Ποίημα της εβδομάδας

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΙΣΑΡΗΣ * Τι όμορφη που είναι αυτή η μοναξιά! Γαλάζια στις άκρες και σκοτεινή στην καρδιά Κατεβαίνει απ' τα βουνά γρατσουνώντας το πρόσωπο Και βυθίζεται στη θάλασσα με μάτια πικραμύγδαλα. Μυρίζει δειλινό, τώρα που τα ηλιοτρόπια γέρνουν σκεφτικά Κι όταν με δαγκώνει, το αίμα στέκεται αναποφάσιστο στις φλέβες. Τι όμορφη που είναι αυτή η μοναξιά! Απαλή σαν δέρμα κόρης και σαν στέρνο αγοριού Στο σώμα μου τυλίγεται γλυκός μανδύας ανυπόφορος Τη μασουλώ αργά αργά, την τρώω ή τη φτύνω Ανάλογα με τ' άλογα που τρέχουν στο μυαλό. Καρδιοχτυπώ και λέω, έλα. Τι όμορφη που είναι αυτή η μοναξιά! Η γνώριμη, ο σύντροφος, ο αδελφός μου Η σύζυγος, το πέπλο, η κλίνη μου, Εκείνη που σώζει από την απουσία Αυτή που έρχεται μες σε καΐκι πένθιμο Μέσα σε άμαξα γεμάτη πασχαλιές.