ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΣΑΛΠΑΡΕΙ ΓΙΑ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ...

ΠΩΣ... γνώρισα
το «Νέο Κόσμο» 
όταν
η εφημερίδα
ηταν δώδεκα χρόνων...
Του Δημήτρη Παπαγεωργίου
-------------------------------------------------
Το 2007 ο" Νέος Κόσμος" της Μελβούρνης γιόρτασε τα 50 χρόνια της ιστορίας του. Η δική μου ιστορία που
φιλοξενήθηκε σε ειδικό,πολυσέλιδο  πανηγυρικό αφιέρωμα ήταν η παρακάτω....
============================================================

Τα 50χρονα του Νεου Κόσμου, πέρα απο την ιστορική τους σημασία,για ένα μεγάλο αριθμό "πιτσιρικάδων" των 50,60 ,70 και παραπάνω χρόνων,είναι μια καλη ευκαιρία να ξαναγίνουν νέοι...εστω και νοερά...!

Το ταξίδι

Αν και στεριανός...το ταξίδι με το υπερωκεάνειο "Αυστραλίς" με μάγεψε!
Φορτωμένος με μια καρω βαλιτσούλα ,που χωρούσε το καινούριο μου κοστούμι και τα λίγα ακομα ρούχα και εσώρουχα..με τα 22 μου χρόνια και με ένα πεντακοσάδραχμο που μου έδωσε ο "μπάρμπας" μου ο Αχιλλέας (πολλά λεφτά για το τέλος του 1968),δεν χόρταινα να απολαμβάνω τις πισίνες του,τα μπαρ, τα "μπωλ ρούμς" και τα πεντανόστιμα φαγητά τους...

-Βρε παιδί μου ...πρώτη φορα βλέπω επιβάτη να ζητάει διαρκως "περίσσευμα" έλεγε καθημερινά ο Γιαννάκης ο σερβιτόρος...

Ήμουν όμως τόσο αδύνατος που συχνα αναρωτιόμουν και ο ίδιος αν "βοσκούσα" στα κεραμίδια τα προηγούμενα χρόνια...

28 μέρες κράτησε το γλεντοκόπι στο "Αυστραλίς" και χαρι, παλι, στη συμβουλή του θείου μου. .

"την ημερα φόρα μαγιω, φορα σορτς, βγες λετσιος στο κατάστρωμα ! αλλα το βράδυ θα κανεις ντουζ και θα φορας κοστούμι, όταν πας στην αίθουσα χορού"..πέρασα καλά...

Και πραγματι οι χαιρετούρες άρχιζαν απο τον καπετάνιο και εφθαναν μεχρι την υπεύθυνη χορού τη Τζούλια που μ έντυσε τσολιά και χόρεψα συρτάκι και τραγούδησα τα "Παιδιάτου Πειραιά" (δε μπόυς οφ Πειραίας- μετέφραζα εγω και δεν καταλάβαινε κανένας)  και τους πολλους τουρίστες και τουρίστριες που γύριζαν απο διακοπές στην Ευρωπη.

-Μα τι έχει αυτος ο μπάσταρδος και μαζεύονται όλοι δίπλα του άκουσα να λέει ένας της ηλικίας μου που δεν μπορουσε να καταλάβει γιατι καμμια δεν ήθελε να χορεύει μαζί του!!
Αντε τωρα να του εξηγήσεις ότι δεν έφταιγε η φάτσα του αλλα το καρω το πουκάμισο που φορούσε και τα σηκωμένα σα χαμάλης μανίκια!!!

<Στις φάρμες του Σέππαρτον κατέφυγαν αρκετοί νεοφερμένοι το πρώτο διάστημα του ερχομού τους στην Αυστραλία τον περασμένο αιώνα. Ανάμεσά τους, και ο Δημήτρης Παπαγεωργίου (Φωτο Φεβρουάριος 1969)

------------------------------------------

Το ταξίδι στο "Αυστραλίς" θα το θυμαμαι όσο ο εγκέφαλός μου ειναι σε θεση να κρατα αρχεία...

Δεν ηταν απλά το πρωτο ταξίδι εκτος Ελλάδας,αλλα το διαισθανόμουν ότι στην κυριολεξία άλλαζε η ζωή μου.

Τιποτα πια σε λιγο δεν θα έμοιαζε με αυτο που άφηνα πίσω:χωριό,στερήσεις απο τα 6 χρόνια που έζησα μόνος μου πηγαίνοντας στο Γυμνάσιο Τρικάλων..στρατός και τα ελάχιστα χρήματα που είχα μέχρι τότε βγάλει μόνος μου κι όχι απο το ξάφρισμα που συχνά έκανα στο ταμείο του μικρου μαγαζιου που ο πατερας μου διατηρούσε στο χωριο...

Η τοποθετησή μου στο χώρο του εστιατορίου, στο ίδιο τραπέζι με τα μέλη της Αγγλικής ορχήστρας και με ζόριζε και μου άρεσε...

