Eπίκαιρο. '..έχουσι γαρ ταραγμόν αί φύσεις βροτών..."

Θα υπάρξει, λεν οι δημοσκοπήσεις, μεγάλη αποχή!

Και η δικαιολογία ή μια από τις δικαιολογίες είναι: «Τί έκαναν για μένα οι πολιτικοί; Τίποτε. Μου έφαγαν τα λεφτά μου. Όλοι φταίνε. Δεν θέλω να τους ξέρω!», και άλλα πολλά, προσωπικά και ατομικά παράπονα.

Μερικοί, η πλειονότητα μάλλον, κάτω από την πίεση της καθημερινής διαδικασίας δουλειάς-εργασίας-επίλυσης ενός σωρού προβλημάτων… ξεχνούν! Τι ξεχνούν;

ΞΕΧΝΟΥΝ ότι οι «πατρίδες» δεν είναι δεδομένες!

ΔΕΙΧΝΟΥΝ να παίρνουν τις μετρητοίς τα ανέκδοτα που λένε «Όταν ο Θεός έκανε τον κόσμο φώναξε τους Άγγλους και τους είπε, εσείς πάρτε αυτό το κομμάτι εκεί ψηλά στα βορειοδυτικά, στους Έλληνες είπε εσείς πάρτε αυτά τα κορφοβούνια κάτω στο νότο με τα πολλά νησιά και τον ήλιο, στους Αμερικάνους τραβάτε προς… κ.λπ.» Είναι αστείο, αλλά οι πλείστοι ζουν λες κι αυτό το αστείο είναι η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ!

Αλλά ποια είναι η πραγματικότητα;

Είναι μεν δύσκολο να τη δει κανείς αφού λειτουργεί με όρους πέρα των μερικών δεκαετιών που ζει ο καθένας μας, αλλά η αλήθεια είναι πως ΠΑΤΡΙΔΕΣ έχουν οι λαοί που αγωνιζόμενοι διαρκώς κατορθώνουν να έχουν και να διατηρούν πατρίδες, κι αυτό δεν γίνεται με την αποχή, με την οποιουδήποτε είδους αποχή από τα κοινά.

Όταν, λοιπόν, κάποιοι δεν θέλουν να συμμετέχουν στη διαδικασία επιλογής αντιπροσώπων τους είτε στη διακυβέρνηση του τόπου είτε στη διεκδίκηση των δικαίων της πατρίδας τους στο Ευρωκοινοβούλιο, αυτό ξεκάθαρα λειτουργεί στην κατεύθυνση του να πάψουμε όλοι, σε κάποια στιγμή, να έχουμε πατρίδα. Επιλέγουν, δηλαδή, να μην έχουν οι απόγονοί τους μέλλον!

Ως εδώ είναι ξεκάθαρο γιατί Ο,ΤΙ και να συμβαίνει, όποιες κι αν είναι οι απογοητεύσεις μας και τα ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ του καθενός μας είναι αυτοκαταστροφικό να γυρίζουμε την πλάτη στην κάλπη.

ΕΙΡΗΝΗ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ΑΝΑΠΤΥΞΗ δεν μπορούν να υπάρξουν, χωρίς οργανωμένες πολιτείες.

Κι όταν λέμε «ΕΙΡΗΝΗ» εννοούμε ότι χωρίς της – αυτό το χωρίς της ας το καταλάβουμε καλά – επιστρέφουμε πίσω στην ανθρώπινη αγέλη, που είναι έτοιμη να αλληλοσπαραχθεί και να εξαφανιστεί για ψύλλου πήδημα.

