Στοιχεια ..ΣΟΚ.Οι περισσότεροι Έλληνες Αυστραλίας ζουν στη φτωχεια..

Δυστυχώς όλα δείχνουν πως η Αυστραλία, το ‘‘ Λάκυ κα΄ντρυ‘‘ που μας ΄ελεγαν για 10ετίες οι κυβερνώντες και καλοπερνώντες αυτης της χώρας κατέληξε να είναι ένας εφιάλτης για τους περισσότερους Έλληνες και σε επέκταση για τους ηλικιωμένους μή αγγλόφωνης καταγωγής μετανάστες.. Το άρθρο που ακολουθεί  ειναι γραμμένο απο την υπεύθυνη της Αγγλικής έκδοσης της εφημερίδας  Νέος Κόσμος της Μελβούρνης Ε.Παυλοπούλου και τα στοιχεία  που παρουσιάζονται κυριολεκτικά σοκάρουν. Διαβάστε και γράψτε το δικό σας σχόλιο..και σχέδιο να ‘‘σηκωθούμε λίγο ψηλώτερα΄΄!!

ΤΗΣ ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΥ

 ========================================

Η πλειοψηφία των Ελλήνων της Αυστραλίας ζει μέσα στη φτώχεια και με λιγότερα από $300 την εβδομάδα, σύμφωνα με τα στοιχεία της τελευταίας απογραφής. Τα στοιχεία αποκαλύπτουν ότι, ενώ ο μέσος όρος του κατά κεφαλήν εισοδήματος των Αυστραλών πολιτών κυμαίνεται μεταξύ των $400-$600 την εβδομάδα, το 38,8% των ελληνικής καταγωγής κατοίκων της χώρας -που θεωρείται ως μία από τις πιο πλούσιες του πλανήτη- προσπαθεί να τα «φέρει βόλτα» με εισόδημα από $200 έως $300 την εβδομάδα.
Αν, μάλιστα, εξετάσουμε τα στατιστικά στοιχεία που αφορούν το οικογενειακό εισόδημα των ελληνικής καταγωγής κατοίκων της χώρας, θα διαπιστώσουμε ότι η «ψαλίδα» της φτώχειας μεγαλώνει ακόμα περισσότερο για τους συμπαροίκους. Ενώ το μέσο οικογενειακό εισόδημα για τα αυστραλιανά νοικοκυριά κυμαίνεται από τα $1.500 έως τα $2,000, το μέσο εισόδημα ενός ελληνικού νοικοκυριού στην Αυστραλία κυμαίνεται από $400-$600 την εβδομάδα.

Η άλλη, επίσης, λυπηρή πραγματικότητα για την παροικία μας είναι το γεγονός ότι στην πλειοψηφία τους εκείνοι που ζουν, κατά τη λαϊκή ρήση, με…  «τρεις και εξήντα», είναι οι ηλικιωμένοι μας, οι άνθρωποι που εργάστηκαν σκληρά για να αποφύγουν αυτήν τη μιζέρια στα γεράματά τους.

Είναι λογικό να σκεφτεί κανείς ότι αυτή η δημογραφική πραγματικότητα που ζωγραφίζει η τελευταία απογραφή, εξαρτάται άμεσα και από την ηλικία των μελών της παροικίας μας. Αν δηλαδή το ποσοστό των ηλικιωμένων ελληνικής καταγωγής κατοίκων της χώρας είναι και η μεγαλύτερη αριθμητικά ηλικιακή ομάδα της παροικίας μας, τότε είναι λογικά επόμενο οι συνταξιούχοι μας να ζουν φτωχά λόγω του γεγονότος ότι το εισόδημά τους προέρχεται από την πενιχρή ατομική σύνταξη των $350 την εβδομάδα ή τη σύνταξη των $500 την εβδομάδα αν πρόκειται για ζευγάρι. Αλλά αυτό που προκύπτει από τα στοιχεία είναι ότι το 40% των ελληνικής καταγωγής κατοίκων της χώρας δηλώνει ότι το εισόδημά του είναι χαμηλότερο και από αυτό που του προσφέρει το επίδομα γήρατος. 

