Η Αριστερά της ανευθυνότητας..Με τον Πασχο Μανδραβέλη

 ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

ΕΤΙΣ:Αν και προβλέψιμο, είναι πολύ κρίμα που η Αριστερά (έστω αυτή η Αριστερά) πνίγηκε στις ανερμάτιστες ρητορείες, πελαγοδρομεί χωρίς σχέδιο, αγκαλιάζει τον εθνικολαϊκισμό πιστεύοντας ηλιθιωδώς ότι θα τον χρησιμοποιήσει, κάνει –τέλος πάντων– ότι μπορεί για να βγάλει το κακό όνομα και στο «πρώτη φορά» (με την έννοια ότι κάποιοι νέοι άνθρωποι ανέλαβαν θέσεις ευθύνης) και στο «Αριστερά».Είναι, δε, διπλό το κρίμα, γιατί αν ψάξουμε κάτω από τη γλίτσα του εθνικολαϊκισμού, ξεσκονίσουμε τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, αφαιρέσουμε τις ανερμάτιστες παροχολογίες προς όφελος συντεχνιακών συμφερόντων, αυτό που απομένει είναι –σε πολύ αδρές γραμμές– το σωστό. Δεν αστειευόμαστε: Ακόμη και η κεντρική ιδέα (και) του κ. Γιάνη Βαρουφάκη για το αβίωτο του δημόσιου χρέους σε ολόκληρη την Ευρώπη είναι ορθή· απλώς πνίγεται στα ενδυματολογικά κι επικοινωνιακά σόου που ο ίδιος παράγει με κάθε εμφάνισή του. Δεύτερον: μέχρι και ο Economist παραδέχεται ότι το πρόβλημα της ανισότητας αποτελεί βόμβα στα θεμέλια των σύγχρονων κοινωνιών. Επίσης, είναι βέβαιο ότι η καθολική παροχή υπηρεσιών υγείας, παιδείας, ασφάλειας, είναι η καλύτερη επένδυση για μια χώρα που θέλει να προχωρήσεΗ αλήθεια είναι ότι κάποια στιγμή η Ευρωζώνη θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει το ζήτημα του δημόσιου χρέους, όπως έγραφε και ο κ. Βαρουφάκης. Το θέμα, όμως, πρέπει αφενός να ωριμάσει και αφετέρου δεν μπορεί να το θέσει εκβιαστικά η πιο μικρή και υπερχρεωμένη χώρα, λέγοντας μάλιστα, επί της ουσίας, ότι θα αυτοκτονήσει για να πάρει και τους άλλους εταίρους στον λαιμό της. Η πανευρωπαϊκή διευθέτηση του χρέους χρειάζεται χρόνο, διαρκείς πολιτικές παρεμβάσεις στα όργανα της Ε.Ε. και στα διεθνή φόρα. Οι ηρωικές ρητορείες –από τις πιο ωμές, σαν το «Κούγκι» του κ. Πάνου Καμμένου, μέχρι τις πιο ρομαντικές για «μορατόριουμ ενός έτους» του κ. Μανώλη Γλέζου– μόνο βλάβη προκαλούν.

Η Ευρώπη των συμβιβασμών είναι από τη φύση της αργοκίνητη. Χρειάστηκε πολύς χρόνος και μεγάλη πίεση για να δημιουργηθεί το 2010 ο μηχανισμός στήριξης της ελληνικής οικονομίας· να μη χρεοκοπήσει, δηλαδή, ατάκτως μια χώρα της Ευρωζώνης. Θα χρειαστεί περισσότερος χρόνος για να συνδιαλλαγούν όλα τα αντιτιθέμενα (εθνικά, πολιτικά, τραπεζικά κ.λπ.) συμφέροντα, ώστε να συνομολογήσουν το πρόβλημα του χρέους και να το λύσουν μ’ έναν έντιμο συμβιβασμό. Η Ελλάδα πρέπει να πιέζει προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά για να το κάνει αυτό προϋποθέτει να είναι στο τραπέζι των συζητήσεων. Η αυτοκτονία διά της χρεοκοπίας δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα. Ούτε καν του χρέους...

Δεν είναι μόνο η απειρία του –κατά Βαρουφάκη– «αριστερού τσούρμου» που μας κυβερνά. Είναι και η επικοινωνιολαγνεία των στελεχών, που προκειμένου να κάνουν ντόρο στα κανάλια θα πουν τη μεγαλύτερη ανοησία που βρίσκουν εύκαιρη στο συνθηματολογικό τους οπλοστάσιο. Σαν να μην έφταναν η αβελτηρία και οι ιδεολογικές αγκυλώσεις που χαρακτηρίζουν αυτήν την Αριστερά, έχουμε και τα στελέχη της να ξημεροβραδιάζονται στα τηλεπαραθύρια, λέγοντας έκαστος εξ αυτών το κοντό του και το μακρύ του. Αντί να χαράξουν κάποιο σχέδιο για το μέλλον, εκστομίζουν πομφόλυγες του παρελθόντος. Είναι κρίμα, λοιπόν, που η Αριστερά αυτοχαντακώθηκε. Θα είναι εγκληματικό, όμως, αν ταυτοχρόνως χαντακώσει και τη χώρα...