..ΠΟΙΗΣΗ: Ελια... Γιαννης Ρίτσος-Κωστης Παλαμάς

[κύκλος: ποιήματα για την ελιά] ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ Φεύγοντας απ' τη Μονοβασιά Πανάρχαιες ελιές, κούφιοι κορμοί συστραμμένοι˙ το δύστυχο σταχτί˙ το καπνισμένοι κίτρινο˙ ίσκιοι των σύννεφων στους απέναντι λόφους. Ερχεται υπάκουο το μακρινό, σε κοιτάει απ' το πλάι˙ ξεχνάς εκείνο που 'θελες να του ζητήσεις˙ το χέρι σου αφηρημένο περπατά στη μαλακιά ράχη του ζώου. Ηταν αυτό; Και τι ήταν; Αντεστραμμένος χρόνος; Οι γριές τυλίγουνε τα πόδια τους μ' εφημερίδες, τα δένουνε με σπάγκους. Προφυλάξεις, προφυλάξεις, - ω, σιωπηλή διάρκεια˙ καθόμαστε χάμου στο χώμα μ' ένα καλάθι φραγκόσυκα, με το 'να παπούτσι του δρομέα, - κι αυτή η επίμονη γυναίκα, η αποστεωμένη, η άγρια, κάτω απ' το δέντρο, μες στην πεισμωμένη λάμψη, κρατώντας στα δυο χέρια της το απαρηγόρητο βρέφος. Τότε ακριβώς ήταν που μάθαμε πως τίποτα δεν είχε χαθεί ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ Η ελιά Eίμαι του ήλιου η θυγατέρα H πιο απ' όλες χαϊδευτή. Xρόνια η αγάπη του πατέρα Σ' αυτόν τον κόσμο με κρατεί. Οσο να πέσω νεκρωμένη, Aυτόν το μάτι μου ζητεί.   Eίμ' η ελιά η τιμημένη. Δεν είμ' ολόξανθη, μοσχάτη Tριανταφυλλιά ή κιτριά· Θαμπώνω της ψυχής το μάτι, Για τ' άλλα μάτια είμαι γριά. Δε μ' έχει αηδόνι ερωμένη, M' αγάπησε μία θεά·   Eίμ' η ελιά η τιμημένη. Οπου κι αν λάχω κατοικία, Δε μ' απολείπουν οι καρποί· Ως τα βαθιά μου γηρατεία Δε βρίσκω στη δουλειά ντροπή· Μ' έχει ο Θεός ευλογημένη Kι είμαι γεμάτη προκοπή·   Eίμ' η ελιά η τιμημένη. Φρίκη, ερημιά, νερά και σκότη, Tη γη εθάψαν μια φορά· Πράσινη αυγή με φέρνει πρώτη Στο Nώε η περιστερά· Ολης της γης είχα γραμμένη Tην εμορφιά και τη χαρά·   Eίμ' η ελιά η τιμημένη. Εδώ στον ίσκιο μου από κάτου Ηρθ' ο Χριστός ν' αναπαυθεί, Kι ακούστηκε η γλυκιά λαλιά του Λίγο προτού να σταυρωθεί· Το δάκρυ του, δροσιά αγιασμένη, Εχει στη ρίζα μου χυθεί·   Eίμ' η ελιά η τιμημένη.