Πάνε εκεί αεροπορικώς, κλείνουν ξενοδοχεία μέσω ιντερνέτ για διακοπές, αλλά μετά περνάνε εδώ με βάρκες. Όλα γίνονται πιο οργανωμένο τώρα. Με εμένα ήταν άλλη περίπτωση γιατί με κυνηγούσε η αστυνομία.
Με τα ναρκωτικά στο κέντρο τι συμβαίνει?
Δεν υπάρχουν πολλοί Μαροκινοί που να πουλάνε, είναι λίγοι.
Οι μαύροι και οι Αλγερινοί με τους Αφγανούς ασχολούνται. Και οι Αλβανοί έχουν δουλειές με αυτούς..
Οι Αλβανοί μπορεί και να σε σκοτώσουν αν τους πειράξεις.
Δεν τους πλησιάζουμε αυτούς είναι επικίνδυνοι.
Κανέναν πρεζάκια ναι, αν τον πετύχουμε μόνο του, του παίρνουμε ότι έχει πάνω του.
Με τους Έλληνες τι πρόβλημα έχετε?
Κοίτα με τους Έλληνες δεν έχουμε κανένα κοινό. Είμαστε τελείως διαφορετικοί σαν άνθρωποι.
Εμείς πιο πολύ νιώθουμε Γάλλοι παρά κάτι άλλο. Ούτε και θέλει κανένας Μαροκινός από όσους ξέρω να μείνει εδώ. Εδώ νιώθουμε πιο πολύ σαν κρατούμενοι στην χώρα σας. Για αυτό και υπάρχει μια οργή για οτιδήποτε ελληνικό.
Εντάξει αλλά οι Έλληνες πολίτες τι φταίνε, που εσείς έχετε εγκλωβιστεί εδώ?
Δεν φταίνε, αλλά σκέψου εμείς δεν έχουμε τίποτα ενώ αυτοί έχουν τα πάντα, χωρίς να το αξίζουν.
Από όσο έχω δει μέχρι τώρα οι Έλληνες είστε λαός που δεν κάνει τίποτα σωστά. Δεν έχετε δουλειές, δεν έχετε πολιτικούς και ο καθένας κοιτάει την δουλειά του. Εμείς βοηθάμε ο ένας τον άλλον.
Και έχετε και πολλούς ναρκομανείς και gay.
Συνέχεια μας πλησιάζουν οι gay και μας δίνουν λεφτά να πάμε μαζί τους. Ειδικά στην περιοχή του Μεταξουργείου κοντά στου Ψυρρή.
Θα φύγεις από την Ελλάδα?
Θα ξαναπροσπαθήσω, έχω πάει 2 φορές στην Πάτρα αλλά μας έπιασαν και μας γύρισαν πίσω.
Εκεί κάνουν κουμάντο οι Αφγανοί. Αν δεν τα έχεις καλά μαζί τους, δεν πλησιάζεις στο λιμάνι.
Στην Αθήνα ποιοι σας βοηθάνε?
Είναι κάποιοι που εργάζονται σαν εθελοντές σε κάποιες οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εγώ γνώρισα δυο από αυτούς στο παλιό εφετείο, που έμενα στην αρχή, μέχρι να μας διώξουν. Εκεί μας είπαν ποια είναι τα δικαιώματα μας και τι να κάνουμε όταν μας πιάνει η αστυνομία.
Έλληνες ήταν?
Ναι, αλλά από ότι κατάλαβα δεν τους ενδιέφερε και τόσο πολύ η Ελλάδα. Πιο πολύ ήθελαν να βοηθήσουν τα παιδιά που έμεναν στο εφετείο. Τώρα αν θέλουμε κάτι πάμε στα Εξάρχεια στον χώρο μεταναστών που υπάρχει εκεί. Μας βοηθάνε και μας ενημερώνουν για όλα κάποια παιδιά που είναι αναρχικοί
Στα επεισόδια που έγιναν για το "κοράνι" είχες πάει?
Είχα πάει άλλα έφυγα, γιατί όταν πήγα είχε έρθει η αστυνομία και μας διέλυσε.
Ήμουν όμως στα επεισόδια τότε που σκότωσαν ένα παιδί οι αστυνομικοί. Εκεί κλέψαμε πολλά καταστήματα.
Σπάγαμε τα τζάμια και μπαίναμε μέσα. Αλβανοί, Πακιστανοί, εμείς και όλοι οι άλλοι, ότι μας άρεσε σπάζαμε την τζαμαρία και μπαίναμε μέσα.
Είχα βρεθεί με 10 τζάκετ και πολλά αθλητικά παπούτσια.
Τώρα που ζεις?
Μένω μαζί με 4 άλλους Μαροκινούς σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι στις γραμμές του τραίνου.
Κοντά στην Λένορμαν.
Και ελπίζω φέτος πριν πιάσουν τα κρύα να έχω καταφέρει να φύγω. Βρήκαμε έναν Ιρακινό στο Αγ. Παντελεήμονα που μας είπε πως μπορεί να δώσει διαβατήρια για να πάμε στην Γαλλία. Αλλά θέλει 3.000 ευρώ. Τα έχω μαζέψει, αλλά θέλω και κάποια ακόμα για τις πρώτες μέρες που θα είμαι στο Παρίσι.
Μόλις τα μαζέψω, θα φύγω.
Αυτά ήταν μερικά από όσα μας είπε ένας Μαροκινός, που πιάσαμε όταν προσπάθησε να κλέψει μια γυναίκα κοντά στο Μετρό του Μεταξουργείου.
Τελικά η γυναίκα δεν του έκανε μήνυση (κάτι που δεν το περίμενε),μας εξομολογήθηκε σχεδόν τα πάντα καθώς μόλις του μιλήσαμε στα Γαλλικά (ο ρεσεψιονίστ ξενοδοχείου) λύθηκε η γλώσσα του αμέσως.
Είπε και άλλα πράγματα, αλλά τα κρίνω ανούσια να σας τα παρουσιάσω.
Αυτό που μου έμεινε είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι ρατσιστές και δεν νιώθουν τίποτα για κανέναν άλλον, μόνο για τους "δικούς τους".
Την "συνέντευξη" την πήρε και την έγραψε φίλος που δουλεύει σε ξενοδοχείο του κέντρου.Έφυγα ξαφνικά ένα βράδυ γιατί είχα πρόβλημα με την αστυνομία, μετά από ληστεία που είχα κάνει σε τουρίστα μαζί με έναν άλλο φίλο μου. Αυτόν τον έπιασαν όμως.
Ξεκίνησα με 2 χιλιάδες δολάρια στη τσέπη και προσπάθησα να περάσω με μερικούς άλλους με βάρκα στην Ισπανία, για να πάω από 'κει στην Γαλλία και στο Παρίσι που εκεί έχω συγγενείς αλλά και πολλούς φίλους.
Πως βρέθηκες από το Γιβραλτάρ και την προσπάθεια να περάσεις Ισπανία στην Ελλάδα?
Μας κορόιδεψε ο άνθρωπός που είχε την βάρκα στο Τανγκλέρ. Μας είπε πως θα μας πάει απέναντι στην Ισπανία και του δώσαμε όλοι λεφτά, εμένα μου πήρε 1000 δολάρια, γιατί του είπα πως δεν έχω άλλα μαζί μου.
Αντί όμως να πάει βόρεια, πήγε ανατολικά. Εμείς δεν το καταλάβαμε καθόλου, γιατί το μόνο που βλέπαμε ήταν θάλασσα και τίποτα άλλο.
Πόσοι είσαστε στη βάρκα?
Περίπου 20 άτομα. Νομίζω 8-9 Μαροκινοί 18 με 20 χρονών οι άλλοι ήταν από άλλες αφρικανικές χώρες και είχαν και ένα κοριτσάκι μαζί τους πολύ μικρό.
Τελικά που σας άφησε?
Δίπλα στην Αλγερία.
Από κεί γνωρίσαμε κάποιον που μας είπε πως μπορεί να μας πάει στην Γαλλία μέσω Ελλάδας. Και εκεί χωρίσαμε άλλοι πήγαν να βρουν τρόπο να γυρίσουν καθώς δεν είχαν άλλα λεφτά, κι άλλοι άρχισαν να ψάχνουν για καλύτερες τιμές.
Εγώ έμεινα γιατί πίστεψα πως στην Ελλάδα θα μας έδιναν χαρτιά πρόσφυγα, αν λέγαμε πως είμαστε από την Παλαιστίνη. Έτσι μας είπε
Του έδωσα 500 δολάρια για να με βοηθήσει να πάω στην Τυνησία. Τα υπόλοιπα λεφτά που είχα γύρω στα 300 δολάρια τα έδωσα σε άλλον για να περάσω με βάρκα προς την Κρήτη.
Μετά από 1 εβδομάδα τελικά πάτησα σε Ευρωπαϊκό έδαφος και πίστευα πως όλα θα άλλαζαν.
Μας έπιασε το λιμενικό και μας πήγαν σε ένα κέντρο όπου και μας ανέκριναν.
Εγώ και κάτι άλλα παιδία δηλώσαμε πρόσφυγες από την Παλαιστίνη, κάτι άλλοι μαύροι είπαν ψέματα πως είναι Σομαλοί, αλλά ήταν από την Νιγηρία και Σενεγαλέζοι.