Καλλιεργούσα τα αγγλικα μου αλλα καταλάβαινα με δυσκολία τα λόγια τους.. Δεν θα ξεχασω τον κιθαρίστα τον Αλλαν που προσπαθούσε να καλύψει την καράφλα του κουβαλωντας απο πίσω τα κατσαρά του γκριζα μαλλια μπροστα και παντα του έλεγα "γκουτ αφτερνούν μιστερ Αλλαν...".
Αλλα δεν ήξερα τι εννοει.. οταν παντα μου έλεγε "Just Allan". Μια μερα μιλησε αργα να τον καταλάβω:Ρlease Jim..dont call me mr Allan...Just...Allan.. OK"?
OK..mr Just Allan...του απάντησα πολυ σοβαρα και κόντεψαν να του πεταχτουν έξω τα μάτια του φουκαρά..


ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΆΒΩ ΕΓΩ ΌΤΙ ΜΕ ΖΗΤΟΎΣΕ ΝΑ ΤΟΝ ΑΠΟΚΑΛΩ ΑΠΛΑ ΑΛΛΑΝ πλησιαζε και το ταξιδι στο τέλος του...

Αρκετές οι γνωριμίες στο καράβι αλλα μια απ αυτες που κρατα ακόμα ήταν και η συνάντηση με τον Βασίλη Κεραμά,τον άνθρωπο που η μοιρα του τον είχε ταγμενο να πρωταγωνιστήσει για ένα μεγάλο διάστημα στην πολιτικη ζωή της Ελλάδας σαν υπευθυνος ασφαλείας του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου...

Με το Βασίλη γνωριστήκαμε λίγες ώρες μετα που το καράβι σήκωσε άγκυρα κι αφησε τον Πειραιά.
Πιάσαμε κουβέντα και εν ψυχρω μου είπε ότι ειναι Παπανδρεικός, η χουντα τον έδιωξε απο το σωμα κι ετσι πηρε το δρόμο για την Αυστραλία...

Του είπα ότι κι εγω είμαι κατα της χούντας κι ότι ήμουν σε όλες τις διαδηλωσεις υπερ του «Γέρου της Δημοκρατίας»και ως εκ θαυματος ήμουν ζωντανός αφου έφαγα τα ίδια γκλόμπς που έστειλαν στον άλλο κόσμο το Σωτήρη Πέτρουλα.. ΄Ημουν δίπλα του όταν άρχισε το μακελειό...

Ουτε μια στιγμη δεν έπληξα στο καράβι γιατι ηταν απο τα καλύτερα του Χανδρή και οι μη έχοντες σχεση με τη ΔΕΜΕ,πληρωναν ακριβα για να ταξιδεψουν με αυτο.

Εκεί άκουσα για πρωτη φορα ότι η "Μακεδονία" είναι κρατος(!!!)και ματαια προσπαθούσα να μου εξηγήσει η συνομιλητρια αν ηταν απο Φλώρινα, Νάουσσα Καστοριά...

Εκει γνώρισα για πρώτη φορα και τη διαφορετική νοοτροπία Ελληνίδων Αγγλίδων...

Δεν θα ξεχασω σε ένα ημερολόγιο που κρατουσα έγραφα:
Δεν μπορω να το πιστεψω να λεω σε άγνωστη κοπέλλα "είσαι όμορφη" και να μου απαντα"Θενκσ βέρυ μάτς..",ενω ο φίλος μου ο Λευτέρης Ταξηρόπουλος απο την Ξεχασμένη Βεροίας δε σταματούσε να μου λέει,λίγους μήνες πριν , όταν είμαστε φαντάροι στην Κύπρο, ότι είπε σε μια πως είναι ωραια και του απάντησε "να φας σκατά"!!!

Ενω η πρωτη συμβουλή της μάνας μου για τις γυναίκες ήταν "πρόσεξε μη πεις καλημέρα κανένα κορίτσι και το μαγαρίσεις.."!!! Αχ βρε μάνα ....

Αυστραλία...και μυίγες

Τα δύσκολα αρχίσαν με το πάτημα στη στερια...του Φρήμαντλ.. Μια παρεούλα νεαρων βγηκαμε να δουμε πως ειναι η Αυστραλία στις λίγες ώρες που θα σταματουσε το καράβι για ανεφοδιασμό στο πρωτο λιμάνι..

Ο ήλιος έκαιγε και είδα το φίλο μου το Θανάση απο τα Τρικαλα να κάνει σαν παλαβος και να φωνάζει
-Τι έπαθες ; τον ρωτω..και στην απάντηση του "μια μυιγα μπηκε στο μάτι μου" το έβαλα στα γέλια, αλλα πριν προλάβω να ανοίξω το στόμα μου κατευθείαν μια αγενέστατη όρμησε μέσα και ξερνοβολούσα κανένα δεκάλεπτο και δεν κατάλαβα τελικά αν την έβγαλα ή την έφαγα.

Πρωτη διαπίστωση λοιπον στη χωρα που έμελλε να περασω την υπόλοιπη ζωή μου: ΟΙ ΜΥΙΓΕΣ είναι θρασύτατες...
Δεκατρεις Δεκεμβρίου 1968. το Αυστραλίς  άραξε επιβλητικό στο Πόρτ Μέλμπουρν.
Κόσμος πολυς στο λιμάνι και οι αποχαιρετισμοι έδιναν και έπαιρναν.

