Ποίηση. 6 ποιήματα της Δάφνης Κουμούλη,χωρίς τίτλο!!

1.-
Ηδονές που περάσατε,
με μάτια στηλωμένα στη σκόνη
από φόβο αγάπης,
μπορείτε τώρα
να πεθάνετε από ντροπή……

ΚΔαφνη

2.-
Δεν με κρύβουν άλλο οι μνήμες,
Χωρίς περίσσευμα σαρκασμού πια,
η μελαγχολία μου έχει την αξιοπρέπειά της.

Αντάξιά της ίσως
μια καλή δόση αλήθειας
αλλά κι αυτήν ποιος την αντέχει όρθιος…………..

ΚΔαφνη

3.-

Βύρων Λεοντάρης

"Εν γη αλμυρά"

Έτσι που τραύλισα...

.......................................
κι η ποίηση έγινε κραυγή έξω απ’ τον πόνο

Σμιλεύουμε σμιλεύουμε πληγές
σκαρώνοντας μνημεία και μπιμπελό
Αλλά το τρομερό καραδοκεί

Ό,τι δεν είναι τέχνη μέσ’ στην τέχνη
αυτό
το ανθρώπινο
αυτό
κι εμάς κι αυτήν θα μας ξεκάνει

(Καταγωγή από Σάμο)

Τελευταία φορά που είπα να ζήσω
δεν ήμουν εκεί...................

ΚΔαφνη


4-
Τελευταία φορά που είπα να ζήσω
δεν ήμουν εκεί...................

ΚΔαφνη

5.-
Να εξεγείρεσαι, 
να απλώνεσαι,
να ζωγραφίζεις 
κι όλα να ζωντανεύουν,
να πέφτεις στα χρώματα με φόρα ,
το είναι σου να βάφεις 
και τις αμυδρές γωνιές της ψυχής, 
που μαζεύουν τ’ ανείπωτα δηλητήρια,
να φωτίζεις.
Μα σαν βουλιάζεις 
απ’τα μαλλιά σου να πιάνεσαι,
κύκλους της Περσεφόνης να επαναλαμβάνεις
και άνοιξη να ανασαίνεις,
γιατί είσαι το ανθρώπινο πεπρωμένο,
η κραυγή
και το έλεος ,
η ομορφιά
κι η εγκατάλειψη,
η λύτρωση κι ο παιδεμός,
ο λυρισμός της άγριας δύσης
το αίμα της ανατολής. 
Αέρινα τα σκαλοπάτια 
κι ο νόμος της βαρύτητας στο κενό

Να σαλπάρεις λοιπόν
δικό σου και το παραμύθι………..

6.-
ΚΔαφνη

Κι αίφνης στο ζωντανό το στήθος σου
άπειροι ουρανοί μυρίσαν,
ν’ανέβεις να αιωριστείς
σαν σπίθα του ονείρου

Μην χαμηλά κοιτάξεις
εσύ είσαι του ανέμου………….

ΚΔαφνη