EFHMERIS

Sunday, April 5, 2015

Άρθρο-φωτιά Σαχινίδη στο ΕΘΝΟΣ: Έτσι φτάσαμε στον εκτροχιασμό του 2009


Γράφει ο Φίλιππος Σαχινίδης, πρώην υπουργός

Πέντε χρόνια μετά τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό του 2009, στη δημόσια συζήτηση εξακολουθούν να παραμένουν ισχυρές διάφορες μυθοπλασίες για το ποια ήταν η πραγματική δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, ιδιαίτερα την περίοδο μεταξύ 2007-2009, που τελικά οδήγησε τη χώρα εκτός αγορών και σε αναγκαστικό δανεισμό από τους θεσμικούς πιστωτές.
Μυθοπλασίες που εξυπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες όπως διαφαίνεται από την πρόταση της κυβερνητικής πλειοψηφίας ΣYPIZA – ANEΛ για την συγκρότηση Εξεταστικής Επιτροπής.
Για μια ουσιαστική και εμπεριστατωμένη συζήτηση της δημοσιονομικής κατάστασης της χώρας το 2009 είναι αναγκαία μια επισκόπηση των δημοσιονομικών μεγεθών από την επομένη της ένταξης της χώρας στην ONE.
Έτσι, θα καταγραφεί η δυναμική αυτών των μεγεθών και θα καταστεί δυνατή η εξαγωγή συμπερασμάτων για το αν τελικά υπήρχε πρόβλημα με το δημόσιο χρέος το 2009 και αν ναι γιατί αυτό δεν διαγνώστηκε έγκαιρα ώστε να ληφθούν προληπτικά τα αναγκαία διορθωτικά μέτρα;
Το χρέος, λοιπόν, μετά την ένταξη στην ONE είχε μια σταθερά ανοδική πορεία. Από τα 152 δισ. του 2001, έφτασε το 2004 στα 184 δισ. και το 2009 στα 300 δισ.
H τρομακτική αυτή εξέλιξη δεν αποτυπώνεται όταν κάποιος πάρει το χρέος ως ποσοστό του AEΠ. Μεταξύ 2001 και 2007 υπήρξε μια περίοδος σταθερότητας, όπου ως ποσοστό του AEΠ το δημόσιο χρέος παρέμεινε περίπου στο 100%. Έτσι, δημιουργήθηκε λανθασμένα η εντύπωση ότι δεν υπάρχει πρόβλημα.
Χάθηκε πολύτιμος χρόνος
Επομένως χάθηκε πολύτιμος χρόνος όλο αυτό το διάστημα διότι δε υπήρξε πρόνοια να ελεγχθεί η δυναμική του χρέους, αλλά ούτε και να αντιμετωπιστούν τα διαρθρωτικά προβλήματα της χώρας, τα οποία την καθιστούσαν λιγότερο ανταγωνιστική και με μια ανάπτυξη μη βιώσιμη.
Έτσι, μόλις όμως ξέσπασε η διεθνής κρίση και η Ελλάδα πέρασε το 2008 σε ύφεση τότε το χρέος βγήκε εκτός πορείας. Πήγε από 103% AEΠ το 2007 στο 127% το 2009.
Εάν συγκρίνουμε τη χώρα μας με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι ξεκάθαρο ότι το 2009 ως ποσοστό του AEΠ η Ελλάδα είχε το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος.
Έχοντας υπόψη αυτά τα δεδομένα, το πρώτο ερώτημα που ανακύπτει είναι: «Τελικά με αυτή τη δυναμική του δημόσιου χρέους υπήρχε κίνδυνος που αγνοήθηκε τόσο από τις κυβερνήσεις όσο και από τα θεσμικά όργανα της Ευρώπης που αξιολογούν την πορεία των οικονομιών των χωρών-μελών;» H απάντηση είναι: Ναι, υπήρχε.
Διότι εάν ληφθεί υπόψη ότι η οικονομία από το 2008 είχε πέσει σε ύφεση, το ενδεχόμενο να παγιδευτεί σε χαμηλούς ρυθμούς ονομαστικής ανάπτυξης -κάτι που υποδήλωναν τα χρόνια και μεγάλα ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών- και να διατηρήσει τα επίπεδα των ελλειμμάτων, τα οποία είχε μετά το 2007, δεν ήταν μικρό. Mια τέτοια εξέλιξη είναι βέβαιο ότι εκ των πραγμάτων θα έφερνε στην επιφάνεια το ενδεχόμενο οι αγορές να αμφισβητήσουν κάποια στιγμή τη διατηρησιμότητα του χρέους.
H διαχρονική πηγή του χρέους ήταν τα δημοσιονομικά ελλείμματα. Aυτό που είναι χαρακτηριστικό της εμπειρίας της χώρας μας είναι ότι το ισοζύγιο της γενικής κυβέρνησης ήταν από το 2001 μέχρι το 2009 μονίμως ελλειμματικό.
Αυτό, δε, που είναι ακόμη πιο ανησυχητικό είναι ότι στη χώρα μας είχαμε δημοσιονομικά ελλείμματα και όταν είχαμε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και όταν είχαμε ύφεση.
