Vakxikon.gr - Δύο ποιήματα -
Το αμέθυστο ΜΕΤΑ
Διέσχισα πάλι τη Νύχτα σπουδάζοντας
Τα μεσονύκτια σ' Εσένα
Κι η Νύχτα ένας προδότης
Του βάρους των συγκινήσεων
Που ταμίευσε μοιραίο Πρωινό.
Τ' όνομά Σου προφέρεται με καθαρό Οξυγόνο !.
Αγριεμένο όνειρο
Αδιάφορη θάλασσα
Πώς να εξημερώσω τη θάλασσα που γέννησες λέγοντάς την ;
Ω, μυρίζω τα Ανεπίστρεπτα !
Ευδόκησε να γεννηθεί Πρωινό
Κι όλα τα επόμενα θα πάσχουν αναιμία
Απελπισμένα για αιμοδότη.
Πόση ακινητοποιημένη σιωπή ;
(γιατί δεν μάς κατάπιε ;)
Απίστησα μες στην ακινησία
Και να σε προφέρω ακόμη βυθίζομαι !.
Γίνηκες χώρα μέσα μου
Κι εκτοξεύεις ατσάλινη συγκίνηση
Για να ραγίζουν οι παλμοί !
Θ' απομείνω στο Μετά μας
σ' αυτό τ' αμέθυστο Μετά
Τραγούδι μέθης κι αυταπάτης
Πίσω απ' τ' αρώματα που εξαπολύεις
Να τρέχω
ματαιόπονη γελοιογραφία
ευθυγράμμισης με τον Ήλιο
Μα στέρξε
στέρξε ένα μεθυσμένο Τώρα
ασώματο απ' την απόγνωση
ραγιά της ονειροφαντασιάς
Έστω ένα,
Τώρα
Ανυπάκουο στην τάξη του Κόσμου
Έστω
Μια Νύχτα
με παράλληλες τις ανάσες μας
δεμένες κόμπο στην οροφή.
..............................
ή διαγωνίως οπισθοβατικά
Ας προχωρήσω λοιπόν.
Νεκρός ολότελα.
Έτσι που να μου σταθεί η ζωή.
Το αινιγματικό της χαμόγελο
καταμεσής στο αποτρόπαιο
ν' αναγνωρίσουν τα σπλάγχνα μου
καθησυχασμένα
σαν το πρώτο τους γάλα
Εμπιστοσύνη
Νησιά ακεραιωμένα στο άχρονο
Ένας μέλλοντας βέβαιος
σε εκβολή ενεστώτα
διάρκειας.
Καταπράσινα όλα.
Φως ακίνητο.
Παραταγμένες πολυχρωμίες πόθων
Παιχνίδια νεάζοντα ασάλευτα
σε κυκλωτικές εφόδους στο Άγνωστο
Εδώ τα μάτια της Μνήμης
Συλλαμβάνονται στην Απορία
Ολοζώντανη πια η θάλασσα !
Γι αυτό, ας προχωρήσω λοιπόν.
Τα βήματα επιτυχημένων νεκρών
αντεστραμμένων ακροβατών
εύστοχων σκοποβόλων
αθεράπευτα εθισμένων
σε παράδοξους ποταμούς
εύχυμης ξηρασίας
δηλώνουν διεκδικητές ανίδωτων υφάλων
φασματικών εκπλήξεων.
Ας προχωρήσω με τα σπαρτιατικά βήματα των νεκρών
οπισθοβατώντας
ανάποδος στο φως της μέρας
ασύνταχτος με τη βοή
ορκισμένος να λουστώ δίδυμη ορθότητα !
Σαν ήλιος
που τραβώντας σαν τρίχα κεφαλής μιαν αχτίνα
τέτοια να δίνει ώθηση
ως μέγας παιχνιδόφρων
ώστε ν' αρχίζει από τη δύση του η μέρα
έτσι που κάποτε
βαθιά μέσα στο μέλλον
αταλάντευτα
να κολλήσει σε μιαν ιδιότυπη ανατολή
γεμάτη ήχους κυμάτων,
παιδικά τρεχαλητά,
βότσαλα να τρίζουν,
και μυρωδιές ιωδίου και μέντας.
Ω, ας προχωρήσω λοιπόν ! Νεκρός ολότελα.
Τη γόμμα μου ας σύρω
από το τέλος στην αρχή
που ακέριο να σταθεί σ' ένα Μετά
αφανώς ή ρουφηγμένο στη διαύγεια
τ' όνομά μου.
Περισσότερο, ο ήχος του στα σπλάγχνα μου.
Αποκάλυψη που ήδη βαθιά γνωρίζω, αγνοώντας τη.
- - - - - - - - - - -
Μα μη ξεχνούμε !
Ένας θάνατος ακριβείας
απαιτεί μια ζωή ολόκληρη
όλη την ένταση του οργάνου της
σκληρά αγύριστη
για να
της ξεγεννήσει Φως.
No comments:
Post a Comment