Καλώς τηνε κι ας άργησε η οργισμένη δήλωση τού χαμηλών τόνων Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια: «Δεν δέχομαι να λοιδορεί την πατρίδα μου ο κύριος Σόιμπλε. Ποιος είναι ο κύριος Σόιμπλε; Ποιοι είναι οι Φινλανδοί, ποιοι είναι οι Ολλανδοί;».
Καλώς τηνε κι ας άργησε… Γιατί θα μπορούσε να έχει γίνει πολύ νωρίτερα. Κατανοητός ο δισταγμός: «Για ένα κούτελο ζούμε»! Ναι, αλλά - εκτός από το κούτελο - ζούμε και με δανεικά (κι αγύριστα). Οπότε ο δανειολήπτης σκύβει το κεφάλι στον δανειστή. Αλλωστε, ο Σόιμπλε εδώ και καιρό έχει αυτόκλητα αναλάβει τον ρόλο του gauleiter στα ελληνικά πράγματα… (Gauleiter, μπάι δε γουέι, ήταν ο επικεφαλής των διοικητικών περιφερειών στα χρόνια του Ναζισμού).
Οι Γερμανοί ξανάρχονται, λοιπόν… Κι άνετα θα μπορούσαμε εδώ να αναλωθούμε σε λαϊκισμούς του τύπου «δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα λιγότερο από απόγονους βαρβάρων, που μετέπειτα εξελίχθηκαν σε Ναζί»…
Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα. Κάθε Γερμανός δεν κρύβει έναν φασίστα μέσα του (το αποδεικνύουν και οι φωνές οργής των βουλευτών που αντιπολιτεύονται τη Μέρκελ). Η Γερμανία δεν είναι μόνο η πατρίδα του Ναζισμού - άσε που ο Χίτλερ Αυστριακός ήτανε. Η Γερμανία είναι και η πατρίδα μουσουργών όπως ο Μπετόβεν, ο Μπαχ, ο Μπραμς, ο Μέντελσον - ο Κουρτ Βάιλ αργότερα. Ζωγράφων όπως ο Μαξ Ερνστ, ο Πάουλ Κλέε, ο Χόλμπαϊν. Φιλοσόφων, λογοτεχνών και ποιητών όπως ο Γκαίτε, ο Σίλερ, ο Μπρεχτ… Τώρα γιατί γονιδιακά η τέχνη ηττήθηκε από τον απολυταρχισμό, αυτό μόνο η επιστήμη μπορεί να το απαντήσει!
ΟΙ Γερμανοί ξανάρχονται… Με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά δεν τραβάνε μια κλωτσιά στην πόρτα με την μπότα του κατακτητή. Ανοιχτή τη βρήκανε. Την ανοίξαμε εμείς… Με τις πράξεις μας, με τις παραλείψεις μας, με τα οικονομικά εγκλήματα που διέπραξαν οι κυβερνήσεις μας. Οι κυβερνήσεις που εμείς επιλέξαμε να καθορίσουν τη μοίρα μας.
Ομως, καλό είναι να μη χαϊδεύουμε τα ίδια μας τ' αυτιά για να γινόμαστε αρεστοί στους αναγνώστες. Σίγουρα οι έλληνες πολιτικοί μάς καταντήσαν ζητιάνους της Ευρώπης. Σίγουρα φταίνε, σίγουρα δεν αποδέχονται τις ευθύνες τους, σίγουρα δεν ζητάνε μια συγγνώμη. Μια ξερή συγγνώμη, βρε αδελφέ.
Ομως κι εμείς έχουμε τις ευθύνες μας. Εμείς που έχουμε χάσει κι έχουμε ξεχάσει βασικές αρχές που διέπουν ένα δημοκρατικό πολίτευμα. Το οποίο αν δεν το δεχόμαστε, αν το απορρίπτουμε, ας τα βάλουμε κάτω κι ας σκεφτούμε τι μπορεί να το αντικαταστήσει. Αν οι 300 που μας εκπροσωπούν είναι ανίκανοι, ας βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει λίγο; Με αλεξίπτωτο προσγειώθηκαν στο περιστύλιο της Βουλής; Από άλλον πλανήτη διακτινίστηκαν; Ξυπνήσαμε ένα πρωί και τους βρήκαμε στο κρεβάτι μας;
Εμείς δεν τους στείλαμε εκεί; Κι αν αποδείχτηκαν λιγότεροι των περιστάσεων (τώρα με τα Ναι και τα Οχι είδαν πολλά τα ματάκια μας) φταίμε ΚΑΙ εμείς. Αν οι τύποι ψηφίζουν με γνώμονα την επανεκλογή τους, φταίμε ΚΑΙ εμείς. Αν τοποθετούνται με βάση συντεχνιακά κριτήρια κομματαρχών τους, φταίμε ΚΑΙ εμείς. ΚΑΙ εμείς… Που ψηφίζουμε τους ίδιους και τους ίδιους, που διαψευδόμαστε από τους ίδιους και τους ίδιους, που μας πουλάνε οι ίδιοι και οι ίδιοι…
Εκλογές έρχονται… Ας σταθμίσουμε προσεχτικά το κουκί που μας αναλογεί. Ας βάλουμε στο μικροσκόπιο αυτόν που θα ψηφίσουμε. Ποιος είναι, τι είναι, από πού έρχεται, πού το κόβουμε να πηγαίνει… (Μια προσωπική παρατήρηση: Εμένα ο υποψήφιος που είναι χορτάτος και πετυχημένος δεν με χαλάει. Ο πεινασμένος με τρομάζει εμένα. Ο στερημένος κι από εξουσία κι από χρήματα).
Και θα πρότεινα και κάτι ακόμα: Ενόψει των εκλογών, θα γεμίσουμε πάλι βιογραφικά υποψηφίων. Δεν είναι καιρός κάποιοι, νέοι άνθρωποι, γνώστες του Διαδικτύου να φτιάξουν και τα «αντι-βιογραφικά» των περίφημων εθνοπατέρων μας; Ποιοι ήταν και ποιοι έγιναν, τι έλεγαν και τι έκαναν, τι υπόσχονταν και τι αθέτησαν, τι στάση κράτησαν σε μεγάλα θέματα, πόσες κωλοτούμπες έκαναν στη διάρκεια της θητείας τους. Και κυρίως, με πόσα κοστούμια μπήκαν στη Βουλή και με πόσα βγήκαν. Θεωρώ ότι θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον.
Ολα αυτά βέβαια με δεδομένο ο κύριος Σόιμπλε να επιτρέψει τη διενέργεια εκλογών στο προσωπικό του προτεκτοράτο…
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012 στα ΝΕΑ Αθηνών
No comments:
Post a Comment