Μας έδωσαν κάτι χαρτιά και μας είπαν πως πρέπει να φύγουμε από την Ελλάδα σε 3 μήνες.
Φύγαμε σχεδόν όλοι για την Αθήνα. Τελικά στην Αθήνα βρήκα πολλούς γνωστούς μου από το Μαρόκο, που νόμιζα πως ήταν στη Γαλλία.
Με μάθανε τα κόλπα και τις περιοχές. Άρχισα να κλέβω μαζί τους στην αρχή τσάντες από γυναίκες και κινητά
από άτομα που δεν θα μας προλάβαιναν να μας πιάσουν αν έτρεχαν πίσω μας.
Οι γυναίκες και οι ηλικιωμένοι είναι οι καλύτερη στόχοι.
Μετά τα πουλούσαμε αν ήταν κινητά στη Ζήνωνος και στην Πειραιώς σε καταστήματα μεταναστών και αν ήταν λεφτά μέσα στην τσάντα τα μοιραζόμασταν στα πρώτα παρκάκια που βρίσκαμε μπροστά μας..
Πάντα κοιτάμε να αιφνιδιάσουμε, εκεί που δεν το περιμένει κανείς.
Αλλάζουμε ξαφνικά κατεύθυνση και πέφτουμε πάνω του. Συνήθως είμαστε 2 ή 3 μαζί.
Με κινητά ενημερώνει ο ένας τον άλλον, για το που θα χτυπήσουμε.
Συνήθως στο κέντρο και ψάχνουμε για άτομα που καταλαβαίνουμε πως φοβούνται, όταν μας βλέπουν.
Για τις χρυσές αλυσίδες μας δίνουν γύρω στα 10 ευρώ στη Σοφοκλέους οι Ιρακινοί.
Στην Αθήνα πόσοι ακόμα κάνουν αυτή την δουλειά?
Είναι πάρα πολύ, ακόμα και καινούργιοι που έρχονται, ακόμα και από άλλες χώρες έρχονται μαζί μας μέχρι να βρουν τρόπο να φύγουν από την Ελλάδα, αυτό κάνουν για να ζουν.
Τα αυτοκίνητα οι αλυσίδες και οι τσάντες, είναι το μόνο που μας δίνει λεφτά. Για δουλειά δεν μας παίρνει κανένας εδώ.
Ξέρουμε ότι δεν μπορούν να μας απελάσουν, ούτε να μας βάλουν φυλακή για μικρές ποινές.
Εμένα με έχουν πιάσει πάνω από 5 φορές και φυλακή δεν έχω πάει, γιατί αλλάζω χαρτιά αμέσως μετά την αναστολή.
Πρώτα στην αρχή μας χτυπούσε η αστυνομία, τώρα εντάξει δεν υπάρχει πρόβλημα, όλα είναι νορμάλ.
Τώρα κάθε μέρα έρχονται κι άλλοι, και έρχονται και δια μέσου Τουρκίας.
Πάνε εκεί αεροπορικώς, κλείνουν ξενοδοχεία μέσω ιντερνέτ για διακοπές, αλλά μετά περνάνε εδώ με βάρκες. Όλα γίνονται πιο οργανωμένο τώρα. Με εμένα ήταν άλλη περίπτωση γιατί με κυνηγούσε η αστυνομία.
Με τα ναρκωτικά στο κέντρο τι συμβαίνει?
Δεν υπάρχουν πολλοί Μαροκινοί που να πουλάνε, είναι λίγοι.
Οι μαύροι και οι Αλγερινοί με τους Αφγανούς ασχολούνται. Και οι Αλβανοί έχουν δουλειές με αυτούς..
Οι Αλβανοί μπορεί και να σε σκοτώσουν αν τους πειράξεις.
Δεν τους πλησιάζουμε αυτούς είναι επικίνδυνοι.
Κανέναν πρεζάκια ναι, αν τον πετύχουμε μόνο του, του παίρνουμε ότι έχει πάνω του.
Με τους Έλληνες τι πρόβλημα έχετε?
Κοίτα με τους Έλληνες δεν έχουμε κανένα κοινό. Είμαστε τελείως διαφορετικοί σαν άνθρωποι.
Εμείς πιο πολύ νιώθουμε Γάλλοι παρά κάτι άλλο. Ούτε και θέλει κανένας Μαροκινός από όσους ξέρω να μείνει εδώ. Εδώ νιώθουμε πιο πολύ σαν κρατούμενοι στην χώρα σας. Για αυτό και υπάρχει μια οργή για οτιδήποτε ελληνικό.
Εντάξει αλλά οι Έλληνες πολίτες τι φταίνε, που εσείς έχετε εγκλωβιστεί εδώ?