Η Αννα Ρόσμαρυ απο το Ασκοτ Βεηλ, φίλη ενος φίλου μου απ τα Τρικαλα που συχνα τους εκανα το διερμηνέα για τις συναντησεις τους με ρώτησε αν είχα καθόλου χρήματα και στην αρνητική μου απάντηση μοιράστικε μαζι μου τα 6 τελευταια δολλάριά της!!
Τι ωραιος άνθρωπος και να φαντασθείτε δεν τη χώνευα γιατι μιλουσε με τις μυτες.

Αν ζει και την ξερει καποιος θα ήθελα να την ευχαριστησω έστω και καθυστερημένα και να της επιστρεψω στο πολλαπλασιο τα χρηματα της...


ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ..ΟΑΚΛΕΗ;
Ο Νικολάκης ο συμμαθητης μου που υποσχεθηκε ότι θα με παραλάμβανε στη Μελβούρνη και έτσι εγκατελειψα την ιδέα να παω στο Συδνευ που με περίμεναν οι χωριανοί μου, δεν φαινονταν πουθενα Κινητα δεν υπηρχαν τότε και η ανησυχία μου ήταν μεγάλη Κρατουσα το γραμμα με τη διεύθυνση του και όλο ρωτουσα αν τα τρία δολλάρια ήταν αρκετα για ταξί να παω στο Οάκλευ (όπως το διαβαζα)..Κι ολοι μου έλεγαν ΝΟ

Μου φαινονταν αδιανόητο ¨ελληνες να μιλανε μεταξύ τους και να λενε ΝΟ και ΥΕS

Μονο μπουνιες δεν έπαιξα με κάποιον που κάθονταν σε ένα πεζούλι και «κοβοντας» τον για ΄Ελληνα τον πλησίασα έχοντας μαζι του την παρακάτω στιχομυθία:
-Γιου Γκρηκ;
-Γες..
-Έλληνας είσαι;
-Γες...
-Την ξερεις αυτη τη διευθυνση;
-Γες ..
-Ειναι μακρυα;
-Γες...
-...δεν πας στο διαολο ρε φίλε που είσαι Έλληνας εσυ...»
Ευτυχως που δεν νευριασε κι εκεινος...

O Νίκος Καράς σε μια εκδρομή Τρικαλινων το 1969.,Πίσω του ο Βασίλης Νταλούκας
 και ο συμμαθητης μας Θυμιος Κουτσάγιας που δυστυχως δεν ζεί πια.

- Εισαι ο φίλος του Νίκ; ακουσα τρεις νεαρους να ρωτουνε όταν τους έδειξα τη διευθυνση
-Ναι ..ξέρετε το Νικο τον Καρα;
-Ω γιε... Ο Νικ είναι φίλος μας αλλα θα αργησει λίγο να ρθει γιατι έχει όβερτάιμ.. Αλλα ντοντ γουωρη θα ρθει μπορούμε όμως να σε πάρουμε κι εμεις.Και πριν τελειωσουμε τις συστάσεις άκουσα μια γνωριμη φωνη να μου λέει αγκαλιαζοντας με:
-Γουέλ καμ του Αουστράλια Τζιμάκο.

Πάντα ο ίδιος..αυθόρμητος,γελαστός ..και με το διαρκές σλογκαν "εγώ ειμαι...οράιτ"
Ξεκινωντας για τ勤Ωκλυ ο Νικ που ήταν κι ο Γκολτζης της ομάδας «Αθηνα» του Ώκλυ μουδωσε την πρωτη συμβουλη:
-Τζιμάκο στην Αυστραλια 2 λέξεις πρεπει να μάθεις καλα "το γκουτ λάκ και το Μπετ λακ*" .
-.Μπαντ πηγα να τον διορθωσω αλλα ηταν κάθετος.. --Μπετ λεμε Τζιμάκο...Μπετ...ξεχνα αυτα που σε μαθε ο Φλωρίου στα τρικαλα

ΝΕΑ ΖΩΗ

Τα ξύλινα σπιτια και οι τσιγγινες στεγες με εντυπωσίαζαν καθολη τη διαδρομη.


Σ ενα ξύλινο με τσίγγινη σκεπη κατοικούσε και ο Νικόλας με άλλες 3 οικογενειες(η κάθε μια στο δωματιό της)
-Τζιμάκο εχεις γκουτ λάκ και θα φαμε μια ντοματα σαλάτα που μας "προσφερε" ενας... κηπος, ειπε με το χιουμορ που παντα διέθετε ο Νικολάκης και αρχισε να την κόβει .. Πεντανόστιμη ηταν...

κι ειχα ήδη ξεχασει τα καλουδια του καραβιού...
Το βραδυ ξεκινησαμε για το καφενείο του Αλάμαρα και του Όμορφου ,δίπλα απο το σινεμά και κατω απο τη γέφυρα του Ωκλυ.

