Δίκες και ΚΡΗΤΙΚΕΣ ΒΕΝΤΕΤΕΣ: Παπαδόσηφος:Του τις έπαιξα ούλες.

Το 1988 ο Γιάννης Παπαδόσηφος εκτελεί τον δολοφόνο του γιου του Γιάννη Βενιεράκη, την ώρα που δικαζόταν στην αίθουσα του Εφετείου Πειραιώς. Ο χαροκαμένος πατέρας στη συνέχεια παραδίδει .....

το πιστόλι του στους αστυνομικούς και ζητά συγγνώμη από τους δικαστές για τη διατάραξη του δικαστηρίου. Στους δημοσιογράφους που έτρεξαν προς το μέρος του δηλώνει απλά: «Επιτέλους, ξαλάφρωσα…έκανα το καθήκον μου, του τις έπαιξα ούλες (τις σφαίρες του πιστολιού).».
Ο Παπαδόσηφος είχε περάσει στο δικαστήριο το πιστόλι λουγερ στη μεγάλη  του γενηαδα κι όταν νόμισε ότι οι δικαστές θα αθωωσουν το φονιά του γιου του τράβηξε το όπλο και τον άφησε στον τόπο..

====ΔΕΙΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ====
Images for γιάννης παπαδόσηφος

Παπαδόσηφος Archives - ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

www.mixanitouxronou.gr/tag/papadosifos/

Translate this page

Όλα τα posts με ετικέτα Παπαδόσηφος. 15. Νοε. Η βεντέτα τουΠαπαδόσηφου, που σκότωσε τον φονιά του γιού του και «αγαλλίασε». Κατηγορίες: ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ.

=====================================

Η βεντέτα είχε... εκπληρωθεί.

Η λέξη βεντέτα προέρχεται από το ιταλικό ρήμα vendico, που σημαίνει εκδικούμαι. Το φαινόμενο της βεντέτας πάντως είναι πιο σύνθετο από την απλή εκδίκηση, ως αποτέλεσμα προτεσταντικής ηθικής ή μανιχαϊσμού, και έχει πολλές διαστάσεις.

Το βιβλίο του Δημήτρη Α. Ξυριτάκη είναι μια άρτια μελέτη που τοποθετεί τον μεγεθυντικό φακό πάνω στο τρομερό φαινόμενο και πιάνει όλες τις εκδοχές της βεντέτας στην Κρήτη. Από τις σελίδες του παρελαύνουν η περίπτωση της βεντέτας στο χωριό Βορίζα με τους έξι φόνους και τις δεκατέσσερις απόπειρες μέσα σε μια - δυο ώρες· η περίπτωση της εκδίκησης όταν αυτή λαμβάνει χώρα μέσα σε δικαστήρια· η κατηγορία της επίλυσης των μετακατοχικών λογαριασμών και διάφορες μεταπολεμικές περιπτώσεις. Επίσης, η πολιτική βεντέτα όπου ο Ξυριτάκης εντάσσει και τη δολοφονία του Ίωνος Δραγούμη από Κρητικούς της ορεινής Κρήτης ως εκδίκηση για την απόπειρα δολοφονίας του «πατέρα» τους Ελευθερίου Βενιζέλου από ομοϊδεάτες του Δραγούμη, αλλά και η βεντέτα στην Ενετοκρατία και η βεντέτα στην Κρητική Λογοτεχνία.

Ο συγγραφέας δικηγορεί στο Ηράκλειο από το 1975, χειριζόμενος υποθέσεις κατά κύριο λόγο ποινικές. Έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με την παραβατικότητα στην Κρήτη (οπλοφορία, ζωοκλοπή) και ειδικά με τη βεντέτα στο νησί. Το βιογραφικό του έχει σημασία διότι οι νομικές γνώσεις του και η θητεία του στις αίθουσες των δικαστηρίων με την ιδιότητα του μαχόμενου δικηγόρου του επιτρέπουν να διεισδύσει στη νομική πλευρά του θέματος της βεντέτας, αλλά και επειδή ακριβώς αυτή η ιδιότητα τον προστατεύει από ιδεοληψίες και προσθέτει μια χροιά ψυχραιμίας σε ένα σύνθετο φαινόμενο.

Χαρακτηριστικές περιπτώσεις που αναφέρει γλαφυρά ο Ξυριτάκης είναι:
Η βεντέτα στο χωριό Βορίζα του Δήμου Ζαρού που δεν έχει προηγούμενο στον φόρο αίματος. Συγκεκριμένα, στις 27 Αυγούστου 1955 ο τριανταοκτάχρονος Γιάννης Φραγκιαδάκης δολοφονείται από τον καφετζή και χασάπη Εμμανουήλ Βεϊσάκη έξω από ένα καφενείο. Το παραπεμπτικό βούλευμα που παραθέτει ο συγγραφέας «δείχνει» ως αιτία του φονικού έναν προηγούμενο καβγά μεταξύ κατηγορουμένων και θύματος σχετικά με καυσόξυλα. Παρ' όλα αυτά ο Ξυριτάκης παρουσιάζει και άλλες εκδοχές για το έγκλημα κάνοντας την αφήγηση πλήρη.