Τώρα το ποσοστό των συνταξιούχων μας κυμαίνεται σε περίπου 28%. Την ίδια στιγμή, το ποσοστό των συνταξιούχων μίας άλλης παροικίας που έχει πολλά κοινά όσον αφορά τη μεταναστευτική εμπειρία και τα χρόνια παρουσίας της στην Αυστραλία -και αναφέρομαι στην ιταλική παροικία- κυμαίνεται στο 38% περίπου. Αν συγκρίνουμε, όμως, τα στοιχεία που αφορούν το εισόδημα των  ιταλικής καταγωγής μεταναστών θα διαπιστώσουμε ότι τα προσωπικά τους εισοδήματα είναι μεγαλύτερα των συμπαροίκων μας, καθώς το 30% αυτών κερδίζει σε εβδομαδιαία βάση από $300- $400. Το γεγονός ότι συγκριτικά η ιταλική παροικία βρίσκεται σε πολύ καλύτερη μοίρα από τη δική μας αποκαλύπτεται και από τα στοιχεία που αφορούν το οικογενειακό τους εισόδημα καθώς ένα 15% αναφέρει ότι έχει από $400-$600 εισόδημα, ενώ το μεγαλύτερο ποσοστό των ιταλικής καταγωγής κατοίκων (28,3%) δηλώνει ότι το οικογενειακό τους εβδομαδιαίο εισόδημα κυμαίνεται από $1,000  έως $2,000.

«ΖΟΥΜΕ ΜΕ $200 ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ»

Τη σκληρή πραγματικότητα και την καθημερινή δυστυχία που ζουν πολλοί συμπάροικοι, που εργάστηκαν 40 και πλέον χρόνια και σήμερα στερούνται ακόμα και τα πλέον απαραίτητα, αποκάλυψε πριν από λίγες εβδομάδες η «Μαρία» που δέχθηκε να μιλήσει στη συνάδελφο της αγγλικής έκδοσης του «Νέου Κόσμου», Ελένη Βελισσάρη. Η κ. Μαρία δεν ήθελε να αποκαλύψει την ταυτότητά της, αλλά ούτε καν το μικρό της όνομα να χρησιμοποιηθεί στο συγκεκριμένο άρθρο. Και αυτό καθ’ αυτό το γεγονός είναι ενδεικτικό μίας άλλης ακόμα πιο θλιβερής κατάστασης που ξεπερνά την οικονομική ανέχεια και μπαίνει στα μονοπάτια της ψυχικής υγείας των φτωχών συμπαροίκων μας.
Γιατί όλοι γνωρίζουμε ότι ξενιτευτήκαμε για ένα καλύτερο αύριο, για να ζήσουμε μία πιο άνετη ζωή και όταν η κ. «Μαρία» ή ο κ. Γιώργος ή ο κ. Γιάννης, διαπιστώνει ότι έστω και αν εργάστηκε σκληρά μία ζωή, έστω και αν δεν έχασε ούτε μία ώρα υπερωρία, σήμερα στα 65 του και κάτι, φοράει τρεις μπλούζες τον χειμώνα για να ζεσταθεί για να μην ανάψει την θέρμανση και ανέβει ο λογαριασμός του ηλεκτρικού.

Και δεν είναι μία πραγματικότητα μίας άλλης εποχής αυτή, όπως μας λέει η κ. «Μαρία», που είναι 65 ετών και ο σύζυγος της στα 67 του χρόνια. «Η ζωή μας είναι Γολγοθάς. Στην ουσία, ζούμε με $100 την εβδομάδα. Αφού πληρώσουμε $200 για το δάνειο, το ρεύμα, τα δημοτικά τέλη, το γκάζι, τηλέφωνο, τα φάρμακά μας, βενζίνη για το αυτοκίνητο, την ασφάλεια και όλα τα υπόλοιπα έξοδα, μας μένουν $100 για να βάλουμε στο τραπέζι ένα πιάτο φαγητό. Ακόμα και σ’ αυτό κάνουμε οικονομία» λέει.