Με συστησε ο Νικόλας και ιδιαιτερα στους συμπατριωτες μας Τρικαλινους και με τη σειρα μου πηγα να τους κερασω τσιγαρα Ελληνικά και μαλιστα τα πιο ακριβα τα "Παλλάς"
Μπα δεν καπνιζονται αυτα εδω μου λέγαν όλοι... Ποσο λυπήθηκα και μου κοστισαν ενα σωρο λεφτα...
Καποιος μάλιστα έβαλε τις φωνες μολις μπηκε στο καφενείο.
Ποιος καπνιζει ελληνικά ρεεεεε..να βγει εξω.!!!

Στο Καφενειο του Αλάμαρα,
μετα απο 42 χρόνια.
Ανακαινισμένο σημερα
βρίσκεται ακόμα κατω απο τη
γέφυρα του Γουωριγκαλ rd.
Φωτογραφία ¨ΝΤΕΒΕ 

Στον επανω ΄οροφο τα 10 περιπου τραπέζια ήταν γεμάτα απο τζογαδόρους και παιζανε μανίλα..(χαρακηρι).


Πρωτος και καλυτερος στρωθηκε ο φίλος μου και απο ενα δεκάρικο που είχε στην τσεπη βρέθηκε σε λιγες ώρες να κερδίζει 300 δολλαρια.
-Τζιμακο , μεφερες γουρι και για το γκουτ λακ παμε να σε κερασω μια μπριζολα στο καφε" στον κατω όροφο του καφενείου.
Φοβερό "στεηκ" και η αγγουροντοματα σαλάτα τελεια.

Τριανταδύο δραχμές ειχε τοτε το αυστραλέζικο και τριαντα το Αμερικάνικο.


Τρελλαθηκα απ τη χαρα μου. Δεκα σχεδον μηνιατικα για την Ελλάδα ελεγα και ξανάλεγα και πιστευα ότι θα κάναμε καλες διακοπες μιας και τα εργοστασια εκλειναν για Χριστούγεννα.

΄Ονειρα θερινης νυχτός.Την άλλη βραδυα στρώθηκε πάλι στην πράσινη τσόχα ο Νικολιος και μεσα σε 2 ώρες έμεινε πανί με πανί.
-Τζιμάκο απόψε εχεις μπετ λακ..δεν θα φας.!!!
Εγω βεβαια που τους γνωρίζω θα φαω βερεσε αλλα για σενα δεν μπορω να κανω τίποτα.
Δευτερη μερα νηστικος, βρηκα το βασίλη το Νταλουκα, απο το Δροσερό, που με τον αδερφό του το Βελισάρη ειμασταν φανταροι στην Κυπρο και τον προσφερα και 1 "παλλάς"


"Δεν καπνιζονται" είπε ευγενικά αλλα για το καλωσόρισμα μου εδωσε ένα τάλληρο.
Ποσο χαρηκα...Την άλλη μερα με πηγε και στον αδελφό του το Βαγγέλη και φαγαμε καλα. Χρυσοχερα η σύζυγος του η Μαρία τα φαγητα της μου θυμιζαν καράβι...

Ο Νικολάκης δουλεια, χαθηκε για μερες και τελικα απελπίστηκα και πηγα να ρωτησω για δουλεια στο Στεργιο τον πατριωτη μου, απο τον Παλιόπυργο, που σερβίριζε μπροστα στο μαγαζι του Αλάμαρα.

-Καμμια δουλεια ρε πατρίδα;
-Τι δουλεια ρε μαιτ..(φίλε) Εγω δουλευω εδω μονο για να τρωω...
- Ε κι εγω να τρωω θελω.
-ποσο καιρο έχεις να φας;
-Καμμια βδομάδα!!!!

Το σκληρο απο τις κακουχιες, πρόσωπο του Στέργιου αρχισε να κανει αλλεπάληλα ΤΙΚ και με εκπληξη ειδα τα ματια του να γεμίζουν δακρυα.

Πισω απο την άγρια μορφη του οπου συχνα οι μαγαζάτορες τον χρησιμοποιουσαν για να τρομοκρατεί τους "μποτζηδες" και τους "κρούκους"και του έδωσαν το παρατσουκλι ΓΙΑΓΚΟΥΛΑΣ βρισκονταν μια παιδικη ψυχη.

- Τραβα πισω απο το μαγαζι,μου λέει ψιθυριστα και περιμενε με.

Σε κανένα δεκάλεπτο τον ειδα να βγαινει απο την πισω πορτα φορωντας ένα μακρυ παλτο μαλλινο,παρα τη μεγάλη ζεστη και με γρηγοραδα ανοιξε το παλτο και μου πασαρε μια ολοκληρη μπαγκετα γεμάτη με αυγα τηγανητα, σαλάμια, ντοματες, πατατες μαρουλια κ α.
-Μη πεις τίποτα σε κανένα ειπε μονο και χάθηκε στη γωνια του δρόμου.

Ηταν το πιο νοστιμο σαντουιτς που εφαγα ποτε...
-Πες μου ηταν κλοπη αυτη; ρωτησα,πριν λίγα χρόνια, τον κουμπάρο μου τον Γιωργο Κεραμα που είναι και διερμηνεας στα δικαστηρια.