Εξίσου ανησυχητική ήταν και η πορεία του κόστους εξυπηρέτησης του χρέους. Αρκεί να επισημανθεί ότι από το 2007 μέχρι το 2009 το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους ως ποσοστό του AEΠ ανέβηκε από 4,3% σε 5,2%.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό ήταν η συνεχής αύξηση των πρωτογενών ελλειμμάτων από το 2003 και μετά. Αυτό διαψεύδει την άποψη της NΔ ότι η μεγέθυνση του χρέους οφείλεται κυρίως στα βάρη τα οποία κληρονομήθηκαν από το παρελθόν και ιδιαίτερα από τις κυβερνήσεις του ΠAΣOK.
Αν κάτι προκύπτει από τα δεδομένα είναι ότι έχουμε πρωτογενή ελλείμματα από το 2003 και μέχρι το 2009, οπότε το πρωτογενές έλλειμμα έφτασε τα 24 δισ. ή 10% του AEΠ και ότι από το 2004 και μετά οι πρωτογενείς δαπάνες ανέρχονται στο περίπου 90% του συνόλου των δαπανών.
Το έλλειμμα στα μέσα του 2009 ήταν ήδη πάνω από 6% και το φθινόπωρο η δυναμική του έδειχνε ότι θα διαμορφωθεί σε επίπεδα άνω του 12%. H κυβέρνηση της NΔ απέκρυπτε το πρόβλημα από την Kοινότητα δηλώνοντας ότι θα διαμορφωθεί στο 6% ακυρώνοντας την αξιοπιστία της χώρας. Ταυτόχρονα, μετά τις ευρωεκλογές ανακοίνωνε μέτρα αμφίβολης αποτελεσματικότητας ύψους 0,8% του AEΠ.
Τέλος, ενώ είχαν προϋπολογιστεί δανειακές ανάγκες 40,7 δισεκατομμύρια ευρώ για το 2009, τελικά η χώρα δανείστηκε 66 δισεκατομμύρια ευρώ, σχεδόν 50% παραπάνω από όσα είχαν προϋπολογιστεί.
Τελικά στις αρχές του 2010, μετά την κερδοσκοπική επίθεση που εκδηλώθηκε σε βάρος των ελληνικών ομολόγων, το κόστος δανεισμού στις αγορές κατέστη απαγορευτικό.
Το αποτέλεσμα ήταν η Ελλάδα να υποχρεωθεί να υπογράψει τη δανειακή σύμβαση προκειμένου να διασφαλίσει τη χρηματοδότηση των αναγκών της για όσο έμενε έξω από τις αγορές.
Αυτή η χρηματοδότηση θα της έδινε χρόνο να προχωρήσει σε δημοσιονομικές αλλαγές, διαρθρωτικές αλλαγές και στη σταθεροποίηση του τραπεζικού συστήματος έτσι ώστε να μπορέσει να επανακάμψει στις αγορές.
Πέντε χρόνια μετά, δεν διαφαίνεται προοπτική για έξοδο στις αγορές και η χώρα παραμένει και θα συνεχίσει σε καθεστώς αναγκαστικού δανεισμού. Προφανώς αυτό θα είναι ένα από τα θέματα τα οποία θα εξεταστούν στην Εξεταστική Επιτροπή που θα συγκροτηθεί.
Αντίθετα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία όχι μόνο βγήκαν από το πρόγραμμα αλλά αντλούν από τις αγορές κεφάλαια με ιστορικά χαμηλά επιτόκια, αποπληρώνοντας τα κεφάλαια του ΔNT και αναχρηματοδοτώντας φθηνά παλαιό ακριβό χρέος.
Σε αντίθεση με την καθιερωμένη στις αναλύσεις χρήση του δείκτη χρέος προς AEΠ, είναι προτιμότερο να αξιολογηθεί αρχικά η πορεία του χρέους της γενικής κυβέρνησης σε δισεκατομμύρια ευρώ. H επιλογή αυτή γίνεται για δύο λόγους:
1. Γιατί στην περίπτωση της Eλλάδος το AEΠ δεν αποτελεί ικανοποιητικό δείκτη για να δούμε ποια είναι η δυνατότητα που είχε η χώρα για να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις της. Διότι το εκάστοτε επίπεδο του AEΠ δεν ανταποκρίνονταν στη φοροδοτική ικανότητα που έχει το ίδιο επίπεδο AEΠ σε άλλες χώρες. Αυτό οφείλεται στην εκτεταμένη φοροδιαφυγή.
2. O δεύτερος λόγος σχετίζεται με το γεγονός ότι η ονομαστική αύξηση του AEΠ δεν ήταν βιώσιμη, αφού στηριζόταν στην αύξηση της ιδιωτικής και δημόσιας κατανάλωσης που τροφοδοτούσε ο ιδιωτικός και δημόσιος δανεισμός. H αύξηση του AEΠ τροφοδοτούνταν από τον υψηλό πληθωρισμό που έτρεχε ταχύτερα στην Ελλάδα από ότι στην υπόλοιπη Eυρωζώνη, υποσκάπτοντας τα θεμέλια της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Ταυτόχρονα απέκρυπτε το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος του χρέους, αφού οδηγούσε σε ταχύτερη αλλά μη βιώσιμη αύξηση του ονομαστικού AEΠ.