Συμπληρώνει ότι πολυτέλειες, όπως διακοπές και άλλα τέτοια, τα έχει ξεχάσει εδώ και χρόνια αλλά και ότι ακόμα και απλές επιδιορθώσεις στο σπίτι όπως ένα σπασμένο τζάμι που πρέπει να αλλαχτεί εξελίσσεται σε πρόβλημα γι’ αυτήν και τον άντρα της που αναγκάζονται συχνά πυκνά να ζητήσουν τη βοήθεια των παιδιών τους για να τα καταφέρουν.
«Ντρεπόμαστε να ζητάμε από τα παιδιά μας. Στο μεροκάματο είναι, έχουν οικογένεια, σπουδάζουν παιδιά» λέει.

«Είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο να χτυπούν την πόρτα του γραφείου μου απελπισμένοι συμπάροικοι που ζητούν βοήθεια γιατί τους πέταξαν από το σπίτι τους είτε επειδή δεν είχαν να πληρώσουν το ενοίκιο ή για άλλους λόγους που σχετίζονται με την οικονομική τους κατάσταση» λέει στο «Νέο Κόσμο» ο ομογενής ομοσπονδιακός βουλευτής του Εργατικού Κόμματος από την Νότια Αυστραλία, Στιβ Γεωργανάς.

«Επικρατεί η αντίληψη ότι η ελληνική παροικία είναι μία πλούσια παροικία και ακούμε πολλές φορές ιστορίες επιτυχημένων συμπαροίκων που δημιουργούν αυτήν την ψευδαίσθηση. Τα πράγματα δεν είναι έτσι όμως. Πίσω από την ιστορία ενός επιτυχημένου Έλληνα επιχειρηματία για παράδειγμα κρύβονται εκατοντάδες ιστορίες συμπαροίκων που ζουν μέσα στη φτώχια» αναφέρει ο κ. Γεωργανάς, που σημειωτέον ήταν από τους πολιτικούς που πριν ακόμα ανακοινωθούν τα στοιχεία της απογραφής είχε εγείρει το θέμα κατά τη διάρκεια πρόσφατης επίσκεψης του στα γραφεία του «Νέου Κόσμου».

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΓΙΑΤΙ

Καθώς διαβάζετε αυτές τις γραμμές, είναι λογικό να αναρωτηθείτε γιατί επικρατεί αυτή η κατάσταση στους κόλπους της ελληνικής παροικίας; Αναζητήσαμε την γνώμη των ειδικών, των ανθρώπων που έρχονται σε καθημερινή επαφή με αυτούς που έχουν κάνει την ανέχεια καθημερινότητά τους.
Ο κ. Γεωργανάς ανέφερε ότι αρκετοί από τους συμπαροίκους που ζητούν τη βοήθειά του είναι άνεργοι και ανήκουν στην ηλικιακή ομάδα των πενηντάρηδων. «Είναι άνθρωποι που εργάζονταν, ως επί το πλείστον, σε βιομηχανικές μονάδες και τώρα που πολλές απ΄ αυτές κλείνουν, οι άνθρωποι αυτοί μένουν άνεργοι. Εν τω μεταξύ, δεν κατάφεραν να σπουδάσουν και, σε κάποιες περιπτώσεις, να βελτιώσουν τις γνώσεις τους στη γλώσσα και το βρίσκουν πολύ δύσκολο να μετεκπαιδευθούν προκειμένου να βρουν μία άλλη δουλειά».

