Γράφει η κ.Αμαλία Κ. Ηλιάδη,
φιλόλογος-ιστορικός, (Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Βυζαντινής Ιστορίας από το Α.Π.Θ.), Δ/ντρια 3ου Γυμνασίου Τρικάλων
Η 8η Μαρτίου ως ιστορική ημέρα μνήμης αγώνων των γυναικών του μισού και πλέον πληθυσμού της γης για την κατάκτηση του δικαιώματος στη γνώση, στην ισονομία, στην ισότιμη αμοιβή στην εργασία αλλά κυρίως στο δικαίωμα άρθρωσης του δικού τους βιωματικού λόγου, είναι καταγεγραμμένη στη συνείδηση κάθε πολίτη ανεξαρτήτως φύλου.
Γυναίκες παντού στον πλανήτη δίνουν κάθε μέρα την προσωπική τους μάχη για τη διαμόρφωση μιας κοινωνικής ταυτότητας που θα τις αφορά ως φύλο, με τις ιδιαιτερότητές τους στην ιδιωτική και δημόσια σφαίρα της χώρας που ζουν: από τη γυναίκα της Ινδίας που βιάζεται ασύστολα στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, τη γυναίκα της Σαουδικής Αραβίας που απέκτησε δικαίωμα ψήφου το 2012 μέχρι την Ευρωπαία που είναι το πρώτο θύμα μαζί με τους νέους στην ανεργία, μάχεται καθημερινά σκοινοβατώντας ανάμεσα στους δύο πόλους της δημόσιας και ιδιωτικής σφαίρας.
Στις κοινωνίες μας συμβιώνουμε με την απειλή του χημικού πολέμου, την τρομολαγνία, το φονταμενταλισμό, το ρατσισμό, τη δράση-αντίδραση. Ποιος είναι λοιπόν ο νέος ρόλος της γυναίκας και κατ’ επέκταση του άνδρα στο σύγχρονο ταραγμένο κοινωνικό περιβάλλον που ζούμε και πως μπορούν να συμβάλλουν και τα δύο φύλα σ’ ένα καλύτερο αύριο στη ζωή μας;
Η έξοδος των γυναικών στην παραγωγή, στα κέντρα λήψης αποφάσεων και στην πολιτική, έγινε μέσα από επίπονες διαδικασίες και σκληρούς αγώνες που ξεκίνησαν από τη δεκαετία του 1920, του ίδιου του κινήματος των γυναικών αλλά και από κοινωνικές και οικονομικές αναγκαιότητες που επιβλήθηκαν από τις πολιτικές πραγματικότητες, μέσω νομοθετικών ρυθμίσεων. Το γυναικείο φύλο ως συλλογικότητα, δε μπόρεσε να επιβάλει τους δικούς του όρους, ούτε στο χώρο της εργασίας ούτε στο χώρο της πολιτικής παρά την ισχύουσα ισότητα στα δημοκρατικά κράτη της Δύσης. Έχει κάνει όμως ικανοποιητικά βήματα και πολλαπλές αλλαγές στην κοινωνική συνείδηση του σταθερού συνομιλητή της του άλλου φύλου. Έχει επιβάλλει τη διαφορετικότητά της, και σε πολλούς τομείς έχει δικαιωθεί.
Η σύγχρονη γυναίκα μορφώνεται, είναι σεξουαλικά απελευθερωμένη, έχει κοινωνικό λόγο, έχει πολιτική σκέψη, έχει κατακτήσει όλα τα επαγγέλματα, δεν υπολείπεται σε τίποτα σε γνώσεις και δεξιότητες σε σχέση με το άλλο φύλο και δεν επιτρέπει πια στην κοινωνία να την αντιμετωπίζει ως μειονεκτικό φύλο.
Οι γυναίκες σε σύνολο, αποτελούν το 52% του πλανήτη κι αυτό δεν αντανακλάται σαν ποσοστό συμμετοχής στην πολιτική. Δεν διαθέτουν ούτε χρήματα, ούτε χρόνο, ούτε τη σκληρότητα και την ανταγωνιστικότητα που απαιτεί ο δημόσιος τομέας. Και όσες γυναίκες μέχρι σήμερα έχουν φτάσει στα υψηλότερα αξιώματα της πολιτικής, όπως παλαιότερα η Θάτσερ, η Λαγκάρντ και η Μέρκελ, αντανακλούν το τεχνοκρατικό πρότυπο του άτεγκτου ανδροκρατισμού. Πόσο διαφορετική θα ήταν η πολιτική εάν συμμετέχει η γυναίκα ηγετικά, με τις ιδιαιτερότητες της ως φύλου, διότι είναι εξοικειωμένη με την πηγή της ζωής, με την ειρήνη, με την τρυφερότητα, με την αγάπη, με την ισορροπία, αξίες του ιδιωτικού που μπορούμε να τις μεταφέρουμε στο δημόσιο χώρο αρκεί να το πιστέψουμε και να το κάνουμε πράξη, γιατί έτσι θα προσδώσουμε ένα όραμα στη ζωή μας που θα την κάνει πιο ανθρώπινη και πιο αντιπροσωπευτική! Η μικρή διαφορά με τις μεγάλες συνέπειες…
(σημείωση: Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στη γυναίκα που βιώνει τον καθημερινό της αγώνα ως ένα όν μοναχικό, μόνο που η ζωή αλλάζει με δυναμικές γυναικείες οντότητες-ταυτότητες που διεκδικούν την απελευθέρωση και των δύο φύλων…).
(Δακτυλογράφηση: Βάσω Κ. Ηλιάδη)