-Και βεβαια είναι κλοπή κι αν σε πιανανε θα σε πήγαιναν μέσα για κλεπταποδόχο..."
Μεγαλε Γιαγκουλα.

Πριν καμμια εικοσαρια χρόνια τον βρηκα στη Γεφυρα Τρικάλων με ένα τουρβα και κατι τσαντες και στην προσκληση μου να παμε να τον κεράσω κατι στο Σελεμέκο γιατι του το χρωστάω με κοιταξε παραξενα κι αναρωτηθηκε "απο που κι ως που με χρωστας ρε μαητ εγω ουτε που σε γνωρισα καλα -καλα, Βιαζομαι " είπε και χαθηκε μεσ στο πληθος του Δευτεριατικου παζαριου.

Στο άλλο ταξιδι μου στα Τρικαλα θα παω να τον βρω η να ρωτησω που βρισκεται.

( Σημ.:Πηγα να τον βρω ,Καθαρα Δευτερα 2009..Δυστυχως έφυγε νωρις για εκει που βρισκοταν πριν γεννηθει!! Ποσο λυπηθηκα)..

Η πεινα μου, κρατησε κάμποσο καιρο ακομα αλλα ουτε στιγμη δεν κιοτεψα παροτι στη ζωη μου ελαχιστα ειχα δουλεψει μεχρι τοτε.
Χαρι στις γιορτες των Χριστουγεννων όλο και την πατωναμε καλα με το Νικόλα.

Με τσατιζαν όμως πολυ τα "αλο και τα χαβαγιου" αλλα στην κυριολεξια εβγαινα εκτος εαυτού όταν ευρισκα ανθρωπους να υποστηρίζουν τη δικτατορία,ενω εφυγα απο τη γιορτη καποιου Χρηστου όταν εβαλε ένα τραγουδι που υμνουσε το Γιωργο Παπαδόπουλο..

-Αστον κομμουνιστης ειναι και θα διαβάζει "Νεο Κοσμο"ειπε καποιος...

πράγματι ο Νεος Κοσμος που τον διαβασα μερικες φορες, ηταν αντιχουντικός αλλα η ύλη του ηταν απαραδεκτη για μενα παρ'οτι εκανα ενα φεγγαρι στους Λαμπρακηδες και εφαγα αρκετο ξυλο στα Ιουλιανα του 1965 όταν ο Βασιλεύς αναγκασε σε παραιτηση το Γεωργιο Παπανδρεου και ένα συνθημα ακουγονταν παντου "ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΚΑΘΑΡΜΑ".

Αφιέρωνε πολυ χωρο με νεα απο τη Ρωσία και άλλες χωρες του υπαρκτου σοσιαλισμού και συνέδρια του ΚΚΕ χωρίς να ενδιαφέρουν τους αναγνώστες.
Παρ όλα αυτα έγραψα ένα γραμμα στο "Νεο Κοσμο" οτι ηθελα να εργασθω μαζι τους γιατι ήμουν εχθρος της χουντας αλλα σαν καθαρευουσιανος που ημουνα που να μου δώσουν σημασία.

Ευτυχως ο Νικ αλλαξε σπιτι και πηγαμε στον Ανδρεα και τη Φωτεινη στο 25 Μπλέτσλευ ροουντ,κοντα στην εκκλησια του Ωκλυ.
Δημοκρατικων πεποιθησεων ο Ανδρεας ο Ηπειρωτης, του άρεσε που κατηγορουσα τη χούντα και συχνα με καλουσε για παρεα στο τραπέζι τους αλλα κι εγω τις 3 μερες που άντεξα να δουλέψω σε ένα χυτηριο, με τα λιγα χρηματα που πηρα, τους πηγα δωρο γλυκα και κοκα κολα.

Τι ωραιοι άνθρωποι... Κοντα τους γνωρισα το Γιάννη τον Πανουτσο-αδελφό της Φωτεινης- οπου μαζι του και με το Νικολάκη,το Βασίλη Νταλουκα και το Γιωργο τον Παναγιωτου,απο τον Πυργετό Λαρίσσης, φυγαμε για το Σεππαρτον και πηγαμε να μαζέψουμε αχλάδια.

Μας πηρε στη δούλεψη του ένας χαρούμενος αλβανικής καταγωγής φαρμαδόρος ο Τζεφ Ημερ..
Σε μια τσίγγινη καλυβα ειχε 4 κρεββατια και διπλα μια κουζινα για να μαγειρευουμε.

Οταν εξασφαλισαμε το φαγητο ηρεμησα για καλα και παρακαλουσα να βρεχει για να μη παμε για δουλεια.
Μεχρι να μεγαλωσουν τα αχλαδια μας εδινε μεροκάματο 10 δολλαρια για να διαλεγουμε τα χοντρα αχλάδια και οταν ολα θα ηταν ενταξει θα παιρναμε τριαμισυ δολλαρια το κιβωτιο.
Αρκετα μεγαλο, αλλα ενας Αγγλοαυστραλος που δουλευε εκει μερικα χρόνια, μας έλεγε οτι γεμιζε μεχρι 12 μπινς.
Οσο ειχε μεροκάματο αυτος πηγαινε σερνοντας ενω εμεις τρέχαμε...

Αλλα οταν ηρθε η ωρα της εργολαβίας εκεινος πετούσε κι μεις αγκομαχούσαμε...

Με το ζόρι τον φταναμε και συχνα συγκεντρωνε περισσοτερα αχλάδια απο εμας.
Οι τρεις ειμασταν καλλιφωνοι και όλη μερα σχεδον πηγαινε το τραγουδι ..συννεφο.
Ο Βασιλης ο Νταλουκας τραγουδουσε Πανο Ιωαννιδη(πολυ κλαψιαρης) ο Μαλλιας ο Γιωργος ,Αγγελοπουλο..κι εγω Καζαντζιδη!!!


Μια μερα ηρθε ο Τζεφ και πολυ σοβαρα μας μετεφερε την απορια του γειτονα του.
-Τζεφ,με ρώτησε,δεν εχεις καλα αχλάδια φετος...
-Πολυ καλα ,μαητ..γιατι;
-Ε τι γιατί ...αφου έχεις καλη σοδεια γιατι κλαινε όλη μερα στα δεντρα αυτα τα γουωγκσ*(μπακακόψαρα)..!!!!

Δυο πραγματα εκει με πειραζαν πολυ. Ενας Ολλανδος εργατης που ενω τρωγαμε τις αμολούσε λες κι ηταν κανονιες και το "φακ" που έλεγαν σε κάθε λεξη.
Tον Ολλανδό το στριμωξε ο Γιωργης και του είπε να παψει να μας προκαλει και δεν ξανατόλμησε να μας...βομβαρδίσει αλλα το Φακ ακομα δεν το συνηθισα.
Με προκαλει τα ιδια συναισθηματα με το "ψωμοτυρι" των εδω Ελληνων¨: "Μαλάκα"...


Διψα για νεα..
Στην καλυβα,δεν ξερω πως, ειχε ξεμεινει ενα τεραστιο ραδιόφωνο απο τον πόλεμο που ειχε και βραχεα κυματα κι εγω καθε βραδυ,παρα την κουραση προσπαθουσα να πιασω κανενα σταθμο να μιλαει ελληνικα.

Κλειστο με φωναζαν οι αλλοι αλλα ξαφνικα ένα βραδυ ακουσαμε πεντακάθαρα:
-ΕΔΩ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ.Δευτερο Προγραμμα.." Πεταχτηκαν όλοι επανω μη πιστευοντας στ αυτια μας.
"Ωρα Ελλάδος δεκαέξη.
Θα περάσει μιση ώρα με ξενη ελαφρα μουσικη και τραγουδια..."

 Το τι ακολούθησε δεν περιγραφεται.." Να βρε αλητες", ουρλιαζαμε όλοι μαζι και  μουντζωναμε το ράδιο ,με χερια και ποδια..

Χαρι σαυτο το ραδιο θα "έμπαινα" σε λιγο καιρο στα ελληνικα μεσα ενημέρωσης Μελβούρνης...!!!

Δε θυμαμαι αν ηταν το BBC,η «Ντόυτσε Βέλλε» ή το Παρισι που μιλουσε ελληνικα και ειχα ακουσει ότι σε ομιλία που έκανε η Μελίνα Μερκουρη στη Γαλια οι χουντικοι της ειχαν βαλει βόμβα και σωθηκε ως εκ θαυματος.

Τοτε εκει μεσα στις αχλαδιες και κατω απο ταστερια εγραψα ενα ποιημα που μιλουσα γαι τη Μελινα και τα εσερνα στους δικτατορες.
Ηταν καλογραμμενο και οταν βγηκαμε Σεππαρτον το έστειλα στα ΝΕΑ, την εφημεριδα που εβγαζε ο Στάθης Βλασσόπουλος ο Θιακος.
Δε φανταζεστε τη χαρα μου όταν μετα απο καμμια εβδομαδα που γυρισαμε Μελβούρνη το ειδα δημοσιευμένο...

Πηγα στη διευθυνση που εγραφε η εφημερίδα, στο Λονσταλ στρητ,απεναντι απο την Κοινοτητα και εκει συναντησα εναν υπέροχο ανθρωπο το Δημοσθενη Μηλα,που ειχε φωτογραφειο και ηταν φίλος του Σταθη και χρησιμοποιούσε τη διεύθυνση για αλληλογραφία και πληροφορίες στην πόλη.

Μου ειπε οτι τα τυπογραφεια ειναι στο Πρέστον αλλα πηρε τη διευθυνση μου,και υποσχεθηκε οτι θα ενημερωσει το Βλασσόπουλο.

Φτανοντας στο σπιτι βρηκα τηλεγραφημα που ελλεγε" PHONE TA NEA TONIGHT" και έγραφε τον αριθμό.
Καπως ετσι αρχισε η ιστορία μου στον τυπο...


