ΣΧΟΛΙΑ και ΚΡΙΣΕΙΣ αρθρογράφων- Η Γαλοπούλα

του Γιώργου Λακόπουλου
Η κλεψύδρα της εξόδου, η κυβερνητική Βαβυλωνία και η… γαλοπούλα
Πόσο μπορεί να αντέξει μια κυβέρνηση που έβαλε η ίδια στον εαυτό της μια κλεψύδρα -την έξοδο από το Μνημόνιο στο τέλος του έτους- και την βλέπει να εξαντλείται;

Τί μπορεί να κάνει ένα κυβερνητικό σχήμα το οποίο χλευάζουν οι ίδιοι οι βουλευτές που το στηρίζουν;

Τί μπορεί να κάνει ένα κυβερνητικό σχήμα το οποίο χλευάζουν οι ίδιοι οι βουλευτές που το στηρίζουν; Πόσο σταθερή μπορεί να είναι μια κυβερνητική συμμαχία όταν ο ένας εταίρος δεν ξέρει καν αν θα έχει κόμμα αύριο και αν θα ξαναμπεί στη Βουλή;

Πώς μπορεί να αντιδράσει ένας πρωθυπουργός όταν βλέπει τους πάντες -από τους Ευρωπαίους παράγοντες μέχρι τους εγχώριους επιχειρηματίες- να τον παρακάμπτουν και να συζητούν με τον αντίπαλό του;

Τι νόημα έχει πλέον αυτή καθεαυτή η αναζήτηση των 180 ψήφων για την προεδρική εκλογή, αν πρόκειται για δώσουν παράταση σε μια κυβέρνηση που πατάει τα κορδόνια της διαρκώς και αν πρόκειται να εκλέξουν τον ρυθμιστή του πολιτεύματος χωρίς της συγκατάθεση του μεγαλύτερου κόμματος- εδώ και είκοσι χρόνια;

Σαν τις γαλοπούλες πριν από τα Χριστούγεννα…
Είναι προφανές ότι αυτά τα ερωτήματα κάνουν την κυβέρνηση Σαμαρά να αισθάνεται σαν τις γαλοπούλες πριν τα Χριστούγεννα. Ακόμη και μέσα στη ΝΔ οι πιο σοβαροί δεν προσπαθούν να προβλέψουν αν ο Σαμαράς θα κερδίσει ή θα χάσει τις εκλογές, αλλά με πόσο μεγάλη διαφορά θα χάσει και αν θα μπορεί την επομένη να σταθεί στη θέση αρχηγού. Για το ΠΑΣΟΚ δεν γίνεται λόγος -εκεί όλοι είναι βέβαιοι ποιο θα είναι το τέλος της περιπέτειας που ξεκίνησε με την ανάδειξη του Γ. Παπανδρέου στην ηγεσία και τη συνέχιση με τον Βενιζέλο.

Είναι ολοφάνερο ότι η σημερινή κυβέρνηση βλέπει να περνούν γύρω της οι εξελίξεις και αδυνατεί να τις προλάβει. Η τρόικα δεν είναι διατιθέμενη να παίξει και άλλο μαζί της το παιχνίδι της πίστωσης χρόνου – και αυτό ο ιδιος ο Πρωθυπουργός το γνωρίζει από την τελευταία συνάντηση του με την Αγκελα Μέρκελ. Το νέο Μνημόνιο – όπως και αν ονομαστεί- παραμένει προϋπόθεση περαιτέρω χρηματοδότησης της χώρας από την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ -μετά τον κυβερνητικό ερασιτεχνισμό για έξοδο στις αγορές που απέληξε σε φιάσκο.

Οι δανειστές δείχνουν όλο και περισσότερο τη διάθεση ότι αν πρόκειται να δώσουν κάτι στην υπόθεση του χρέους, να το δώσουν στην κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές και όχι στο σημερινό βαβυλωνιακό σχήμα, στο οποίο ο ιδιος ο Πρωθυπουργός κάνει τη «λαθάρα» να αδειάζει τον υπουργό Οικονομικών και να του κόβει προσβλητικά αρμοδιότητες για να καλοπιάσει τους λαϊκιστές βουλευτές -χωρίς να αναλογίζεται τις συνέπειες της ενδεχόμενης παραίτησης του.

Τέλος η υπόθεση Καρατζαφέρη ενδέχεται να επηρεάσει τη ΝΔ περισσότερο από όσο φαίνεται, για λόγους που δεν είναι ασυνήθιστοι στις… πολυκατοικίες και σε κάθε περίπτωση το τέλος του τροφοδότη της ΝΔ με τρεις τουλάχιστον σημερινούς βουλευτές, δεν οδηγεί κατ’ ανάγκην σε ενίσχυση της- μπορεί και το αντίθετο.

Ολα αυτά είναι στοιχεία που καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο Φεβρουάριος μπορεί να είναι πολύ μακριά για να αρχίσουν οι διαδικασίες εκλογής προέδρου. Ολο και περισσότερες ενδείξεις μετατρέπονται σε προϋποθέσεις μετακίνησης των εκλογών σε προγενέστερο χρόνο.

Οχι μόνο γιατί ο Σαμαράς αντιλαμβάνεται ότι «μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει μια ώρα αρχύτερα», αλλά για να προλάβει τα χειρότερα- και για τον ίδιο. Το παράδειγμα ενός άλλου Πρωθυπουργού, με τον οποίο είχαν μοιραστεί κάποτε ένα φοιτητικό δωμάτιο στις ΗΠΑ, δεν είναι και τόσο παλιό για να το ξεχάσει…

Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα thetoc.gr (18/11/2014)