OI ΝΕΟΙ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΙ.. Του Αλέξανδρου Αρδαβάνη: ΠΑΡΑΜΟΝΗ

Ένα γάργαρο γελάκι…είσαι
υπερβολικός!Προηγείται
καταιγισμός πυροβολικού ή από αέρος βομβαρδισμός. Ακολουθεί η χερσαία επίθεση.
Το παρελθόν
και το παρόν ουσιωδώς ταυτόσημα.
Κωδωνοκρουσίες
ηλεκτρονικές, με ένα πάτημα κουμπιού επιλέγεται ο ρυθμός. Επί δίωρο ηχητική ισοπέδωση
των περιοίκων.
Ακολουθούν
οι παράφωνοι αμανέδες στα μεγάφωνα, εκτρωτική εξέλιξη του Ρωμανού του Μελωδού,
του Εκκλησιαστή. Χοντροί ρασοφόροι χρυσοποίκιλτοι ασχημονούν μεγαλοπρεπείς.. …σαράντα σβέρκοι βοϊδινοί με λαδωμένες
μπούκλες /σαράντα λύκοι με προβιά γι’ αυτούς χτυπά η καμπάνα -αχ ρε
Βάρναλη!
Η
χερσαία επίθεση εξόντωσης όποιων θυλάκων ανυπόταχτων περιοίκων εξελίσσεται∙ με
τα τύμπανα και τις σάλπιγγες της τοπικής μπάντας, καμπάνες ξανά και ξανά. Και ο
αρχιερατικός λόγος, υλακή πολλαπλασιασμένη από τη ηχώ, επισφραγίζει.
Το
πλήθος των σκυφτών χαμογελαστό πυκνώνει τις τάξεις της λιτανείας με τα λάβαρα,
τα εξαπτέρυγα, την εικόνα μπροστά μπροστά. Είναι όλοι χαρούμενοι, όπως οι πολίτες
της νεόκοπης γαλλικής δημοκρατίας χαμογελαστοί προχωρούσαν στον όλεθρο της ρώσικης
χειμωνιάτικης στέπας. Vivel’ Empereur!   
Πόλεμοι
όλων των τύπων και εποχών. Ταυτόσημοι.
Τα μόνα
ίχνη οργής που μου απέμειναν εδώ στα μισά της έκτης, σαλεύουν.
Μπορώ
ακόμα να μισήσω.
Αλλά ισχύς
κρούσης πού;
Αόριστος
δισταγμός, γιατί διάσπαρτες οι φοβομάνες.
Είναι μεσοκαλοκαιριάτικη
η σύνθλιψη και δεν είναι η πρώτη.
Είναι της
Παναγιάς  και είναι Δεκαπενταύγουστος.
Μεγάλη η χάρη Της κι ας μη μπορεί να μου φυλάξει αυτιά και ψυχή από τούτη την
ορδή των απίστων της.
Είμαι αφύλαχτος
κι αγιάτρευτος στο μπαλκόνι μου.
Είμαι
ακτήμων. Δε μου ανήκει ούτε η γαλήνη ενός θανάτου ερήμην τους.
Είμαι
έρημος.
Πιο
βράδυ, η καταφυγή στο ανέλπιστο αεράκι. Η χάρη Της επιτέλους∙ Της ανάβω λυχναράκι θλίψεως.