Γρηγορα βρεθηκα στα τυπογραφεια των Νεων,ένα παλιο σπιτι με διάφορα μηχανηματα.Στο Πλέντυ Ρόουντ,Πρέστον.
Για να μην ανεβοκατεβαίνω στο Ωκλυ ο Σταθης με παραχωρησε ένα δωμάτιο με ένα κρεβατι κι ετσι δεν χρειαζοταν να πληρωνω και ενοίκιο.

Κατ ευθειαν άρχισα να επιτιθεμαι στη χουντα σε στυλ καθαρευουσιάνικο.
"Τον γέλωτα και μονον τον γελωτα προκαλουσι αι τελευταιαι δηλωσεις του Στυλιανου Παττακου¨".
Το προξενειο ρωτουσε να μαθει ποιος ειμαι και ως ποτε να μαθω να γραφω πιο λαικα εγινα...φίρμα!!!

Ο Μακαριτης ο Σταθης,γεροπαπανδρεικος,στη δεκαετία του 50 ειχε ενα καφε στο Σουαν στρητ και πηγαινε αρκετα καλα και θελησε να βγαλει εφημερίδα.
Αγορασε οφσετ μηχανες και στις αρχες του 60 με τον ανενδοτο αγωνα επαιρνε τα Νεα των Αθηνων και τα αναδημοσιευε και γινονταν αναρπαστη η εφημερίδα του.

Με τη χουντα όμως δε μπορουσε να αντιγραψει γιατι ακομα και τα ΝΕΑ των Αθηνων,λόγω της λογοκρισίας μιλουσαν για "εθνικη κυβερνηση"
Ετσι τα αντιχουντικα κειμενα μου,που τα λινοτυπούσε ποτε ο Φουσκιετάκης,και πότε ένα άλλο γεροντακι,πολυ ευγενης,Γιαννόπουλος νομίζω ήταν το όνομά του, ειχαν ενδιαφερον...

Ειχε ομως παλια εκτυπωτικα μηχανηματα ο Σταθης και συχνα χαλουσαν. Πολλες φορες αρχίζαμε Δευτερα την εκτύπωση και τελειωναμε Παρασκευη.!
Και συχνα δεν βγαιναμε καθολου στην αγορα...

Ετσι τα οικονομικα του ηταν ανυπαρκτα και δεν μπορουσε να με πληρωσει.
Εμενα δεν με πειραζε πιστευοντας οτι κανω αγωνα κατα της χουντας. Πειραζε όμως εκεινον. «Τι θα γινει με σενα ρε φίλε, πως θα σε πληρωσουμε...»;

Και μια μερα μου πεταξε "δε βγαζεις κι εσυ καμμια δικη σου εφημεριδα κι οτι βγαζεις θα ειναι δικα σου;"

Κι ετσι γεννηθηκαν τα ..."Γαργαλατα"
Ο πρωτος που...τρελλαθηκε με τα 
"Γαργάλατα¨"ήταν ο ίδιος ο Βλασσόπουλος.

Βεβαια εκει δεν έγραφα καθαρεύουσα και συχνά η μαλλιαρη τσακιζε κόκκαλα.
Εγραφα και καλα σατυρικά ποιήματα,χρησιμοποιούσα και κάμποσα γυμνά απο το "Τρούθ" (σκανδαλοθηρική της Μελβούρνης)και με διαφορες ειδησούλες και ανεκδοτα..η εφημερίδα γίνονταν ανάρπαστη...
Εχοντας για προμετωπίδα το ποιηματάκι του ακαδημαικου και πρωθυπουργου των αποστατων Γ.Αθανασιαδη-Νόβα
"..τα στηθεια σου τα άσπρα σαν τα γάλατα,
 στα χάιδευα και μούλεγες γαργάλατα
 να κατεβάσουν γάλατα..."
αλλα και μια ποιμενική αλληλογραφία μεταξυ της Τσιβούλας(που εμεινε στο χωριο) και του Κωτσιου που τυρανιουνταν στην Αυστραλία και προπαντος το κατι καινούριο για την τότε παροικία ,τα "Γαργάλατα" γίνονταν ανάρπαστα και συχνά τα χρήματα που εισεπραττα εγω,όταν πηγαίναμε να εισπράξουμε , ηταν περισσότερα απο του Σταθη παρα τις περισσοτερες εκδόσεις του.

Ο Σταθης κλονίζονταν  οικονομικα και συχνα μου έλεγε ότι όποτε ήθελα μπορουσα να φύγω. Έτσι ,όταν καποια μέρα ο Νώντας Πεζαρος, που είχαμε γνωριστει σε διάφορες εκδηλωσεις με πρότεινε να εργασθω στο ΝΕΟ ΚΟΣΜΟ, δεχτηκα με μεγάλη χαρα...

Ενα μου όνειρο γίνονταν πραγματικότητα.
Ουτε που ρώτησα τι χρηματα θα έπαιρνα στο "ΝΚ".
Την πρωτη εβδομάδα πληρωθηκα με ένα πενηνταρικο αλλα σε λιγο καιρό ο μισθός μου ειχε φτασει τα 250 δολλαρια την εβδομάδα.
Αρκετα χρήματα για το 1969-70,αλλα κι εγω πετουσα...

