«Καλύτερα να πεθαίνεις όρθιος»

Στις 27 Μαρτίου 1969 έδωσε τέλος στη ζωή του ο Θεόφιλος Κ. Φραγκόπουλος, επιμελητής γεωργικής χημείας.

Πέρασαν σαράντα επτά χρόνια από τη μέρα που βρέθηκε νεκρός στο Εργαστήριό του, στην Γεωπονική Σχολή στο Βοτανικό. Στο σημείωμα τεσσάρων αράδων που άφησε εξηγούσε τους λόγους της πράξης του:

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ ΟΡΘΙΟΣ
ΠΑΡΑ ΝΑ ΖΕΙΣ ΓΟΝΑΤΙΣΤΟΣ
ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ
ΝΑ ΕΚΔΙΚΗΘΟΥΝ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΜΟΥ

Ο γεωπόνος Γιώργος Ζεβελάκης σκιαγραφεί το πορτρέτο του Θεόφιλου Κ. Φραγκόπουλου:

Θεόφιλος Φραγκόπουλος (1917-1969), επιμελητής Γεωργικής Χημείας, μονήρης, εγκυκλοπαιδιστής, τέρας μνήμης, με έφεση στη γλωσσομάθεια και στη γεωγραφία. Καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία, μύστης της όπερας και φίλος του κινηματογράφου. Υπήρξε συμπαραστάτης και μυστικοσύμβουλος των φοιτητικών μας προσπαθειών για την ανανέωση των γεωπονικών σπουδών. Παρατηρούσε και κατέγραφε συμπεριφορές και μεθοδεύσεις καθηγητών και βοηθών, καυτηριάζοντας με δηκτικό χιούμορ τις γνωστικές τους ανεπάρκειες. Αδυνατώ να δώσω τις διαστάσεις της προσωπικότητάς του γιατί δεν μπορώ να τον εντάξω, να βρω αντιστοιχίες και να τον παρομοιάσω με άλλους. Ξεχώριζε σε όλα από τους συναδέλφους του, ήταν διαφορετικός, μια αναγεννησιακή μορφή που κυκλοφορούσε σαν σκιά ανάμεσά τους. Ήταν απόλυτος στις ιδέες του, με έμφυτη ευγένεια και απρόθυμος για ελιγμούς. Η ανάκρισή του στην Ασφάλεια την προηγουμένη του τραγικού τέλους ήταν για τον υπερήφανο επιστήμονα, γιο ναυάρχου, αβάσταχτη δοκιμασία. Τον έλεγχο που του άσκησε ένας βάναυσος αστυνομικός (Κ. Καραπαναγιώτης;) θεώρησε υψίστη ταπείνωση, εξευτελισμό, εκμηδένιση. Πενθώ από τις 27 Μαρτίου 1969 τον εκούσιο θάνατό του και μπρος στα μάτια μου έχω συνεχώς την έκκληση στο υστερόγραφό του «Οι φίλοι μου να εκδικηθούν το θάνατό μου». Πράξη όρθια σαν αλεξικέραυνο, έσπειρε ισόβιες ενοχές στην ψυχή μας.

Λίγες μέρες μετά την 21η Απριλίου του 1967,τον είχα επισκεφθεί στο σπίτι του στο Κολωνάκι. Ήταν αναστατωμένος, κάπνιζε νευρικά το ένα μετά το άλλο τσιγάρο που του πρόσφερα, με ρωτούσε αν έγιναν συλλήψεις σπουδαστών της Σχολής και επαναλάμβανε: και τώρα τι κάνουμε. Του ζήτησα να μας υποδείξει χημικά σκευάσματα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε αντιδικτατορικές εκδηλώσεις. Του άρεσε η ιδέα, αλλά ήθελε προηγουμένως να συμβουλευτεί τη σχετική βιβλιογραφία. Περάσαμε την επομένη μαζί με τον Αριστείδη Μανωλάκο, ακούσαμε τις προτάσεις του κι εγώ κράτησα σημειώσεις: «Να προμηθευτείτε από το φαρμακείο του Μπακάκου μια μικρή ποσότητα, γιατί είναι πολύ ακριβό, μεταλλικό νάτριο, κοστίζει 2000 δρχ περίπου το κιλό. Αντιδρά έντονα με το νερό, εκλύεται ακαριαία υδρογόνο το οποίο εν συνεχεία αναφλέγεται. Αν πέσει στα νερά της Ομόνοιας θα πάρουν φωτιά. Αν θελήσετε να διαλύσετε μια συγκέντρωση σε κλειστό χώρο, δεν έχετε παρά να αναμίξετε αραιό υδροχλωρικό οξύ με θειούχο σίδηρο. Λίγο οξύ σ’ ένα μπουκαλάκι και λίγη μαύρη σκόνη σιδήρου εύκολα βρίσκονται και δεν δίνουν στόχο. Αμέσως θα παραχθεί υδρόθειο και θα βρωμίσει όλη η αίθουσα, είναι βέβαια αέριο πολύ βαρύτερο από τον ατμοσφαιρικό αέρα και γι’ αυτό δεν θα κινδυνεύσει κανείς να το εισπνεύσει». Δεν μας ενθουσίασαν οι προτάσεις του και δεν δώσαμε συνέχεια. Θέλαμε πιο δυνατά ποτά για να ικανοποιήσουμε την αντιδικτατορική μας δίψα.

Η Γεωπονική Σχολή