Της ημέρας. Σταγόνες βροχής. Της Γιώτας Ιωακειμίδου

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές(Ο.Ελύτης )

Δρόσισε απόψε......
Μετά τον Δεπαπενταυγουστο έλεγε η μανα μου ο καιρός αλλάζει..απόψε λιγάκι δρόσισε. Η φύση ηρέμησε, παίρνει μια ανάσα. Μια ανάσα μεταξύ του όμορφου καλοκαιριού που δεν βιάζεται να φύγει και του χειμώνα που περιμένουμε. Το αεράκι δροσίζει τα φύλλα των δέντρων, τα χαϊδεύει θαρρείς. Γέρνεις και κάποια στιγμή το παραθυρόφυλλο… έχει μια στάλα ψύχρα. Ρίχνεις κι ένα λεπτό σάλι στους ώμους κι ας ήταν φρέσκια η ανάμνηση από το πολύ θερμό φετινό καλοκαίρι, υπάρχει και μια γλυκιά μελαγχολία, λίγη θλίψη για κάτι που τελειώνει σιγά σιγά… και φεύγει.  Απολαμβάνεις τα διάφανα ηλιοβασιλέματα, τα παίρνεις με τα μάτια σου και τα χώνεις μέσα, πιο βαθιά… στη καρδιά σου. Και τις γλυκιές νύχτες μ’ έναν ουρανό γεμάτο αστέρια που καταβροχθίζουν την μονοτονία του μαύρου. Και μετά… το φεγγάρι! Όχι δεν είναι απόψε πανσέληνος, αλλά έχει τόσο φως... Όμορφες, πράγματι, νύχτες! Μαγικές βραδιές στον μαγικό τόπο , που δεν χρειάζεται και πολύ για να σχηματιστεί στα χείλη ένα μεγάλο χαμόγελο και στην καρδιά σου μια γαλήνη. Αγαπημένος μήνας. Όσο μελαγχολικός πρέπει, για να μπορείς να κοιτάζεις ξανά μέσα σου τα θέλω και τα πρέπει σου. Αυτό είναι το μυστικό.
Τούτος ο μήνας, όσο κανένας άλλος, μας δημιουργεί την αίσθηση ότι περνάμε σε άλλη εποχή. Κάνει το τέλος του καλοκαιριού να μοιάζει σαν αρχή ταξιδιού. Όλα τα παραπάνω έχουν φροντίσει γι’ αυτό κι αφήνουν μια δόση νοσταλγίας να ταλαιπωρεί το μυαλό μας..
Κι ύστερα έρχεται το υποσχετικό βλέμμα του φθινοπώρου, ,χωρίς πυροτεχνήματα,χωρίς αστερισμούς,με δέντρα γυμνά ,φεγγάρια μισά ,χωρίς τις ζέστες του Αυγούστου ,τα καυτά πρωινά .......με τη λήθη