ΠΟΙΗΣΗ..5 ποιήματα της Δάφνης Κουμούλη

Dafni Koumouli

Πέπλα δεκατέσσερα έβγαλε το σκοτάδι
να φανεί η αμαρτία της γύμνιας
Φιλήδονοι, αμαχητί παραδόθηκαν
σ’ ανομολόγητους πόθους..
Έρωτα αντάρτη..
με κραυγές και πεινασμένες διεισδύσεις,
φλεγόμενος κύλησες
στων αχαλίνωτων εραστών το ποτάμι,
στη βαθιά ανάσα της νύχτας..
Η μυρωδιά τους φοράει τα σεντόνια..
διασχίζουν υστερικά το στρώμα..
δαίμονες που αναζητούν κόλαση..............................

ΚΔάφνη

Εκρήγνυμαι

Θα νεκρώσω τα μάτια τη φωτιά να μη βλέπω …..

είμαι ολόκληρη κόλαση..

εκρήγνυμαι….

κατακαίω…

Μην πλησιάσεις…

κινδυνεύεις..

να εξαγνιστείς στη στάχτη…………….

ΚΔαφνη

Μόνο ίχνος..

Ίχνος σε λευκούς τοίχους.
σαν ιστορία απλώνομαι…
αναζητώ άνω θρώσκοντα καπνό
λίγης εύνοιας…
Στο ταξίδι το πρώτο
όλα τα παλιά τα καταράστηκα..
σβηστά όλα τα μάτια…
τα σημάδια ευχές έγιναν
που κουβαλώ στους ώμους…
τις γράφω στους τοίχους..
κι ας φοβάμαι μην τις πάρει η βροχή..
Σε κάθε καταιγίδα..
που θα χτυπιέται στο τζάμι σου…
να αφουγκράζεσαι..….
θα σου μιλώ..………………….

ΚΔαφνη

Άτυχες νύχτες

Κι όταν δε θα με βλέπεις πια
θα με νιώθεις πιο πολύ..
Πάλι κάτι με διώχνει..
Γίγαντας ξεκινώ την ανάβαση
καταλήγω νάνος χωρίς παραμύθι…
Ξαναγράφω μόνο..
για να χαρώ διαγράφοντας..
Η ασίγαστη πείνα μου σαρκάζει
ό,τι απέμεινε..
Χωρίς σχήμα οι μέρες..
Άτυχες οι νύχτες………………………

ΚΔαφνη

Μεθυσμένο καράβι λιποθυμάει
στην αγκαλιά της αστροφεγγιάς...
το ταξίδι σε όνειρο συνεχίζει..
και τα πανιά πουλιά στα χέρια σου..
ξωτικά της μνήμης που δακρύζουν..............

ΚΔαφνη