Δυο τα χελιδονια.. για το Μίκη.. αρθρο του Πασχου Μαντραβελη

Σάββατο, 4 Ιουνίου 2011

Δύο τα χελιδόνια... (Άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στην Καθημερινή)

Δεν ξέρουμε αν είναι η αγανάκτηση ή η υποκρισία που θολώνει τον νου, αλλά ο φίλος Ανδρέας Πετρουλάκης είδε στην επίθεση των «Αγανακτισμένων» κατά των βουλευτών μια ενδιαφέρουσα αντίφαση: «Οι λεγόμενοι “Αγανακτισμένοι” (τουλάχιστον ένα κομμάτι τους που δεν απομονώθηκε από τους υπόλοιπους) προπηλάκισαν και καταδίωξαν, μεταξύ άλλων, βουλευτές επαρχίας με θητεία ενάμιση χρόνου... Την ίδια στιγμή, οι ίδιοι άνθρωποι αποθέωναν έναν επιφανή πρώην βουλευτή και υπουργό μιας προηγούμενης κυβέρνησης, που στις μέρες της κατηγορήθηκε όσο καμιά μέχρι τότε για αδιαφανές ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας. Επίσης για αύξηση της ανεργίας και της φτώχειας, απολύσεις, διαφθορά και πελατειακό κράτος.

» Ένας νέος βουλευτής προφανώς είναι άδικο να εισπράξει το κόστος της απαξίωσης του πολιτικού συστήματος, ή τουλάχιστον, όχι περισσότερο από έναν υπουργό μιας τέτοιας κυβέρνησης. Δεν ισχυρίζομαι ότι ο Μίκης Θεοδωράκης μπορεί να χρεωθεί το ξεπούλημα της ΑΓΕΤ και το σκάνδαλο Καλτσεστρούτσι, αλλά πάντως περισσότερο απ’ ό, τι ένας πρωτοεκλεγείς βουλευτής την παρακμή της πολιτικής».

Δεν ξέρουμε πώς αποτιμά τη συμμετοχή του στην πολιτική ο κ. Μίκης Θεοδωράκης, όταν συμμετείχε σε μια κυβέρνηση, η οποία έκανε τις περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, ή «ξεπουλήματα» που θα έλεγε με την τωρινή του φρασεολογία. Το μόνο σίγουρο είναι πως την αποτιμά υψηλά. Μάλλον πιστεύει πως δεν αμείφθηκε επαρκώς και γι’ αυτό ζήτησε αναδρομικές αποζημιώσεις.

Το δεύτερο είναι ότι ο πρώην υπουργός δεν έκανε την αυτοκριτική του. Δεν μας είπε πότε έκανε λάθος. Όταν ήταν μέλος μιας κυβέρνησης που ιδιωτικοποιούσε ή τώρα που είναι αγωνιστής κατά του «ξεπουλήματος». Όταν δηλαδή έλεγε στα Προπύλαια ο κ. Θεοδωράκης: «Άλλο ένα ωραιότατο κομμάτι (σ. σ.: προς εκποίηση) λέγεται αεροδρόμιο “Ελευθέριος Βενιζέλος”. Πόσα δίνετε; Δίνουμε 500. Έρχεται ο Ιάπωνας και λέει 550. Έρχεται από την Ταγκανίκα ένας νέγρος και λέει 580. Κατακυρώνεται», έπρεπε να το συμπληρώσει: «Άλλο ένα ωραιότατο κομμάτι (σ. σ.: προς εκποίηση) λεγόταν ΑΓΕΤ Ηρακλής. Πόσα δίνετε; Δίνουμε 500. Έρχεται ο Ιάπωνας και λέει 550. Έρχεται από την Ταγκανίκα ένας νέγρος και λέει 580. Ήρθε ο Ιταλός και είπε 600. Κατακυρώθηκε».

Στην επίθεση κατά των βουλευτών, όμως, πρέπει να διακρίνουμε κάτι πιο επικίνδυνο από τις ανακολουθίες του κ. Θεοδωράκη. Οι «Αγανακτισμένοι» που έβριζαν, έφτυναν ή πετούσαν μπουκάλια, δεν έχουν προσωπικά με τους βουλευτές. Εκ του γεγονότος ότι προπηλάκιζαν ακόμη και τις καθαρίστριες που έβγαιναν από τη Βουλή συνάγεται το συμπέρασμα ότι δεν ξέρουν και πώς μοιάζουν. Συνεπώς έβριζαν, έφτυναν αυτό που εκπροσωπούσαν, το βουλευτικό τους αξίωμα. Δεν απαξίωναν απλώς τον Κοινοβουλευτισμό, αλλά και κάτι περισσότερο. Οι διακόσιοι, τριακόσιοι «Αγανακτισμένοι» έβριζαν κι έφτυναν τους χιλιάδες πολίτες που εξέλεξαν τους εκπροσώπους των. Αυτοί οι χιλιάδες μπορεί να έκαναν λάθος και πιθανώς να το διορθώσουν στις επόμενες εκλογές. Η συμπεριφορά όμως εκείνων που προπηλακίζουν βουλευτές ξεπερνά τα όρια του απλού χουλιγκανισμού. Είναι φασισμός, αντίστοιχος του φασισμού που ενέπνεε τα ακροδεξιά στοιχεία που προπηλάκιζαν στη Θεσσαλονίκη, το 1963, τον βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη. Πρέπει να εμφανιστεί το τρίκυκλο για να το συνειδητοποιήσουμε;