Χαρι στο Βλασσόπουλο είχα γίνει καλος"ψαλιδοκόφτης" ετοιμαζα μερικες σελίδες με ετοιμα κειμενα, απο Αθηναικες και αντιστασιακες εφημερίδες του εξωτερικου,έγραφα τα κοινωνικά, και βοηθούσα στο να διπλωσουμε την εφημερίδα και να βάλουμε τις σελίδες με τη σειρα ...

Καθε Δευτερα πρωί γίνονταν χαμός στον δευτερο όροφο που τυπωνονταν οι τελευταιες 4 σελίδες και συγκεντρωνομασταν εκει αρκετοι για να φυγει γρηγορα η εφημερίδα για διανομή.

Ο Ανδρεας ο Ακαρεπης με τη συζυγο του.
Ο Ηρακλης Καραγκουνης που παντα έκανε πλακιτσες σε μια ηλικωμένη κυρια που έμεινε στα "χαουζιν κομμισιον"  φλατσ(εργατικές κατοικίεςμε πολλούς ορόφους) κι ολο της ελεγε ,οτι εγινε σεισμος και θα γίνει μεγαλύτερος,ο Χρήστος ο Μουρίκης,που συγκατοικίσαμε για ένα μεγαλο διάστημα και άλλοι πολλοί..

Στο δευτεριατικο "πανηγύρι" εντυπωσιακη ήταν η παρουσία της κ Ευτυχίας Γκόγκου, μητέρας του εκδότη,η οποία περα απο τις καλες κουβέντες που ειχε για όλους μας και τις ιστοριες για την Αιγυπτο και τη Χιο, ερχονταν φορτωμένη με γλυκισματα και κουλουράκια που ιδιαίτερα για εμας τους εργενηδες ηταν εκεινη την ώρα ότι καλυτερο μπορουσε να προσφερει...

Για να γραφει η ιστορία μου στο Νεο Κοσμο θα χρειαζονταν ολοκληρο βιβλίο, αλλα επειδη αυτο δεν είναι δυνατον θα πω σε αδρες γραμμες τις εντυπωσεις μου των πρωτων ημερων και τα υπόλοιπα στα πενηνταπεντε του...

Τον μονο που γνωριζα στο "ΝΚ", όταν πηγα, ήταν ο Νωντας .

Σε λίγο θα γινόταν και ο δάσκαλος μου γιατι με.. προσγειωσε απο την "απλη καθαρεύουσα" που διδασκομασταν εμεις τοτε στα σχολεια της ελλάδας στην Δημοτικη..

Θαυμαζα όμως κι εγω το γραψιμό του και δεν άργησα να μπω στα νεα καλουπια που απαιτουσε η αρχισυνταξία του.
Συχνα με έπαιρνε μαζι για ρεπορταζ και προσωπικα άρχισα να γραφω θέματα της καθημερινότητας και έρευνες που δεν ήταν αποκλειστικά περιορισμένες στη γραμμη της Αριστερας.
Εν μεσω Σταλιν και Ζαχαριάδη αρχισαν να εμφανίζονται κειμενα για το ποσο κοστιζει να πας σε μια χοροεσπεριδα ,πως διασκεδαζαν οι Ελληνες,ιστορίες γυρω απο την εργασία τους και θεματα Κοιν. Πρόνοιας.

Να μη περιαυτολογω με τον τροπο μου έβαλα ένα λιθαράκι κι εγω στην μετεπειτα αλματωδη αναπτυξη του ΝΚ.

Η γνωριμία μου με τον Τακη Γκογκο εγινε τη Δευτερη μερα,παραμονή της έκδοσης της εφημερίδας.
Ειδα έναν πιτσιρικα με χοντρα γυαλια να μιλάει με αποφασιστικό ύφος στο Νωντα,οτι «..πρεπει να βγει αυτο απο εκει.., καλυτερα να αλλαξει ο τίτλος σε μια είδηση...» και ενω εγω δεν εδινα σημασία ο Νωντας τον άκουγε με προσοχή.

Οταν ο Νωντας μου συστησε και του ειπε "ο Δημητρης θα είναι απο τωρα μαζι μας.." απαντησε .".Α,ναι.. ωραια.."και μου έδωσε το χερι του...
-Ποιος είναι αυτος Νωντα..ρωτησα με έκπληξη ..
-Ο Τακης Γκόγκος...δεν τον ήξερες;

Χρόνια πολλά λοιπον παλιοι και νέοι συνάδελφοι και θα τα πουμε στα 55ά γενεθλια..
Αν σας φαινονται πολλα τα χρόνια, σας πληροφορω ότι μου φαίνεται πως περασαν μονο λίγες ώρες όταν στην Πανηγυρική των 45 χρόνων ρωτησα τον Χατζημανωλη την παραμονη της έκδοσης αν προλαβαινω να γραψω κάτι και ο Τακης Γκογκος απαντησε με σιγουριά "μη στενοχωριεσαι...τα 50 δεν είναι μακρια..."


ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
dim8899@gmail.com

Από: fatsimare - Δημοσιεύτηκε με παραλλαγες του αρχικού κειμένου : 30.6.2006 Εκτύπωση Email