ΠΑΡΑΜΥΘΙ. Η γάτα-μπαλόνι. ΜΑΡΙΑ ΚΑΦΦΕ

Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα δάσος μαγικό ζούσε...
«Γεια σας, αφήστε με να σας συστηθώ.
Είμαι μια πολύ όμορφη γατούλα-μπαλόνι… Είμαι πολύ σπάνια… Εξάλλου, δεν ξέρω καμιά άλλη και η ιστορία μου είναι λίγο περίεργη αλλά… Θα σας εξηγήσω.
Λοιπόν πάντα ήμουν μια όμορφη κεραμιδόγατα...
Όλος ο κόσμος με θαύμαζε, με χάιδευαν, με τάιζαν, με έπαιζαν και ήμουν πολύ χαρούμενη ή… σχεδόν χαρούμενη.
Όταν κοίταζα ψηλά έβλεπα ζώα πανέμορφα. Ήταν ελεύθερα στον ουρανό και ελαφρά σαν πούπουλο στον αέρα.
Ονειρευόμουν να γίνω σαν κι εκείνα, να πετάω ψηλά στον ουρανό πάνω στα σύννεφα.
Να βλέπω τα σπίτια, τους ανθρώπους, τα λιβάδια και ό,τι άλλο μπορεί να δει κανείς από ψηλά.
Μια μέρα, καθώς ονειρευόμουν ότι πετούσα και έκανα βόλτες αμέριμνη…
Ουπς! Ένα τεράστιο μπαλόνι έπεσε πάνω μου.
Και τότε μου ήρθε μια φοβερή ιδέα. Θα το πιάσω, θα το αγκαλιάσω και θα καθίσω πάνω του με τη κοιλιά μου.
Και ορίστε λοιπόν το έπιασα δυνατά. Και τι θάυμα! Ξαφνικά λίγο-λίγο το μπαλόνι άρχισε να φεύγει απο τη γη και να ανεβαίνει στον ουρανό. Κι εγώ τότε άρχισα να πετάω συντροφιά με τα πουλάκια.
Από εκείνη την ημέρα δεν κατέβηκα ποτέ από το μπαλόνι, το οποίο ενώθηκε με το σώμα μου. Άρχισα να τρώω τις τροφές που τρώνε τα πουλάκια και όλος ο κόσμος, μικροί και μεγάλοι, όταν με έβλεπε φώναζε:

«Κοιτάξτε μια γάτα-μπαλόνι!»

Απο το vivlionet.gr

γράφει η Μαρία Καφφέ