ΛΕΦΤΆ ΓΙΑ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΥΠΆΡΧΟΥΝ. Πασχος Μανδραβέλης

​​
 ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

Λεφτά για παρελάσεις υπάρχουν

«ΑΝΕΞΑΡΤΙΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ» έγραφε το στεφάνι που κατέθεσε το συγκυβερνών του ΣΥΡΙΖΑ κόμμα στα Τρίκαλα για την 25η Μαρτίου. «Το στεφάνι που κατέθεσαν οι ΑΝΕΛ στα Τρίκαλα, «έβγαζε... μάτι». Το ορθογραφικό λάθος εμφανέστατο και αδικαιολόγητο σε ένα κόμμα υπέρμαχο της προστασίας της Ελληνικής Γλώσσας» κατέγραψε το trikalanews, κάτι που πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις. Δεν θα ήταν πιο εθνωφελές να διατεθούν τα 3-5 εκατομμύρια ευρώ, που στοιχίζουν οι παρελάσεις, σε ταχύρρυθμα προγράμματα εκμάθησης της ελληνικής των στελεχών του κόμματος του κ. Πάνου Καμμένου;

Μήπως θα έπιαναν καλύτερα τόπο αν αντί παρελάσεων είχαμε τριήμερα σεμινάρια στους μαθητές ολόκληρης της χώρας για να μάθουν το μεγαλείο της Ελληνικής Επανάστασης; Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα παρήγαγε χιλιάδες άνεργους ιστορικούς -πολλοί από αυτούς έχουν μεταπτυχιακά και διδακτορικά- οι οποίοι θα μπορούσαν με κάποια αμοιβή να διδάξουν την ιστορία μας απ’ άκρου εις άκρον της χώρας. Και άξιους κινηματογραφιστές -νέα παιδιά που κάνουν με πενιχρά μέσα αξιοθαύμαστα ντοκιμαντέρ- έχει η χώρα. Δεν θα μπορούσε να διατεθεί ένα μέρος από το κονδύλι των παρελάσεων για να παράγουν υλικό για τη μεγάλη Ελληνική Επανάσταση; Το υλικό κάλλιστα θα μπορούσε να προβάλλεται στα σχολεία και να είναι προσβάσιμο απ’ όλους στο Διαδίκτυο.

Τα 3-5 εκατ. ευρώ είναι πολλά για να σκορπίζονται σε λίγες ώρες. Θα μπορούσαν διπλά εθνωφελή: και να μάθουν τα παιδιά και να ανοίξει ένα παράθυρο ευκαιρίας σε νέους επιστήμονες και δημιουργούς. Λεφτά υπάρχουν, όπως αποδείχθηκε με τις παρελάσεις. Το αιώνιο ερώτημα είναι πώς αξιοποιούνται. Κι αυτό μας φέρνει πίσω στη συζήτηση περί μνημονίου και λιτότητας.

Ενας σεβάσμιος καθηγητής έλεγε ότι ολόκληρη η οικονομική επιστήμη είναι μία εξίσωση: Παραγωγή ίσον κατανάλωση συν επενδύσεις. Από αυτόν τον «σιδηρούν νόμον της οικονομίας» ουδείς μπορεί να ξεφύγει. Η πολιτική έρχεται μετά· είναι κατά κάποιο τρόπο το εποικοδόμημα. Με δεδομένη την παραγωγή, οι κοινωνίες αποφασίζουν διά της πολιτικής πώς θα διανείμουν το αποτέλεσμα. Μπορούν να έχουν πολλές επενδύσεις και μικρότερη κατανάλωση· μπορούν να να είναι δίκαιες ή άδικες στο σκέλος της διανομής· μπορούν να κάνουν παρελάσεις αντί να διδάσκουν ιστορία κ.λπ. Με δεδομένο το παραγωγικό αποτέλεσμα, μπορούν να κάνουν εκατομμύρια συνδυασμούς για τη διανομή του. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, η συζήτηση μεταφέρθηκε τεχνηέντως από το εφικτό -δηλαδή τη δίκαιη διανομή του βάρους της κρίσης- στο φανταστικό, όπου «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και ο σιδηρούς νόμος της οικονομίας τάχατες δεν ισχύει».

Μεταφέροντας όμως το αίτημα στο πεδίο του φανταστικού, το οικονομικά εφικτό παραμελήθηκε. Οχι μόνο εις βάρος της οικονομίας, αλλά προς όφελος ορισμένων και σε ζημία της υπόλοιπης κοινωνίας. Η αντιμνημονιακή υστερία δεν ήταν απλώς η άρνηση της πολιτικής, υπήρξε η μεγαλύτερη απάτη σε βάρος του ελληνικού λαού. Αντί οι πολίτες να παλέψουν για να διεκδικήσουν δικαιότερη κατανομή του -έστω μικρότερου- εθνικού προϊόντος, βγήκαν στις πλατείες επειδή κάποιοι (και οι νυν κυβερνώντες ήταν στο κόλπο) τους έπεισαν ότι με κραυγές θα αυξηθεί το προϊόν προς διανομή.tο προϊόν φυσικά δεν αυξήθηκε (αντιθέτως, η κοινωνική αναταραχή συνετέλεσε κατά ένα μέρος στη συρρίκνωσή του) αλλά και η διανομή του χειροτέρευσε. Ετσι κάποιοι βολεύτηκαν μια χαρά, παίζοντας με τις ακριβές παρελάσεις ή περνώντας τροπολογίες προς όφελος των ολίγων. Κι όταν ερχόταν η ώρα του λογαριασμού έκοβαν μισθούς και συντάξεις, λέγοντας «πω, πω, πω! Τι κακό μας βρήκε μ’ αυτό το μνημόνιο;».