LONSDALE STREET Melbourne.O άλλοτε δρόμος των Ελλήνων που παραδόθηκε στους Κινέζους.

Σίγουρα έχουν κάθε λόγο να αναφέρονται απαξιωτικά και  άκρως επικριτικά οι άλλοτε φανατικοί  θιασώτες της Lonsdale Street, όταν η συζήτηση το φέρνει να αναπολούμε τα παλιά. Συνεπώς, δικαιολογώ το Στάθη το Ρομποτή επειδή όταν αναφέρεται στα γεγονότα του δρόμου αυτού, πάντα θα κάνει και έναν πρόλογο αναφερόμενος στα περασμένα των άλλων εποχών. Αυτό έγινε και προχθές, όταν πήγα να του ζητήσω το λόγο για τα όσα άσχημα αναφέρει σχετικά με το δρόμο που ‘χαρακτηρίζει’ την ύπαρξη των Ελλήνων στη Μελβούρνη. Ο Στάθης, δεν αρνήθηκε να μου εκθέσει τους λόγους που του υπαγορεύουν αυτή την τακτική, αλλά και να προχωρήσει ακόμη περισσότερο, εκθέτοντας τις απόψεις του γύρω από τα όσα κοινοποιούνται τελευταία. «Να με συγχωρείς (μου είπε... αντί προλόγου) επειδή μιλάω έτσι για ένα δρόμο που έχει ταυτιστεί με την ιστορία της Παροικίας, αλλά, έχω και εγώ το δίκιο μου. Βγαίνουν σήμερα μερικοί και ανακοινώνουν ότι θα αναζωογονήσουν και πάλι το δρόμο, κτίζοντας πύργους και παλάτια χρυσοστόλιστα. Λένε ότι θα κάνουν πολιτιστικά κέντρα και διαμερίσματα, ώστε να ελκύσουν εκ νέου το ενδιαφέρον των ομογενών μας, προκειμένου να στεγάσουν εκεί τις επιχειρήσεις τους. Για μένα, όλα αυτά αποτελούν όνειρα θερινής νυκτός και τίποτα περισσότερο! Γιατί, ακόμη και να φτιαχτεί ένα τέτοιο κτήριο, που εγώ δεν το βλέπω δηλαδή, μπορείς να φανταστείς πόσα χρήματα θα απαιτούνται για ένα μηνιαίο ενοίκιο; Συνεπώς, αν φτιαχτεί κάτι, αυτό θα αποτελέσει επίτευγμα για... λίγους και δεν θα έχει ουδεμία σχέση με την Παροικία μας. Σου εξήγησα προχθές ότι η πραγματικότητα μέσα στη Lonsdale Street έχει πάρει άλλη μορφή και δεν μπορεί ο απλός Έλληνας σήμερα να την παρακολουθήσει. Για τον απλούστατο λόγο ότι, ακούγοντας του κόσμου τις Γλώσσες να... κελαηδάνε από το πρωΐ μέχρι το άλλο πρωΐ σε όλη την επικράτεια του δρόμου, αποτραβιέται αναζητώντας νέα ορμητήρια για την καθημερινότητά του, μακριά από καταστάσεις που δεν τον εκφράζουν πλέον! Εγώ, στο είπα νομίζω: Έχω αρχίσει εντατικά μαθήματα... Κινεζικής Γλώσσας και πιστεύω πως μέσα σε ένα εξάμηνο θα μπορέσω να παραγγέλνω καφέ στα γνωστά ‘Ελληνικά’ καταστήματα του ιστορικού δρόμου. Σε διαφορετική περίπτωση, δεν νομίζω πως θα πιώ καφέ ποτέ εκεί, όπως έχουν φθάσει τα πράγματα!».
Αυτά (και κάτι περισσότερα) μου είπε ο Στάθης ο Ρομποτής και  ήταν επόμενο να με βάλει σε μεγάλη ανησυχία. Γιατί, δεν είναι ποτέ δυνατόν -για μένα- να καταφύγω στο νυκτερινό σχολείο προκειμένου να μάθω Κινέζικα, τώρα στο άνθος των γηρατειών μου. Εκτός και εάν ο Στάθης φιλοτιμηθεί και μου κάνει ιδιαίτερα μαθήματα σε ώρες που να μου ταιριάζουν! Αν στο μεταξύ καταφέρει και αυτός να παραγγέλνει καφέ σε Ασιατική Γλώσσα, που προσωπικά δεν το πιστεύω! Αλλά, ας ελπίζω πως κάτι θα βγεί τελικά. Εδώ προσαρμοστήκαμε σε δύσκολες εποχές και δεν θα μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα σε εύκολες; Αλλά, το ότι δεν το χωράει το έρημο μυαλό μας, (αυτό τουλάχιστον που μας έχει απομείνει) να βλέπουμε σήμερα άλλους στα... κατεχόμενα, δηλαδή στο δρόμο αυτό που η παρουσία μας για δεκαετίες ολόκληρες τον έφερε στο σημείο αυτό που είναι σήμερα, αυτό είναι φυσική συνέπεια και κανείς δεν μπορεί να μας παρεξηγήσει. Όμως, κακά τα ψέμματα, η παροιμία με την αγελάδα και την καρδάρα το γάλα παραμένει πάντα επίκαιρη. Δεν έχει σημασία αν σήμερα ‘στεγαστήκαμε’ σε άλλη συνοικία και της δώσαμε το δικό μας χρώμα. Μετά από μερικά χρόνια, πιθανόν να αναζητούμε άλλους χώρους για να στήσουμε... τσαντίρια!

                                    ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΑΛΑΝΗΣ.