ΚΥΠΡΟΣ: Ανθρώπινα.Λέξεις που ακούν και σου ματώνουν τη ψυχή… Η δολοφονία του παππού…

Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

Κοίταξε τον εαυτό της στον  καθρέφτη. Έβλεπε και πάλι τον παλιό της σωματότυπο.  Χαμογέλασε… Ξάπλωσε στον καναπέ της και άρχισε να μου εξηγεί…

«Το 2014 ήταν δύσκολο για μένα. Θα θέλα όμως ο επίλογος να είναι σαν αυτός των παραμυθιών… Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Ξέρεις, από το καλοκαίρι και μετά άλλαξαν πολλά. Είδα αρκετούς από τους φόβους μου να γίνονται πραγματικότητα ή σχεδόν πραγματικότητα… Ήταν όμως μπροστά μου. Ήταν ζωντανοί, ολοζώντανοι. Πραγματικοί εφιάλτες. Τους έβλεπα , τους ακουμπούσα, τους ζούσα. Ένας εφιάλτης που δεν πίστευα ποτέ πως θα τον ζούσα…

Από τότε που βρήκαμε την άκρη του νήματος, της δολοφονίας του παππού μου, ήταν λες και άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου. Ένα τσουνάμι ήρθε, χτύπησε και μου άλλαξε τη ζωή. Ή μάλλον σχεδόν από τότε… Εκταφές, νοσοκομεία, αποκαλύψεις, προδοσίες, ψέματα,  δάκρυα…
Το μόνο που ήθελα τότε, ήταν να πάρω το πρώτο αεροπλάνο και να εξαφανιστώ. Να κλείσω το κινητό και να απομονωθώ σε ένα μέρος και να κοιτάω μόνο τη θάλασσα. Να μείνω μόνη μου, εγώ και ο καινούργιος μου εαυτός. Πράγμα αδύνατον. Θα μου πεις μόνη σου ήσουνα. Άλλοι εδώ, άλλοι εκεί, μα στην τελική μόνη μου.

Ο καθένας από την άλλη δίνει όσο μπορεί, εκεί που επιθυμεί. Και κάπου εκεί στο ξέφωτο, είδα το σώμα μου, το πρόσωπο μου… Ούτε εξωτερικά πια ήμουνα ίδια. Μπορεί να ήμουνα συνεπής στις υποχρεώσεις μου, επαγγελματικές – κοινωνικές, δεν ήμουνα όμως συνεπής στον εαυτό μου. Δεν άκουσα το σώμα μου. Τις ανάγκες μου. Σήκωσα ένα φορτίο που δεν άντεχα. Για μια βδομάδα τα βράδια ξεσπούσα συνεχώς σε εμετούς. Ημικρανίες και νεύρωση στομάχου. Περπατούσα, περιφερόμουνα για την ακρίβεια παρέα μα τα παυσίπονα. Λίγο ακόμα να συνέχιζα και θα πάθαινα νευρική ανορεξία.

Κι όλοι με κοίταγαν. Άλλοι μιλούσαν με το βλέμμα τους κι άλλοι με το στόμα τους. Και άκουγα… « Πως έγινες έτσι; Σα σκελετός, σα λείψανο, δε βλέπεσαι, σε είδα και έπαθα σοκ, θα σε βλέπει ο κόσμος και θα φοβάται. Και σκεφτείτε δεν έπαθα νευρική ανορεξία, σκεφτείτε να πάθαινα τι θα άκουγα… Και σήμερα σκέφτομαι, και το λέω σε σένα, τι ακούνε άνθρωποι οι οποίοι οι οποίοι ταλαιπωρούνται από διατροφικές διαταραχές ή από κάποιο άλλο σοβαρό νόσημα και όχι από ένα πιο απλό πρόβλημα υγείας… Όταν το σώμα νοσεί, πάει να πει  πως ο οργανισμός εξασθενεί. Δηλώνει παραίτηση και κρατάει μια πινακίδα που γράφει δε μπορώ, δεν αντέχω άλλο.

Το μοναδικό πράγμα που χρειάζεται (εκτός από την ιατρική στήριξη) είναι φροντίδα και αγάπη, να βρει το λόγο της συναισθηματικής και ουσιαστικής ύπαρξης για να συνεχίσει να ζει και όχι να υπάρχει. Η λεκτική βία και ο ρατσισμός λυπάμαι, αλλά δε συμπεριλαμβάνονται στους δρόμους της αγάπης…. λεκτική βία, μπορεί να μην αφήνει εμφανή σημάδια ή ουλές, όπως η σωματική όμως πληγώνει, πολύ πιο βαθιά… Οι λέξεις, διαπερνούν τα κόκαλα και ματώνουν την ψυχή…

Φράσεις  ντροπής. Λέξεις επικριτικές, σαρκαστικές, κοροϊδευτικές… Και να ξέρεις πως όσοι ασκούν λεκτική βία λατρεύουν να ασκούν συνεχώς «εποικοδομητική κριτική» προκειμένου να γονατίσουν τον συνομιλητή τους…Ένας άνθρωπος, ο οποίος νοσεί, πονάει για κάτι,
δε χρειάζεται κριτική αλλά αγάπη.   Μόνο αγάπη. Όχι ψεύτικη. Αληθινή…»

Και όπως μερικοί έχουν καταλάβει, η γυναίκα της ιστορίας δεν είναι άλλη παρά εγώ… Για άλλη μια φορά, αντιστρέφονται οι ρόλοι και εξομολογούμαι προς όλους εσάς, άλλη μια δική μου ιστορία… Μικρή αυτή τη φορά, όμως μου άνοιξε τα μάτια και είδα ποιοι πραγματικά είναι δίπλα μου… Να θυμάστε πως από κάθε κακή εμπειρία, υπάρχει πάντα κάτι καλό, κάτι θετικό…. Κρατήστε μόνο αυτό. Και να ξέρετε πως αν έχουμε στον κόσμο αυτό έστω και ένα πρόσωπο που μπορούμε να αγγίξουμε απόλυτα, χωρίς επιφύλαξη και χωρίς ντροπή, δε θα πεθάνουμε ποτέ από μοναξιά. Ένα μόνο πρόσωπο!!!

Δεν είπα ούτε πενήντα, ούτε εκατό, ούτε χίλια. Δεν έχει καμία σημασία ποιο είναι αυτό το πρόσωπο, γυναίκα για γυναίκα, άντρας για άντρα, το σημαντικό είναι να  μπορείς να το πλησιάσεις και να του μιλήσεις να σε ακούσει. Κάποιος που δε χρειάζεται να του κρυφτείς. Κάποιος που μπορείς να του πεις, «Αυτό αισθάνομαι» και να σου πει, «Εντάξει, δεν πειράζει… Ρωτάω συχνά τους μαθητές μου : «Πόσοι έχετε τέτοιο πρόσωπο στη ζωή σας;» Δε θέλω να μου απαντήσουν, θέλω να το σκεφτούν!!! Στο σπίτι σας; Στην οικογένεια; Μπορείς  να
μιλήσεις στον άντρα σου; Στη γυναίκα σου; Στο γείτονα σου; Αυτός μπορεί να έρθει σε σένα; Λίγοι είναι αυτοί που ζουν πραγματικά στενές σχέσεις. Είναι τρομακτικό. Και όμως μπορούμε να διαλέξουμε τη χαρά της στενής επαφής. Γιατί όχι;»