Προς χάος απύθμενο φαντάζει να πορευόμαστε απανταχού της γης, όλοι σε μια πορεία χωρίς προορισμό, χωρίς καμιά προοπτική ή ελπίδα.
Κι όμως, δεν είναι παρά μια από τις επαναλαμβανόμενες φάσεις στην ιστορία της ανθρωπότητας, στο βαθμό και με τον τρόπο που η ιστορία επαναλαμβάνεται, με τις όποιες επιμέρους διαφορές.
Αν είναι για μας ιδιαίτερα οδυνηρό, είναι γιατί έχουμε την ατυχία αλλά και την τύχη (ναι, την τύχη) να ζούμε στις μέρες μας το τέλος των ψευδαισθήσεων: ψευδαίσθηση της προόδου της ανθρωπότητας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας, του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της δικαιοσύνης, της ανθρωπιάς.
Οδυνηρό γιατί όλα όσα (θεωρητικά) πιστεύαμε ότι πετύχαμε ως ανθρωπότητα, όλα όσα με στόμφο διακηρύσσονταν από κάθε δημόσιο βήμα και επαναλαμβάναμε (αφελώς) ως κατάκτηση, κατέρρευσαν υπό το βάρος της πραγματικότητας και αποκαλύφθηκε η ηθική μας γύμνια, η πνευματική μας ρηχότητα, η ψυχική μας πενία, το έλλειμμα Ανθρωπιάς, η απουσία Αυτογνωσίας.
Η ανάγκη των λαών για αναζήτηση καλύτερης μοίρας, σε συνάρτηση με την πλεονεξία, την απληστία, την αδηφάγο βουλιμία μιας μειονότητας δυνατών της γης, που λυμαίνονται ανεξέλεγκτα τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του πλανήτη, καθώς και όσων στρουθοκαμηλίζουν μπροστά στα ψίχουλα που ρίχνονται μπροστά μας, θεωρώντας ότι αναλισκόμενοι στο κυνηγητό της εφήμερης ματαιοδοξίας, της χωρίς όρια κατανάλωσης και του ευδαιμονισμού μπορούμε να κατακτήσουμε την ευτυχία, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην αποχαύνωση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Αφεθήκαμε καί αρκεστήκαμε στον «άρτον και στα θεάματα», αποπροσανατολιστήκαμε και χωρίς πυξίδα οδηγηθήκαμε στα αδιέξοδα που βιώνουμε, παρέχοντας στις δυνάμεις τού διαίρει και βασίλευε την ευκαιρία και την προοπτική να κατορθώνουν ό,τι επιβουλεύονται εις βάρος της ανθρωπότητας.
Κλείσαμε τα μάτια μπροστά στον φανερό κίνδυνο της αλλοτρίωσης και της αποκτήνωσης. Εθελοτυφλούμε μπροστά στη συνέχιση του θεσμού της δουλείας, που απλώς πήρε άλλες μορφές από τις παραδοσιακές. Κάνουμε πως δεν βλέπουμε την πολλαπλή εκμετάλλευση και ουσιαστική υποδούλωση των λαών της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, αποστρέφουμε τα μάτια από τους πεινασμένους και απελπισμένους που θαλασσοπνίγονται (Ιρακινούς, Αφγανούς και τόσους άλλους) που ικετεύουν έλεος και τους γυρίζουμε την πλάτη, από παιδιά που κακοποιούνται ή οδηγούνται στην αυτοκτονία.
Κι όμως, αποδεικνύεται πως η αλληλεξάρτηση των λαών του πλανήτη δεν αποτελεί ένα απλό σύνθημα. Είναι μια πραγματικότητα που, αν μη τι άλλο, οι συνέπειές της αγγίζουν όλους μας είτε το θέλουμε είτε όχι.
Δεν ζούμε, λοιπόν, απλώς μια περίοδο κρίσης. Ζούμε την απόλυτη παρακμή, ζούμε το τέλος μιας εποχής και το τέλος των ψευδαισθήσεων. Και από αυτήν την άποψη είμαστε τυχεροί. Γιατί τώρα θα μπουν τα θεμέλια μιας νέας εποχής, οι βάσεις του μέλλοντος. Και σ’ αυτό το σημείο χρειάζεται να αναλογιστούμε τις αιτίες των δεινών και τις ευθύνες που αναλογούν στον καθένα μας. Η πορεία προς την Αυτογνωσία είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη. Είναι το Α και το Ω για την κοινωνία που θέλουμε να διαμορφώσουμε για εμάς και για όσους θα έρθουν μετά από εμάς.
Ασφαλώς, οι καταστάσεις διαμορφώνονται από εξωγενείς αλλά και από ενδογενείς παράγοντες. Ξεκινώντας όμως από τον εαυτό μας και αλλάζοντάς τον θα έχουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε τον κόσμο, βελτιώνοντας τον εαυτό μας θα έχουμε την ελπίδα να βελτιωθεί και η κοινωνία στην οποία ζούμε. Η απόδοση όλων των ευθυνών στους άλλους και η αναμονή έξωθεν και άνωθεν «σωτηρίας» είναι απλώς φυγομαχία. Άλλοι, πριν από εμάς, δεν φυγομάχησαν και, ως γνωστόν, η «αμνησία» δεν είναι αρετή ούτε οδηγεί σε πρόοδο. Η θυσία τόσων κατά το παρελθόν αλλά και στις μέρες μας για ελευθερία και αξιοπρέπεια δείχνει στον καθένα το χρέος και το πρέπον.
Όχι απλώς απέναντι σε ένα περισσότερο ή λιγότερο ένδοξο χθες και ένα θλιβερό σήμερα, αλλά απέναντι σε ένα καλύτερο αύριο. Αν πράγματι το εννούμε και το θέλουμε αυτό το αύριο!
No comments:
Post a Comment