Δεν φταίνε, αλλά σκέψου εμείς δεν έχουμε τίποτα ενώ αυτοί έχουν τα πάντα, χωρίς να το αξίζουν.
Από όσο έχω δει μέχρι τώρα οι Έλληνες είστε λαός που δεν κάνει τίποτα σωστά. Δεν έχετε δουλειές, δεν έχετε πολιτικούς και ο καθένας κοιτάει την δουλειά του. Εμείς βοηθάμε ο ένας τον άλλον.
Και έχετε και πολλούς ναρκομανείς και gay.
Συνέχεια μας πλησιάζουν οι gay και μας δίνουν λεφτά να πάμε μαζί τους. Ειδικά στην περιοχή του Μεταξουργείου κοντά στου Ψυρρή.
Θα φύγεις από την Ελλάδα?
Θα ξαναπροσπαθήσω, έχω πάει 2 φορές στην Πάτρα αλλά μας έπιασαν και μας γύρισαν πίσω.
Εκεί κάνουν κουμάντο οι Αφγανοί. Αν δεν τα έχεις καλά μαζί τους, δεν πλησιάζεις στο λιμάνι.
Στην Αθήνα ποιοι σας βοηθάνε?
Είναι κάποιοι που εργάζονται σαν εθελοντές σε κάποιες οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εγώ γνώρισα δυο από αυτούς στο παλιό εφετείο, που έμενα στην αρχή, μέχρι να μας διώξουν. Εκεί μας είπαν ποια είναι τα δικαιώματα μας και τι να κάνουμε όταν μας πιάνει η αστυνομία.
Έλληνες ήταν?
Ναι, αλλά από ότι κατάλαβα δεν τους ενδιέφερε και τόσο πολύ η Ελλάδα. Πιο πολύ ήθελαν να βοηθήσουν τα παιδιά που έμεναν στο εφετείο. Τώρα αν θέλουμε κάτι πάμε στα Εξάρχεια στον χώρο μεταναστών που υπάρχει εκεί. Μας βοηθάνε και μας ενημερώνουν για όλα κάποια παιδιά που είναι αναρχικοί
Στα επεισόδια που έγιναν για το "κοράνι" είχες πάει?
Είχα πάει άλλα έφυγα, γιατί όταν πήγα είχε έρθει η αστυνομία και μας διέλυσε.
Ήμουν όμως στα επεισόδια τότε που σκότωσαν ένα παιδί οι αστυνομικοί. Εκεί κλέψαμε πολλά καταστήματα.
Σπάγαμε τα τζάμια και μπαίναμε μέσα. Αλβανοί, Πακιστανοί, εμείς και όλοι οι άλλοι, ότι μας άρεσε σπάζαμε την τζαμαρία και μπαίναμε μέσα.
Είχα βρεθεί με 10 τζάκετ και πολλά αθλητικά παπούτσια.
Τώρα που ζεις?
Μένω μαζί με 4 άλλους Μαροκινούς σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι στις γραμμές του τραίνου.
Κοντά στην Λένορμαν.
Και ελπίζω φέτος πριν πιάσουν τα κρύα να έχω καταφέρει να φύγω. Βρήκαμε έναν Ιρακινό στο Αγ. Παντελεήμονα που μας είπε πως μπορεί να δώσει διαβατήρια για να πάμε στην Γαλλία. Αλλά θέλει 3.000 ευρώ. Τα έχω μαζέψει, αλλά θέλω και κάποια ακόμα για τις πρώτες μέρες που θα είμαι στο Παρίσι.
Μόλις τα μαζέψω, θα φύγω.
Αυτά ήταν μερικά από όσα μας είπε ένας Μαροκινός, που πιάσαμε όταν προσπάθησε να κλέψει μια γυναίκα κοντά στο Μετρό του Μεταξουργείου.
Τελικά η γυναίκα δεν του έκανε μήνυση (κάτι που δεν το περίμενε),μας εξομολογήθηκε σχεδόν τα πάντα καθώς μόλις του μιλήσαμε στα Γαλλικά (ο ρεσεψιονίστ ξενοδοχείου) λύθηκε η γλώσσα του αμέσως.
Είπε και άλλα πράγματα, αλλά τα κρίνω ανούσια να σας τα παρουσιάσω.
Αυτό που μου έμεινε είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι ρατσιστές και δεν νιώθουν τίποτα για κανέναν άλλον, μόνο για τους "δικούς τους".
Την βάζουμε αυτούσια όπως μας την έστειλε. Για τυχόν παραλείψεις ή ορθογραφικά λάθη δεν φέρουμε ευθύνη.
Θέμης Μπίρτας
Network Administrator
Τεχνικός Υπεύθυνος ΣΥΖΕΥΞΙΣ
