Γιαγιάκα, το κορμί μου γύρισε από το Αϊβαλί, ο νους μου έμεινε εκεί όπως κι δικός σου...Της ΚΙΚΗΣ ΓΑΒΑΛΑ

-Τζάνουμ ήλθα,
τήρησα την υπόσχεσή μου!!!!!!

Η ΚΙΚΗ ΓΑΒΑΛΑ είχε υποσχεθεί στη γιαγιάτης ότι θα πήγαινε μια μέρα στα μέρη που έζησε και της διηγούνταν όταν ήταν μικρή..
 Και τώρα της "περιγράφει" τί είδε εκει..
Μια συγκλονιστικήπεριγραφή που θα συγκινήσει κάθε ανθρώπινη ψυχή

Η εκκλησία των Ταξιαρχών στο Αϊβαλί είναι ένα κόσμημα, ακόμα και χωρίς τις υπέροχες αλλοτινά αγιογραφίες της, το τέμπλο , τα στασίδια, τους πολυελαίους, τα χρυσά αναθέματα, τα καντηλέρια της και τα μανουάλια της όπου άσπρα αρωματικά κεριά καίγονταν χαρίζοντας απλόχερα το μύρο τους... 

Έγινε τζαμί γιαγιά....Μπαίνοντας ξυπόλυτη μέσα ένας σκουρόδερμος άνδρας πήρε την εσάρπα μου και μου σκέπασε τα μπράτσα...

Εκείνη τη στιγμή αντί να ζεσταθώ, ανατρίχιασα ακούγοντας τη στεντόρεια φωνή του μουεζίνη κι ασυναίσθητα έκανα το σταυρό μου!

Βγαίνοντας από το τζαμί η ματιά μου έπεσε θλιμμένη στο απέναντι από την αλλοτινή εκκλησιά, αρχοντικό μας...

Λέω μας, ενώ εσύ σοφή γιαγιά μου, με έλεγες:

-Μη χολοσκάς για τα ντουβάρια μωρέλιμ. ένα οίκημα χθες ήταν τινός, σήμερα ενός κι αύριο κανενός... 

Στην παραλία στα Μοσχονήσια αγκάλιασα μια τζάρα, από τις εκατοντάδες που είχατε για τους τόνους του λαδιού, την ετήσια παραγωγή της οικογένειας Χατζηκαμπούρη. 

Με αυτήν, ο ομορφάντρας πατέρας σου, που περπατούσε και στέναζε ολάκερο το σοκάκι, έφιαχνε τα αγνά σαπούνια να τα στείλει στη Μασσαλία...
Τον θυμάμαι σαν να τον αντικρίζω αυτήν τη στιγμή... 

Ήταν πάνω από ενενήντα, πάνω επίσης από ένα ενενήντα, με ολόλευκα πλούσια μαλλιά κι αετήσια ματιά, κολλημένη στον ποδόγυρο...

Διάβαζε εφημερίδα χωρίς γυαλιά, λέγοντας για να μην τον ματιάσουν, πως έβλεπε μόνο τα κεφαλαία, πάει να πει τους τίτλους μοναχά! 

Θυμάμαι κάποια φορά, ήμουν δεν ήμουν στα επτά, τον ρώτησα γιατί ήθελε ένα καφάσι μπύρες πάντοτε στην κουζίνα κι άλλο ένα κάτω από το κρεβάτι του! 

Τότε εκείνος έστριψε το μουστάκι του και παίρνοντας πονηρό ύφος, μου τράβηξε τρυφερά την κοτσίδα με τον άσπρο φιόγκο λέγοντας:

-ΜΑ, ΓΙΑ ΠΑΝ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ!

-Αχ, αυτό το Αϊβαλί γιαγιά...Φωτιά άσβεστη για σένα, κάρβουνο μισοσβησμένο για μένα...

Πανσέληνος στην Ιωνία

Η τελευταία νύχτα στον Τσεσμέ
χορεύοντας με σεβνταλή αμανέ
βάλθηκε απόψε ν' αναστατώσει 
την πανσέληνο να ματώσει.
Σαν μυρωμένη ερωμένη
έσμιξε με του Αιγαίου
τ' ασάλευτα νερά
κι ύστερα ενοχικά
έπνιξε την αλήθεια...

Οι λυγμοί
τα βογκητά
ο ανείπωτος πόνος
οι θηριωδίες στη Μικρασία
δεν ήταν φαντασία
δεν ήταν παραμύθι
δεν τους πρέπει λήθη.

Δάκρυ μου κύλησε καυτό
ανακουφιστικό
ακούοντας τ' άδικο
που ακόμα στενάζει
τον άγριο διωγμό που φωνάζει.

Τζάνουμ
στάλαζε πονετική υγρασία
στων ματιών την ικεσία
να μη λησμονήσω
αλλά να θρηνήσω
χαμένα νιάτα χαρές
κι όλες τις ζωές
που δε γύρισαν ποτέ πίσω...

Αφιερωμένο σε όλους τους Μικρασιάτες φίλους που απέκτησα στην εκδρομή στα Βουρλά της Ιωνίας
από την ποιήτρια και συγγραφέα 

ΒΑΣΙΛΙΚΗ Α ΓΑΒΑΛΑ