Νέα Υόρκη
Ένα στα εννέα άτομα που πάσχουν από διαβήτη παρουσιάζει υπαναχώρηση σε φυσιολογικά επίπεδα του σακχάρου του αίματος, μετά από έναν χρόνο εντατικής δίαιτας και προγράμματος γυμναστικής, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύονται στο επιστημονικό έντυπο Journal of the American Medical Association.
Η πλήρης ύφεση του διαβήτη τύπου ΙΙ θεωρείται προς το παρόν σπάνια, αλλά οι επιστήμονες των Κέντρων Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ πιστεύουν ότι τα νεότερα ευρήματα μπορούν να δώσουν ελπίδα στους πάσχοντες ότι οι αλλαγές στον τρόπο ζωής μπορούν να τους απαγκιστρώσουν από την φαρμακευτική αγωγή και να μειώσουν συνολικά τον κίνδυνο που συνεπάγεται από διαβήτης για την υγεία τους.
Η ομάδα του Δρ Έντουαρντ Γκρέγκ βέβαια δεν είναι σε θέση να αποδείξει ακόμη ότι το πειραματικό πρόγραμμα που δημιούργησε (με εβδομαδιαίες ομαδικές συναντήσεις και ατομική συμβουλευτική για έξι μήνες) ευθύνεται αποκλειστικά για τις βελτιώσεις στις τιμές του σακχάρου.
Ο αρχικός στόχος του προγράμματος ήταν να διαπιστωθεί αν μπορούσε να μειώσει τον κίνδυνο καρδιακής νόσου, πράγμα που δεν επαληθεύθηκε τελικά.
Πάντως, οι βελτιώσεις ως προς τον διαβήτη που παρατηρήθηκαν μετά από την απώλεια βάρους και την βελτίωση της φυσικής κατάστασης στην ομάδα παρέμβασης, δεν παρατηρήθηκαν στην ομάδα ελέγχου που απλά υποβλήθηκε σε κάποιες ετήσιες συμβουλευτικές συνεδρίες.
Στην έρευνα είχαν συμπεριληφθεί 4.503 άτομα, παχύσαρκα ή υπέρβαρα. Με τυχαία επιλογή είτε ακολούθησαν το πρόγραμμα διατροφής και γυμναστικής, με στόχο τον περιορισμό των θερμίδων στις 1.200 με 1.800 θερμίδες ανά ημέρα και αύξηση της σωματικής δραστηριότητας στις τρεις ώρες ανά εβδομάδα, είτε συνέχισαν την καθημερινότητά τους με κάποιες επικουρικές σποραδικές συμβουλευτικές συνεδρίες.
Μετά από 12 μήνες, το 11,5% της ομάδας παρέμβασης είχε πετύχει τουλάχιστον μερική ύφεση του διαβήτη, δηλαδή χωρίς φαρμακευτική αγωγή τα επίπεδα του σακχάρου θεωρούνταν προ-διαβητικά ή φυσιολογικά. Το αντίστοιχο ποσοστό στην ομάδα ελέγχου ήταν μόλις 2%.
Μάλιστα οι ασθενείς που έπασχαν αρκετά χρόνια από διαβήτη ήταν πιθανότερο να έχουν βελτιώσεις στις τιμές του σακχάρου, καθώς και εκείνοι που είχαν χάσει περισσότερο βάρος ή ήταν σε καλύτερη φυσική κατάσταση μετά το πρόγραμμα.
Ωστόσο, λιγότερο από το ένα τρίτο των ατόμων που παρατήρησαν ύφεση του διαβήτη κατάφερε τελικά να διατηρήσει τα επίπεδα του σακχάρου σε φυσιολογικά πλαίσια για τουλάχιστον τέσσερα χρόνια.
Το ερώτημα που ανακύπτει είναι κατά πόσο είναι οικονομικά αποτελεσματική μια τέτοια παρέμβαση, ποιες είναι οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις και αν υπάρχει μέτρο σύγκρισης με άλλες παρεμβάσεις όπως η βαριατρική και η φαρμακευτική θεραπεία.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ορισμένες μελέτες έχουν δείξει ότι η βαριατρική για παράδειγμα, συντελεί σε πλήρη ύφεση του διαβήτη στα δύο τρίτα των ασθενών.
Ο Δρ Ντέιβιντ Αρτερμπερν από το Ινστιτούτο Έρευνας της Υγείας στο Σιατλ που σχολιάζει με άρθρο του τη δημοσίευση της μελέτης επισημαίνει ότι «οποιοσδήποτε πάσχει ή κινδυνεύει να εκδηλώσει διαβήτη, θα πρέπει να σκεφτεί σοβαρά την αλλαγή του τρόπου ζωής του, ώστε να μειώσει του κινδύνους για την υγεία του».
Ο Δρ Γκρεγκ πάντως ήδη επεξεργάζεται μια ανάλυση του οικονομικού κόστους του προγράμματος αν και η έρευνα αποδεικνύει ότι αν το άτομο έχει πρόσβαση σε μικρές αλλαγές μπορεί να αποκομίσει τεράστια οφέλη για την υγεία του.
