O Θ.Πάγκαλος για τις "βαρούφες" του Βαρουφάκη

Κάνουνε λάθος όσοι, συνήθως με αρνητική διάθεση, χαρακτήρισαν τον κ. Βαρουφάκη εκκεντρικό, πρωτόγνωρο, εξωφρενικό, πρωτοφανή, εξωγήινο. Ο άνθρωπος αυτός, όπως ο Καραγκιόζης τον 18^ο και 19^ο αιώνα, είναι αρχέτυπο, με το πλεονέκτημα ότι είναι υπαρκτός, ενώ ο πρόδρομός του θεάτρου σκιών είχε κατασκευαστεί από τη λαϊκή μούσα και εμπλουτιστεί με τα κατάλληλα χαρακτηριστικά από μεγαλοφυείς καλλιτέχνες.

Το λέμε αυτό γιατί πραγματικά ανάδειξε, καταυγάζοντας την οικουμένη, τα χαρακτηριστικά του μέσου Έλληνα, όπως αντίστοιχοι τύποι του παρελθόντος, ο Αλέξης Ζορμπάς του Καζαντζάκη, παραδείγματος χάριν. Γι’ αυτό και ο μέσος συμπολίτης μας τον περιφρόνησε, τον αποδοκίμασε και τελικά τον απέρριψε, ενώ παράλληλα τον θαύμασε, τον στήριξε και στιγμές, στιγμές τον λάτρεψε και τον τίμησε με την ψήφο του.

Η «βαρούφα»*, εκ του ιταλικού «μπαρούφα», κατέχει κορυφαία θέση στον καθημερινό και ακόμα περισσότερο στον ηγετικό, πνευματικό και πολιτικό μας λόγο. Είμαστε η χώρα της βαρούφας, το έθνος των βαρουφιστών. Γιατί να μη μας εκφράσει, γνήσια και με επιτυχία, ώστε η ξεφτίλα μας να φτάσει και στην έσχατη γωνιά της υφηλίου, ένας Βαρουφάκης;

Και βέβαια, πρώτα από όλους και με το γνησιότερο τρόπο, όταν διέπραττε όσα διέπραξε και έλεγε όσα έλεγε ο απύλωτος στόμας του, εξέφραζε γνησιότερα από κάθε άλλον αυτόν που τον είχε επιλέξει, τον ηγέτη του, σημερινό Πρωθυπουργό κ. Τσίπρα. Ήταν ο πιο πιστός και ο πιο ικανός του μαθητής στην εφαρμογή ενός διχοτομημένου συγχρονικά τρόπου σκέψης.

Το πρόβλημα με τους τσιπραίους δεν είναι και δεν ήταν ποτέ ότι στερούντο ιδεών και προτάσεων. Αντίθετα πάντα είχαν στο μυαλό τους δύο συστήματα ιδεών: την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και την κοινωνική επανάσταση. Τα πίστευαν ακράδαντα και τα δύο. Ήταν πεπεισμένοι ότι μπορούσαν να τα εφαρμόσουν ταυτοχρόνως κοροϊδεύοντας τις ευρωπαϊκές ηγεσίες και τις λαϊκές πλειοψηφίες, που αυτές αντιπροσώπευαν, αλλά και τον αντιφατικό και μπερδεμένο ψυχικό κόσμο του σύγχρονου νεοέλληνα καταναλωτή.

Πρόσφατα ο Πρωθυπουργός δήλωσε ότι είναι αντίθετος με τη συμφωνία, που μόλις είχε υπογράψει στις Βρυξέλλες και καλούσε το λαό σε έκτακτες εκλογές να του δώσει άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να την εφαρμόσει χωρίς προβλήματα. Τουρλουμπούκι!

Μόνο μ’ αυτή του τη δήλωση, σε μια φυσιολογική χώρα όπου το εκλογικό σώμα συγκροτείται από εχέφρονες πολίτες, ένας πολιτικός αρχηγός θα είχε ανοίξει αυτομάτως την καταπακτή του διαβόητου χρονοντούλαπου της ιστορίας. Εμείς είμαστε έτοιμοι να εμπιστευτούμε για τρίτη φορά μέσα σε ένα χρόνο τον άνθρωπο, που κάνει τα αντίθετα από όσα επαγγέλλεται, καταδικάζει όλα όσα μόλις υπέγραψε σε διεθνές επίπεδο, εισπράττει αγέρωχα τα ποσά που του εξασφαλίζει αυτή η ξεδιάντροπη κωλοτούμπα του και μας καλεί να του δώσουμε κι άλλη δύναμη, για να φέρεται ακόμα πιο ανερμάτιστα, γιατί έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Είναι ο Χουντίνι, ο Καλιόστρο, ο Ρασπούτιν ή αν προτιμάτε ο Παναγής από τα Μέγαρα κι εμείς είμαστε πρόβατα, που ακολουθούμε βελάζοντας, πότε το ‘να πότε τ’ άλλο από τα διαπρύσια, αντιφάσκοντα και αλληλοαποκλειόμενα κηρύγματά του.

Τοιούτος έπρεπεν ημίν Αρχιερεύς. Ας μην παραπονιόμαστε, λοιπόν, γιατί μπήκε στη ζωή μας ο Βαρουφάκης και οι «βαρούφες» του. Τουλάχιστον αυτός έφυγε νωρίς. Από τον άλλον με τα διχαλωτά πόδια ποιος και πότε θα μας απαλλάξει;

*Μπαρούφα στα ιταλικά είναι κουβέντα που ειπώθηκε για να εντυπωσιάσει, αλλά στερείται λογικού περιεχομένου.

Αυτός που λέει μπαρούφες είναι ο γλέιφτης, ο χαμερπής, ο κόλακας, το καρφί, το τσιράκι, αχυράνθρωπος που εκπροσωπεί τα αφεντικά, το παιδί για όλες τις δουλειές,  αλλά μόνον εκείνων που είναι ισχυροί ή πλούσιοι.

Παράδειγμα χρήσης (“Αυγή”, 20/6/2013): «…αυτός ο σφουγγοκωλάριος των τοκογλύφων λέει τα τελευταία χρόνια κάθε τόσο μια μπαρούφα για την έρμη την Ελλάδα. Αν κάνεις τον λογαριασμό, το κατά μπαρούφα εισόδημά του θα είναι καμιά δεκαριά χιλιάρικα…θα έπρεπε να τον λεμε Μπαρουφόζο…»