Σκασίλα μας μεγάλη και δέκα παπαγάλοι.

Της Ελενας Ακριτα

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011 στα ΝΕΑ των Αθηνών

Μια χαρά τα είπε ο Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος. Ας αφήσουμε στην μπάντα αυτές τις αηδίες για εκλογές 19 Φλεβάρη κι ας κάτσουμε να δούμε σοβαρά τι γίνεται σ' αυτόν τον ρημαδοτόπο! Γιατί στην παρούσα φάση που καίγεται... ό,τι μας καίγεται, τέλος πάντων, σκασίλα μας μεγάλη και δέκα παπαγάλοι οι βουλευτικές εκλογές. Του έχει έρθει του άλλου η εισφορά καπέλο, είναι κι άνεργος, άλλη καΐλα δεν είχε από τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων και πόσες έδρες βγάζει ο πρώτος τυχών. Θα πετάξουν έξω 150.000 δημόσιους υπάλληλους μέχρι το 2015, οι ιδιωτικοί οι μισοί είναι απλήρωτοι κι άλλοι μισοί απολυμένοι, οι συνταξιούχοι δεν έχουν να αγοράσουν ούτε μπρόκολο, δεν ξέρουμε αν θα πάμε στη δραχμή ή στη μνα - και μιλάνε για εκλογές; Σκασίλα μας μεγάλη και δέκα παπαγάλοι η κάλπη.

Αλλο που τα κόμματα έχουν της Χάιδως τη χαρά. Είναι βλέπεις που ο Σαμαράς δεν «κάθεται με το ημερολόγιο στο χέρι». Αυτό δεν είπε, αυτό δεν δήλωσε; Οτι «εντάξει, ρε παιδιά, δεν έσταξε κι η ζάχαρη στο νερό, μια πάνω μια κάτω, θα τα βρούμε». Και πριν αλέκτορα φωνήσαι, άνοιξε πάλι το κομματικό μπακαλοτέφτερο, το σάλιωσε σελίδα σελίδα να δει αν βγαίνει να μας κάνει μια καλύτερη τιμή.

Ασε το ΠΑΣΟΚ. Ο Χρυσοχοΐδης έσπευσε να καπαρώσει κάθισμα - κι έβαλε και τσαντούλα πάνω να μην του την πάρουν - οι υπόλοιποι «κρατάνε κλειστά τα χαρτιά τους» (τρελαίνομαι γι' αυτήν τη φράση), άλλοι πιέζουν τον Παπανδρέου - του οποίου το αυτί δεν παρουσιάζει συμπτώματα εφίδρωσης - άλλοι φοβούνται διάσπαση, άλλη διάλυση, άλλη μιλάνε για την «επόμενη μέρα» (αυτοί που μας πηδήξανε την «προηγούμενη μέρα»). Με την ψυχολογία που έχουμε εμείς τώρα; Σκασίλα μας μεγάλη και δέκα παπαγάλοι ποιος θα διαδεχθεί τον Παπανδρέου κι αν το δαχτυλίδι θα είναι μπριγιάν ή θα φέρνει προς το σμαραγδί του.

Οχι, δεν θα πεθάνω εγώ, αγάπη μου! Δεν θα διαλυθώ εγώ με τί-πο-τα όμως! Που από το στρες, το άγχος και το αχ βαχ, θα με στείλουν μια ώρα αρχύτερα. Πήγα να κάνω τσεκάπ, βγήκαν οι αιματολογικές μου ένα σίχαμα. Χάλια οι μετρήσεις όλες. «Εχετε πολύ στρες, να το μετριάσετε», λέει ο γιατρός. Ναι, γιατρέ μου, αμέσως. Να μετριάσουν αυτοί τις μαλακίες, θα δεις μια πιεσάρα θεά 11-7 στην επόμενη μέτρηση.

Λέω στην παθολόγο «γιατρέ μου, στα καλά του καθουμένου εδώ στη μέση του στήθους με πιάνει ξαφνικά ένας έντονος πόνος, σαν σφίξιμο, σαν μέγγενη ένα πράγμα». Μου έγραψε η γυναίκα κάτι εξετάσεις. Ξέρετε, απ' αυτές που κάναμε τα παλιά καλά χρόνια... Αυτές που και τις καλύπτανε ασφαλιστικά ταμεία, ιδιωτικές ασφάλειες και τώρα μόνο να τους τηλεφωνήσεις, αλλάζουν συκώτι απ' το γέλιο. Καλά, φύγαν αυτές τις πήρε παραμάσχαλα ο Καιάδας, δεν το συζητώ. Αν δεν πληρωθώ απ' την τηλεόραση, να μπει κάνα φράγκο στο ταμείο, μια χαρά θα κάτσω με τη μέγγενη στο στήθος. Μη σου πω ότι αρχίζω να τη βλέπω σαν αξεσουάρ στο μπούστο...

Αλλά για να μη γίνουν τα κακά χειρότερα, τέρμα, το αποφάσισα: σκασίλα μου μεγάλη και δέκα παπαγάλοι για τον κάθε ηλίθιο... Δεν θα πεθάνω εγώ αγάπη μου, εμένα η μάνα μου δεν με ξανακάνει (βαριέται)! Με γράφουν; Τους γράφω! Σφίγγω τα δόντια, βάζω για λίγο κάβα εφορίες κι αγωνίες...

Και ψάχνω να βρω ένα χαμόγελο... Οπου κι αν έχει τρυπώσει... Κάτω απ' το χαλί, πίσω απ' το περβάζι, στο συρτάρι του ψυγείου. Ψάχνω να βρω ένα χαμόγελο στολίζοντας το δεντράκι μας... Στο σινεμά με το ποπ κορν αγκαλιά... Στο σπίτι της κολλητής μου που θα μαζευτούμε άνθρωποι που αγαπάς και σ' αγαπάνε, ρε γαμώτο. Σε μια τηγανιά πατάτες με τυρί φετούλα... Οπου το βρω... Οπως το βρω... Κι όσο αντέχω...

Σκασίλα μας μεγάλη και δέκα παπαγάλοι... Μέχρι να μεταναστεύσουν κι οι παπαγάλοι σε πιο θερμά κλίματα... Και να μείνουμε με τη σκασίλα... Τη σκέτη!