Η πλήρης ύφεση του διαβήτη τύπου ΙΙ θεωρείται προς το παρόν σπάνια, αλλά οι επιστήμονες των Κέντρων Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ πιστεύουν ότι τα νεότερα ευρήματα μπορούν να δώσουν ελπίδα στους πάσχοντες ότι οι αλλαγές στον τρόπο ζωής μπορούν να τους απαγκιστρώσουν από την φαρμακευτική αγωγή και να μειώσουν συνολικά τον κίνδυνο που συνεπάγεται από διαβήτης για την υγεία τους.
Η ομάδα του Δρ Έντουαρντ Γκρέγκ βέβαια δεν είναι σε θέση να αποδείξει ακόμη ότι το πειραματικό πρόγραμμα που δημιούργησε (με εβδομαδιαίες ομαδικές συναντήσεις και ατομική συμβουλευτική για έξι μήνες) ευθύνεται αποκλειστικά για τις βελτιώσεις στις τιμές του σακχάρου.
Ο αρχικός στόχος του προγράμματος ήταν να διαπιστωθεί αν μπορούσε να μειώσει τον κίνδυνο καρδιακής νόσου, πράγμα που δεν επαληθεύθηκε τελικά.
Πάντως, οι βελτιώσεις ως προς τον διαβήτη που παρατηρήθηκαν μετά από την απώλεια βάρους και την βελτίωση της φυσικής κατάστασης στην ομάδα παρέμβασης, δεν παρατηρήθηκαν στην ομάδα ελέγχου που απλά υποβλήθηκε σε κάποιες ετήσιες συμβουλευτικές συνεδρίες.
Στην έρευνα είχαν συμπεριληφθεί 4.503 άτομα, παχύσαρκα ή υπέρβαρα. Με τυχαία επιλογή είτε ακολούθησαν το πρόγραμμα διατροφής και γυμναστικής, με στόχο τον περιορισμό των θερμίδων στις 1.200 με 1.800 θερμίδες ανά ημέρα και αύξηση της σωματικής δραστηριότητας στις τρεις ώρες ανά εβδομάδα, είτε συνέχισαν την καθημερινότητά τους με κάποιες επικουρικές σποραδικές συμβουλευτικές συνεδρίες.
Μετά από 12 μήνες, το 11,5% της ομάδας παρέμβασης είχε πετύχει τουλάχιστον μερική ύφεση του διαβήτη, δηλαδή χωρίς φαρμακευτική αγωγή τα επίπεδα του σακχάρου θεωρούνταν προ-διαβητικά ή φυσιολογικά. Το αντίστοιχο ποσοστό στην ομάδα ελέγχου ήταν μόλις 2%.
Μάλιστα οι ασθενείς που έπασχαν αρκετά χρόνια από διαβήτη ήταν πιθανότερο να έχουν βελτιώσεις στις τιμές του σακχάρου, καθώς και εκείνοι που είχαν χάσει περισσότερο βάρος ή ήταν σε καλύτερη φυσική κατάσταση μετά το πρόγραμμα.
Ωστόσο, λιγότερο από το ένα τρίτο των ατόμων που παρατήρησαν ύφεση του διαβήτη κατάφερε τελικά να διατηρήσει τα επίπεδα του σακχάρου σε φυσιολογικά πλαίσια για τουλάχιστον τέσσερα χρόνια.
Το ερώτημα που ανακύπτει είναι κατά πόσο είναι οικονομικά αποτελεσματική μια τέτοια παρέμβαση, ποιες είναι οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις και αν υπάρχει μέτρο σύγκρισης με άλλες παρεμβάσεις όπως η βαριατρική και η φαρμακευτική θεραπεία.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ορισμένες μελέτες έχουν δείξει ότι η βαριατρική για παράδειγμα, συντελεί σε πλήρη ύφεση του διαβήτη στα δύο τρίτα των ασθενών.
Ο Δρ Ντέιβιντ Αρτερμπερν από το Ινστιτούτο Έρευνας της Υγείας στο Σιατλ που σχολιάζει με άρθρο του τη δημοσίευση της μελέτης επισημαίνει ότι «οποιοσδήποτε πάσχει ή κινδυνεύει να εκδηλώσει διαβήτη, θα πρέπει να σκεφτεί σοβαρά την αλλαγή του τρόπου ζωής του, ώστε να μειώσει του κινδύνους για την υγεία του».
Ο Δρ Γκρεγκ πάντως ήδη επεξεργάζεται μια ανάλυση του οικονομικού κόστους του προγράμματος αν και η έρευνα αποδεικνύει ότι αν το άτομο έχει πρόσβαση σε μικρές αλλαγές μπορεί να αποκομίσει τεράστια οφέλη για την υγεία του.
health.in.gr
No comments:
Post a Comment