Γιώτα Ιωακειμίδου: Ο δικός μου πατέρας. .

Η ημέρα του πατέρα σήμερα ,
ο δικός μου πατέρας Γ.Ι.

Σήμερα είναι η μέρα του πατέρα, όλοι ξέρουν την ημέρα της μητέρας ,αλλά ελάχιστοι αυτήν του πατέρα. Δεν πιστεύω βέβαια στις μέρες τις αφιερωμένες κάπου, αλλά είπα σήμερα να κάνω εξαίρεση και να αναφερθώ στον δικό μου πατέρα.
Ο πατέρας μου γεννήθηκε λίγο μετά την εγκατάσταση των ποντίων στην Ελλάδα, δεύτερη γενιά προσφύγων , μεγαλωμένη μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Η μάνα του είχε χάσει στην εξορία τα παιδιά της και τον άντρα της ,το ίδιο και ο πατέρας του. Μεγάλος ήδη ο παππούς μου ,πέθανε και άφησε την γιαγιά με τέσσερα παιδιά με μεγαλύτερο τον πατέρα μου ,12 χρονών.
Δύσκολη ζωή, πέτρινα χρόνια ,αγώνας για επιβίωση. Παντρεύτηκε την μάνα μου μέσα σε δύσκολες εποχές, στο τέλος του εμφυλίου. Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν φτωχικά και δύσκολα . Ήταν όμως αγωνιστής και είχε επιχειρηματικό πνεύμα . Πριν γεννηθώ εγώ, το τρίτο παιδί της οικογένειας, έκανε πολλές δουλειές.
Όταν υπήρχε ακόμα η λίμνη είχε βάρκα και έκοβε καλαμιές , έκανε τον μπαξεβάνη , κάποια άλλη εποχή είχε γαλοπούλες …όλες του οι επιχειρήσεις κατέληγαν πάντα σε αποτυχία ….Αυτά δεν τα θυμάμαι ,δεν είχα γεννηθεί ακόμα ….Θυμάμαι όμως την τελευταία του επιχείρηση πριν αναχωρήσει για την Γερμανία ….Στα μέσα της δεκαετίας του 60 αποφάσισε να κάνει το μεγάλο άλμα ,να γίνει μυλωνάς …μάταια η μάνα διαμαρτυρόταν και ήταν σίγουρη ότι θα αποτύχει και τώρα …το είχε πάρει απόφαση όμως και δεν άκουγε ….. Εκεί στη χαμαιλέτε γινόταν το άλεσμα των δημητριακών … Ο μυλωνάς λεγόταν χαμαιλετάρτς και Ντερμεντζής. Γνώριζε τη λειτουργία του νερόμυλου, να φτιάχνει καλό αλεύρι και κορκότα. Η αμοιβή του λεγόταν «κοπίτσ’» και ήταν από το είδος που άλεθε σε ποσοστό 2-3%. Οι μύλοι χτίζονταν σε ερημικό τόπο μακριά από το χωριό, όπου το ποτάμι σχημάτιζε καταράχτη….εκτός από τον μύλο του πατέρα μου …πρωτοτύπησε και εδώ …τον έφτιαξε δίπλα στο σπίτι μας …Υπήρχαν πολλές δοξασίες …. Ο φόβος της νύχτας και της απομόνωσης δημιούργησε τις δοξασίες περί κακών πνευμάτων. Κι όλα αυτά τα κακά πνεύματα τα πιζήαλα, οι περήδες, οι μαϊσσάδες, οι τζαζούδες, οι κοντζολόζ’ (καλικάντζαροι) βγαίνουν μέσα απ’ το διαβολικό «Τσιμπόν’» (σωλήνας νερού) του μύλου, μόλις νυχτώσει, γιατί την ημέρα είναι ανίκανα για κάθε κακό. Ντερμεντζής που θα τολμήσει να διανυχτερεύσει μέσα στη χαμαιλέτε του ή τρελός είναι ή πολύ γενναίος. Και επειδή υπήρχαν μυλωνάδες που διανυχτέρευαν στο μύλο τους και δεν πάθανε κακό, λέγανε οι θαυμαστές τους πως κι αυτά τα κακά πνεύματα σέβονται τον γενναίο και τον αναγνωρίζουν αφέντη τους. ….Ο πατέρας μου παρόλο που διανυκτέρευε στον μύλο του …..φαλίρισε τελικά και δικαιώθηκε η μάνα μου..