Παρόμοια είναι και η εμπειρία του κ. Δημήτρη Μπούρα, κοινωνικού λειτουργού της Ελληνοαυστραλιανής Κοινωνικής Πρόνοιας, που, όπως αναφέρει, δέχεται τουλάχιστον 10 συμπαροίκους το μήνα που ζητούν οικονομική βοήθεια. «Είναι γεγονός ότι οι περισσότεροι συμπάροικοι που ζητούν βοήθεια είναι άνω τω 50 ετών, όχι απαραίτητα σε συντάξιμη ηλικία και δεν έχουν ιδιόκτητο σπίτι» μας αναφέρει ο κ. Μπούρας.

«Πρόκειται για ανθρώπους που δούλεψαν χρόνια χειρονακτικές εργασίες και τώρα που έχασαν τη δουλειά τους, αφενός, δεν έχουν τα προσόντα να βρουν άλλη δουλειά και, αφετέρου, επειδή είναι ενοικιαστές και τα ενοίκια έχουν εκσφενδονιστεί στα ύψη, αυτοί οι άνθρωποι καταλήγουν σε κάποιες περιπτώσεις στο δρόμο» προσθέτει ο κ. Μπούρας.
Ο ίδιος θα πει ότι η ταραγμένη ψυχική υγεία θεωρείται ένας από τους πιο σοβαρούς λόγους που οδηγεί κάποιους συμπαροίκους στην φτώχια και, όπως μας εξηγεί, όταν υπάρχει πρόβλημα ψυχικής υγείας δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος αφού πολλοί συμπάροικοι με κατάθλιψη που καταλήγουν να μην έχουν ένα πιάτο φαΐ (ναι, καλά διαβάζετε, η Πρόνοια δίνει πολλά κουπόνια σίτισης σε συμπαροίκους) πέφτουν σε χειρότερη μελαγχολία λόγω της οικονομικής τους κατάστασης.

Αφήνω για το τέλος μία ακόμα παράμετρο που μπορεί να μας βοηθήσει στο να καταλάβουμε γιατί η φτώχια έχει χτυπήσει σημαντικά την παροικία μας τα τελευταία χρόνια. Όσο και αν ακουστεί παράξενο, ακόμα και στοιχεία της κουλτούρας μας, παραδόσεις και πιστεύω που έχουν να κάνουν με τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τις υποχρεώσεις απέναντι στα παιδιά μας είναι πιθανό να οξύνουν το φαινόμενο. Τόσο ο κ. Γεωργανάς όσο και ο κ. Μπούρας θεωρούν ότι οι ελληνικής καταγωγής γονείς «δίνουν απλόχερα» στα παιδιά τους.

«Θέλουν να βοηθήσουν τα παιδιά τους και σ’ αυτή του την προσπάθεια θυσιάζουν όποιο κομπόδεμα έχουν για αυτά» λέει ο κ. Γεωργανάς και ο κ. Μπούρας συμφωνεί ότι, όντως, σε κάποιες περιπτώσεις, ακόμα και με καταναγκασμό από τα παιδιά τους κάποιοι συμπάροικοι έδωσαν το σπίτι τους στο γιό ή την κόρη, που μάλιστα είχαν την απαίτηση να το πάρουν, ενώ οι ίδιοι κατέληξαν στο δρόμο, έρμαια της ανέχειας.

Οι σκέψεις των ανθρώπων που βλέπουν από πρώτο χέρι τα ροζιασμένα χέρια συμπαροίκων να ζητιανεύουν είναι πολύτιμες, οι αιτίες που αυτοί αναφέρουν μπορεί να ευσταθούν, τα στατιστικά στοιχεία συγκλονιστικά και η ανάγκη να δούμε το συγκεκριμένο θέμα με τη δέουσα σοβαρότητα και διάθεση αντιμετώπισής του απαραίτητη. Και αυτό γιατί ναι υπάρχει στην παροικία μας ένας πολύ πλούσιος κ. Κώστας Μακρής και το γνωρίζουμε λίγο έως πολύ όλοι, πόσοι γνωρίζουμε όμως αν η κ. «Μαρία» θα έχει αύριο ένα πιάτο φαί στο τραπέζι της;

17 Aug 2012