Συγκεκριμένα συμπεριλαμβάνει την εκδοχή που Μανούσου Λεονταράκη, ο οποίος ισχυρίστηκε στην απολογία του πως το θύμα δεν ανταπέδωσε τον χαιρετισμό του ανιψιού του. Μια άλλη πάντως εκδοχή που αλίευσε ο συγγραφέας από νεώτερες μαρτυρίες, είναι πως το θύμα απέτρεπε πελάτες να έλθουν στο κατάστημα του Βεϊσομανούσου. Η αλήθεια είναι πως ο Φραγκιαδάκης απευθυνόμενος σε μια παρέα που προοριζόταν για το καφενείο του Βεϊσάκη, την καλεί να καθήσει στο καφενείο του Παπαδάκη.

Σημειωτέον πως όλα αυτά γίνονται το βράδυ του πανηγυριού του Αγίου Φανουρίου. Η βεντέτα ξεδιπλώνεται άμεσα και αλυσιδωτά αφού το επόμενο θύμα - ο 18χρονος Μανούσος Βεϊσάκης, πρωτοξάδελφος του Βεϊσομανούσου - πληρώνει την οργή των συγγενών του Φραγκιαδάκη και συγκεκριμένα του Ζαχαρία Χαραλαμπάκη, ενώ σχεδόν αμέσως ακολουθεί ο φόνος του Μιχάλη Λεονταράκη από τον Ιωάννη Βεϊσάκη (Δρακογιάννη). Η συνέχεια δεν έχει προηγούμενο αφού ο Θεοχάρης Λεονταράκης απασφαλίζει χειροβομβίδα και τη ρίχνει με στόχο το εσωτερικό του σπιτιού του Φραγκιαδάκη. Ο τραγικός απολογισμός έγραψε τρεις νεκρούς και δεκατέσσερις τραυματίες, κάποιους ακρωτηριασμένους! Η είδηση της βεντέτας κινητοποιεί όλη την Κρήτη και στο χωριό φτάνει διμοιρία στρατού για να επιβάλει την τάξη.

Άλλη περίπτωση βεντέτας είναι όταν ο Νίκος Μαγιάσης δολοφονείται από τον Ανωγειανό Γιώργο Βρέντζο το 1947 μέσα στο Δικαστικό Μέγαρο Ηρακλείου. Αιτία είναι η δωσιλογική δράση του κατά τη διάρκεια της Κατοχής που έχει αποτυπωθεί στο τρίπτυχο καταδόσεις - συλλήψεις - εκτελέσεις Ελλήνων αλλά και η εν ψυχρώ δολοφονία του αδελφού του Βρέντζου, Μιχάλη, από τον Μαγιάση. Ο Γιώργος Βρέντζος θα παραδώσει το φονικό μαχαίρι στον πρόεδρο του δικαστηρίου, θα δικαστεί λίγο μετά στο Κακουργιοδικείο Χανίων, αλλά θα αθωωθεί από τους ενόρκους λόγω πλήρους σύγχυσης στην οποία περιήλθε αντικρύζοντας τον δολοφόνο του αδελφού του.

Οι τάφοι των χωριανών από τα Βόριζα αποκαλύπτουν την τραγωδία της βεντέτας: έξι νεκροί, δεκατέσσερις τραυματίες σε μία ημέρα τον Αύγουστο του 1955!

Η βεντέτα, όπως σημειώνει ο Ξυριτάκης, μπορεί να εξηγηθεί ως ο απόηχος ενός μακρινού παρελθόντος και ως η επιβίωση ενός αρχαίου τρόπου απονομής δικαιοσύνης, ενός τρόπου ο οποίος προέβλεπε τον κολασμό του δράστη ενός εγκλήματος με ποινή που έπρεπε να είναι ανάλογη σε είδος και βαρύτητα με το κακό που διέπραξε. Στους πολιτισμούς της ανατολικής Μεσογείου που αναπτύχθηκαν κατά τη δεύτερη προ Χριστού χιλιετία, η θέσπιση της δικαιικής αρχής της Ανταπόδοσης ή Ταυτοπάθειας ή του Αντιπεπονθότος, εκφράζεται ως θρησκευτική επιταγή απλώς και μόνο επειδή το διατάσσουν οι θεοί.

Στην Κρήτη όμως, όπως αναφέρει ο συγγραφέας (και στη Μάνη θα προσθέταμε εμείς) για πρώτη φορά στην ιστορία του Δικαίου, η μορφή αυτή απονομής της δικαιοσύνης εμφανίζεται ως προϊόν ανθρώπινης βούλησης και ως νόμος του κράτους με όλη τη σημασία της λέξης.