Νέα έργα στο "ΚΑΦΕ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ"

Dafni Koumouli


«Όμορφος κόσμος…ηθικός..

αγγελικά πλασμένος…» (Δ.Σολωμός)



Στη μάζωξή σας τη μικρή

εγώ δε έχω θέση…

... λαμπρά τα πέπλα σας

κι εγώ φορώ κουρέλια…

γνωρίζετε τα όμορφα

κι εγώ μόνο ψελλίζω

σκοπούς που δεν καταλαβαίνετε…

χωριάτα κι άξεστη….

δεν έχω τάχα τρόπους

γιατί δεν προσκυνώ,

παρά αυτό το μέσα μου…

τη λάβα και το φως μου….



Όχι…δεν είμαι σαν κι εσάς..

δε χαίρομαι τα λόγια τα κομψά…

ζέστη μου δίνει η καρδιά

που αντέχει ν’αγαπάει…

αυτή που δοκιμάζεται

και συνεχίζει να χτυπά

για της ζωής μου τ’άστρο…

είμαι μια παραφωνία..

αντίβαρο στην κολακεία σας….

η νότα π’ αναδεύει η ενοχή σας…



Με περιφρονείτε…

δε συμφωνώ …

θα κάναμε καλή παρέα…

ίσως να παίζαμε και κόντρα ρόλους..

εγώ υπέροχη ως «μη μου άπτου»

και σεις τ’αλάνια της κολάσεως…

φρίκη θα’ταν…

μα θ’άξιζε η εμπειρία….



Θαρρείτε καταστρέφομαι

γιατί πατώ τους νόμους σας..

μα άφθαρτη μένω στην ψυχή..

μπορώ και χτίζω μακριά σας

κοιτώ κατάματα τον ήλιο…

λάτρεψα ακόμα και τον πόνο…

τον έκανα σκάλα ν’ανεβώ…

εκεί που δε μπορείτε

ούτε ματιά να ρίξετε…………………………….

ΚΔαφνη
                      *


Κάκια Παυλίδου
‎~ο Ζητιάνος~

Στην άκρη του κόσμου
με χέρι απλωμένο
ένας ζητιάνος εντός μου
... με κορμί σκορπισμένο

επαιτεί ολοκληρώσεις
στην εκπνοή του χρόνου
κι ανθρώπινες μονώσεις
στην πληγή του πόνου.

Μεταλλικές απολήξεις
τ’ ακροδάχτυλά του
αν προβείς να τ’ αγγίξεις
η σκιά ενός θανάτου

σου βαραίνει τους ώμους
και τραβάς την αφή σου..
τον αφήνεις στους δρόμους
της χαμένης Αβύσσου…


Μία νεκρή Ατλαντίδα,
που δε βρέθηκε ακόμη,
η δική του πατρίδα…
το ασαφές σταυροδρόμι…


Η δική του αγωνία
ρίγος στη δική μου γραφή…
του χεριού του η επαιτεία
προεξέχει απ’ το δικό μου κορμί…

                        ***
Dafni Koumouli


Βουβός πόνος κι αγωνία

οι ασπρισμένες κλειδώσεις των δαχτύλων…

ματιά θολή, βουρκωμένη…

ξεχείλισε το ποτάμι της ψυχής…

ανάβαση μετ’εμποδίων…

... γνέφει η ζωή από ψηλά…

ανάγκη να τη φτάσουμε..

πνιγμός τα φτωχά λόγια…



Ληστές κλέβουν

τα λιγοστά απομεινάρια των κάστρων…

οι τάφροι στέγνωσαν

στην αμέλεια της προσοχής....

ορδές καλοντυμένων αγρίων

ανασαίνουν ακριβώς δίπλα…

ξέφραγοι....

τρομακτικοί δρόμοι...

αναδιπλώνονται…

αφήνουν πορεία χάους…

τυλίγουν μαζί και την ελπίδα…

λείπει η βροχή…

κι αν βρέξει πουθενά κρυψώνα….



Επιστροφή στο σημείο μηδέν…

πάλι από την αρχή…………..

ΚΔαφνη
 
                     ***

Vasso Pe


ο ποιητης ...ο ανθρωπος..

ειναι αυτος που θα τολμησει..

τις βαριες μολυβενιες αλυσιδες να σπασει

τη ζωη στο περασμα του να συναντησει

το χερι να τις απλωσει να τις πει

... 'ηρθα σε σενα ελευθερος αποδεσμευμενος για να

παλεψω το θεριο

-που τους ανθρωπους αναστατωνει τους τυρρανα

τους εξοντωνει.