Το χρήμα πολλοί μίσησαν, αλλά τη δόξα ουδείς, διδάσκει το σοφό (είναι όμως;) γνωμικό, το οποίο πολλοί αμφισβητούν σήμερα. Προσωπικά, δεν έχω λόγους να αμφισβητώ τα... προπατορικά αυτά διδάγματα, όπως επίσης αμφισβητώ και τους θιασώτες τους. Μπορεί ο Πλανητάρχης (παράδειγμα) να διαδίδει πως είχε χάσει τη μάχη των εντυπώσεων, αλλά την ίδια στιγμή, μέμφεται τον επιτελάρχη του, (το Χρήστο τον Τσίρκα) για την αδυναμία του να τον ενημερώνει ανελλιπώς επί των τεκταινομένων στη Lonsdale Street. Αποτέλεσμα αυτής της απαράδεκτης τακτικής, ήταν να βρεθεί ο Πλανητάρχης (αλλά και ο Τσίρκας) εκτός νυμφώνος και να θρηνούν γοερά ως οι μωρές παρθένες της Βίβλου. Τα θέλανε και τα πάθανε. Καλά είναι τα αρχηγιλίκια, αλλά όταν δεν υπάρχει αντίληψη περί των όσων διαδραματίζονται κάτω από το τραπέζι, τότε, βράσε όρυζα και πράσα χωρίς ελαιόλαδο! Είναι και το άλλο που θα πρέπει να το επισημάνω για μια ακόμη φορά, μήπως αφυπνιστούν εκ του λήθαργου και οι δυό τους και αλλάξουν γραμμή πλεύσης. Γιατί, καλό είναι να αραδιάζεις τα περασμένα αναζητώντας τις αιτίες που σε στείλανε στον... εξαποδώ, αλλά παράλληλα, επιβάλλεται όπως δρομολογήσεις τις μεθόδους εκείνες που θα σε ξαναφέρουν στην επικαιρότητα. Διαφορετικά, πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως εριμμένοι... Δεν υπάρχει ουδεμία ελπίδα ανάκαμψης.
Μια γενική ανασκόπηση επί των πεπραγμένων των άλλοτε δεκαετιών κρίνεται επιβεβλημένη, για να δώσει την ευκαιρία σε όλους τους μονίμους θαμώνες αλλά και τους παρατυχόντες γαβριάδες του Ώκλη ώστε να αντιληφθούν τις ‘διαφορές’ της νεοσύστατης... κοσμικής γωνιάς τους με την αντίστοιχη που... συχωρέθηκε, τη Lonsdale Street. Προσωπικά, δεν έχω κανένα λόγο ώστε να ανιχνεύσω για να βρώ σημεία υπεροχής της πρώτης, που όσο και να ψάξω δεν πρόκειται να βρω. Απλά, επειδή μερικοί βάλθηκαν να δώσουν ‘προνόμια’ εκεί που δεν υπάρχει περίπτωση να αποκτηθούν καλώς εχόντων των πραγμάτων, έκαναν θέμα την περίπτωση επιχειρώντας να ‘βαπτίσουν’ ήρωες τους κουραμπιέδες αμυγδάλου. Στη συζήτηση λοιπόν, πετάχτηκε κάποιος και είπε ότι «μπορεί η Lonsdale Street να έτυχε κάποτε της πρώτης επιλογής των Ελλήνων μεταναστών, αλλά αυτό έγινε ουσιαστικά επειδή όλα τα πρακτορεία ταξιδίων ήσαν παρατεταγμένα εκεί και φυσικά, ο καθένας που έπρεπε να πληρώσει τις δόσεις του εισιτηρίου που τον έφερε εδώ, έπρεπε να επισκεφθεί το δρόμο αυτό. Διαφορετικά, ποιος είχε όρεξη να επισκέπτεται ένα δρόμο που δεν παρουσίαζε τότε κανέναν ενδιαφέρον; Ερωτώ».
Αν και η απαισιοδοξία δύσκολα με καταλαμβάνει, αυτό που έχω εντοπίσει τελευταία στον εαυτό μου (κάνοντας φυσικά αυτοκριτική) είναι ότι έχω αρχίσει και απογοητεύομαι με την κατάσταση που διαπιστώνω ότι επικρατεί. Όχι, δεν με επηρεάζει το γεγονός ότι κάθε μέρα που περνάει όλο και απομακρύνονται τα κεκτημένα, αλλά το ότι δεν γίνεται ουδεμία προσπάθεια για την επαναπόκτησή τους! Αυτό που μπορεί ο καθένας εύκολα να διαπιστώσει είναι ότι, παραμένουμε όλοι θλιβεροί παρατηρητές του ισοπεδώματος των άλλοτε αξιών μας και την αποδοχή (άνευ όρων) νέων καταστάσεων που επιβάλλονται από αυτούς που κάθε άλλο παρά για την πρόοδο της γενιάς μας κόπτονται. Άξιος ο μισθός τους, αφού κατάφεραν να μας μετατρέψουν σε χειροκροτητές των αδέξιων ελιγμών τους. Που, παρά το γεγονός ότι η αδεξιότητά τους φθάνει σε υψηλά επίπεδα, εν τούτοις η ουσία είναι πως μας έχουν αλλάξει όλη τη ροή της ιστορίας μας, με την επιμονή τους να αναβαθμίσουν χώρους που άλλοτε δεν μπορούσες να υπολογίσεις ότι κάποτε θα πάρουν την αξία τους...
ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΑΛΑΝΗΣ.
No comments:
Post a Comment