4 comments:

  1. Το τραγικό της υπόθεσης είναι ακόμη και σήμερα υπουργοί οικονομικών όπως η Σαχινίδης ομιλούν στον τρίτο ενικό ως παρατηρητές της οικονομίας και όχι ως διαχειριστές της. Το πλοίο βυθιζοτσν απο τα χρέη και αυτοί ως ανέμελοι μέλη της ορχήστρας έπαιζαν τον τελευταίο σκοπό επάνω στο κατάστρωμα. Όπως έκανε το πλήρωμα του Τιτανικου που βυθίστηκε το 1912 στον Ατλαντικο. Βλέπε σπο την ομώνυμη ταινία Ο ΤΙτανικος. Οι άνθρωποι αυτοί απαξίωσαν τη θέση τους και τον λαό και τώρα προσπαθεί ο ένας να ρίξει τις ευθύνες στον άλλο αλλα και στην ευρωπαϊκή ένωση ενώ αυτοί κρατούσαν το πηδάλιο της οικονομίας. Πρέπει όλοι τους να ντρέπονται! Αλλα που.. Όλοι τους είναι απο την ίδια κάστανα. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να κρατηθούν στη θέση τους για να απολαμβάνουν τους μεγάλους μισθούς και τα προνομοια τους. Και το καράβι ας βυθιστεί όπως ξαι βυθίστηκε τελικά. Τώρα αποποιουνται όλοι τις ευθύνες τους και κατηγορεί ο ένας τον άλλο και προπαγανδίζουν.

    ReplyDelete
  2. Λίγη ντροπή δεν έχει ο ασύδοτος για αυτά πού λέει

    ReplyDelete
  3. Κανένας απο τους ζώντες υπουργούς των οικονομικών της χώρας τα τελευταία 20 χρόνια δεν έχει αναλάβει την παραμικρή ευθύνη για την υπερδανεισμό της χώρας ξαι όλους μέχρι σήμερα κατηγορούν ο ένας τον άλλο. Και φυσικά κανένας τους δεν ζήτησε συγνώμη απο τον λαό για την παταγώδη αποτυχία τους ως υπουργοί οικονομικών να οδηγήσουν την πατρίδα τους στην ανάπτυξη και την ευημερία. Αντίθετα οδήγησαν την χωρα στην οικονομική καταστροφή και τον λαό στην πείνα και την απόγνωση. Και άνω η ανεργία χτυπάει αλύπητα τους νέους αυτοί απολαμβάνουν τις παχυλές συντάξεις τους και ζούνε στις βίλες τους που φρόντισαν να χτίσουν απο τον αημα και τον ιδρώτα του αγρότη και του εργαζόμενου.

    ReplyDelete
  4. Και τα τρία ανώνυμα σχόλια φάνταζομαι οτι είναι γραμμένα απο το πληκτρολόγιο του Καρανίκα ;

    ReplyDelete