Ποίηση. Ν'αγαπάς κορημου... Σταύρος Σταύρου

Γράφει ο Σταυρος Σταύρου
ΦΒ

Υπάρχουν άνθρωποι, κόρη μου

που περπάτησαν ολάκερες ερήμους διψασμένοι,

ξεσκισμένοι από τον ήλιο και την άμμο,

για να φέρουν ένα ποτήρι νερό

σε κάποιον που διψούσε,

είναι άνθρωποι που ξερίζωσαν την καρδιά τους

με τα ίδια τους τα χέρια,

για να δώσουν έναν χτύπο στον παραδίπλα που πεθαίνει.

Είναι άνθρωποι, κόρη μου, που πείνασαν,

για να μην πεινάνε άλλοι,

που πέθαναν για να μην πεθάνουν άλλοι.

Ετούτους τους ανθρώπους, κόρη μου,

τους φυσά ένας άνεμος ανεξήγητος,

που δεν έρχεται από πουθενά και πουθενά δεν πάει,

καμιά θρησκεία

καμιά φιλοσοφία

καμιά σχολή σκέψης δεν μπόρεσε ποτέ να εξηγήσει.

Είναι μια δύναμη, κόρη μου,

που μήτε θεός μήτε θνητός μπορεί να τη μετρήσει.

Η αγάπη κινεί τον κόσμο

και μπροστά στην αγάπη γονατίζει η ζωή,

γονατίζει κι ο θάνατος.

Ν' αγαπάς κόρη μου,

ν' αγαπάς κι όταν δε θα 'μαι εδώ να στο λέω

και ν' αγαπάς πιο πολύ εκείνους που δε σ' αγαπούν,

γιατί ετούτοι, κόρη μου,

χρειάζονται κάποιον να τους μάθει,

όχι το γιατί,

αλλά το πώς…

στ. σταυρου - Σκορπια λογια στην κορη μου