Η πιο αποδεκτή σήμερα θεωρία σε όλον τον κόσμο είναι εκείνη που λέει πως όταν ο άνθρωπος, στα πρώτα στάδια της ύπαρξής του έφτανε (συχνά) στο σημείο του φόνου ανθρώπου από άνθρωπο, ένιωθε τον τρόμο του θανάτου τού άλλου ανθρώπου με τέτοιο τρόπο που σοκαρισμένος σταματούσε, καταλάβαινε την αδράνεια που τον καταλάμβανε σαν ηρεμία και ειρήνευση και ερμήνευε αυτό το αποτέλεσμα πάνω του σαν οφειλόμενο στον σκοτωμένο. Ο θάνατος του θύματος μετάτρεπε το θύμα σε αίτιο «ειρήνης». Το θύμα «έφερνε» την ειρήνη. Μήπως ήταν, τελικά, ένας «θεός της ειρήνης»; Αν ήταν έτσι τα πράγματα, γιατί να μην επαναλάμβανε αυτή τη διαδικασία ώστε να έχει η αγέλη συνεχή «ειρήνη»; Οι ανθρωποθυσίες που ακολούθησαν σε τακτά χρονικά διαστήματα συνδυασμένες με σχετικές τελετές, απαγορεύσεις και κανονισμούς, αντικαταστάθηκαν από ζωοθυσίες και αναπαραστάσεις ανθρωποθυσιών, συνοδευόμενες με περαιτέρω κανονισμούς, νόμους κ.λπ.

Όλη αυτή η ιστορία – για την οποία γράφτηκαν και γράφονται συνεχώς πολλά – δεν είναι δυνατό να δοθεί σε τέσσερις γραμμές. Όποιος ενδιαφέρεται για τις λεπτομέρειες μπορεί να το κάνει.

Το θέμα που μας αφορά τώρα – επίσης παγκοσμίως αποδεκτό, τουλάχιστο από την εποχή που έγραψε ευθέως γι’ αυτό ο Θουκυδίδης ως σήμερα – είναι ότι στην ουσία του ο άνθρωπος ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕ από τότε που υπάρχει:

Το μίσος του ενός για τον άλλο, ο «ταραγμός» αυτός στην ανθρώπινη ψυχή που οξύνεται και παροξύνεται και φτάνει σε παγκόσμιους πολέμους με εκατομμύρια θύματα, υπάρχουν δύο τρόποι να αντιμετωπισθεί:

Ο πρώτος είναι ο τρόπος του Χριστού. Ο εξορισμός του μίσους του ανθρώπου για τον άνθρωπο και η αντικατάσταση του με την Αγάπη.

Όσο αυτό δεν επιτυγχάνεται, το επόμενο που μπορούμε να κάνουμε σε κάθε Πολιτεία είναι να διαχειριζόμαστε το μίσος σωστά ώστε να μην κυριαρχεί απόλυτα αλλά να μοιράζεται όσο γίνεται στα ίσα σε τουλάχιστο δύο παρατάξεις, οι οποίες να έχουν, όμως, συνείδηση ότι αν κυριαρχήσει απόλυτα το μίσος τής μιας σε βάρος τής άλλης τα πράγματα θα είναι χειρότερα για όλους (αυτό λένε ο Θουκυδίδης, ο Μακκιαβέλι, ο Ζουράρις κ.α.). Οιαλληλομισούμενες παρατάξεις μέσα σε μια πατρίδα φροντίζουν να ψηφίζουν τέτοιους νόμους ώστε να διευκολύνεται η επιβίωση όλων εν ειρήνη. Από τη στιγμή που γλιστρήσουν στο να πιστέψουν ότι έχουν υποχρέωση να εξοντώσουν ολοκληρωτικά η μια την άλλη, όλο το οικοδόμημα κινδυνεύει με ολοκληρωτική καταστροφή.

Ρίξτε μια ματιά σε οποιαδήποτε πολιτική-κομματική τηλεοπτική συζήτηση (η πλησιέστερη σε μας μορφή συμμετοχής στα κοινά-μόλις χθες βράδυ η πολυδιαφημισθείσα «διακαναλική») για να διαπιστώσετε πρώτα, την κυριαρχία του μίσους (φυσιολογικό εφόσον δεν υπάρχει αγάπη) και δεύτερον (θανατηφόρα επικίνδυνο για όλους) την προσπάθεια πλήρους εξουδετέρωσης της μιας παράταξης από την άλλη.

Το καθήκον του μέσου, άγνωστου πολίτη-ψηφοφόρου, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι να διακρίνει τη λιγότερο φανατική, τη λιγότερο επιθετική, την πιο υπεύθυνα χαμηλών τόνων παράταξη για να μπορέσει να συμβάλει στην ειρηνική, εν ελευθερία επιβίωση της πατρίδας του.

Άντης Ροδίτης