-Και βέβαια, εγώ θα ήμουν αγόρι! Της Ιφιγένειας Κουμαργιανού

ΙΦΙΓΈΝΕΙΑ ΚΟΥΜΑΡΓΙΑΝΟΎ * 

Όταν η μητέρα μου ήταν σχεδόν έτοιμη να παραδώσει σ’ αυτόν τον κόσμο μια καινούρια ζωή, όλα ήταν σίγουρα και στη θέση τους.

Οι πάνες, τα ρουχαλάκια, οι κουβερτούλες, το κρεβατάκι και η μαμή, από καιρό ειδοποιημένη. Ήμουν το πρώτο της! Τότε, έν έτει 1962, τα παιδιά ερχόταν στον κόσμο στο κρεβάτι του γάμου. Όλα λοιπόν βεβαιωμένα!
Και βέβαια, εγώ θα ήμουν αγόρι! Γραμμάτιο υπογεγραμμένο. Το επιβεβαίωνε και η συνταγή, που δε ξέρω πως και από που, βρέθηκε στα χέρια του πατέρα μου. Το είχε τάξει στον εαυτό του, το είχε υπερηφανευθεί στους φίλους και στους συγγενείς του, το είχε βεβαιώσει στους συμφοιτητές του στο Πανεπιστήμιο. Γεννήθηκα λοιπόν μίαν ωραίαν βραδινήν ώραν, την ώρα που ο πατέρας μου διασταύρωνε δύο τρένα στη Σίνδο και μόλις, αμέσως ειδοποιηθείς,  είδε το χαντάκι ανάμεσα στα πόδια μου και όχι το σημείο - σύμβολο της δύναμης και της εξουσίας, απογοητεύθηκε.
Του κατέβηκε το μουστάκι στον πώγωνα. Με λάτρεψε όμως από την πρώτη στιγμή, που άκουσε το κλάμα μου, χαιρετισμό δυνατό στον κόσμο ετούτο, και αναγνώρισε στα μάτια μου την εικόνα του εαυτού του. Δεθήκαμε από το πρώτο δευτερόλεπτο. Έπρεπε όμως να αντιμετωπίσει και την καζούρα των γύρω, που κάθε φορά, που τον συναντούσαν, τον ρωτούσαν από που πήρε τη συνταγή της αγοροδημιουργίας! Μεγαλώνοντας, περισσότερο έμοιαζα με το λήσταρχο Νταβέλη, παρά με  ένα τρυφερό και ευαίσθητο κορίτσι. Θαρρείς και η επιθυμία του να αποκτήσει αγόρι, επηρέαζε το μεγάλωμά μου, κατά έναν ανεξήγητο τρόπο. Δεν είχα αφήσει μάντρα για μάντρα στο χωριό. Οι πέτρες, που τις πετούσα στους αντιπάλους μου στο παιχνίδι, ήταν οι αγαπημένες μου. Οι σφεντόνες ήταν πάντα κρυμένες πίσω από το πηγάδι και φυσικά, τα κλαδιά από τις ακακίες της αυλής με γνώριζαν πολύ καλά, αφού κάθε απόγευμα σκαρφάλωνα για να τις κατακτήσω και κρυβόμουν για να μη με βρουν καποιες μανάδες, που ερχόταν για να ζητήσουν το λόγο, επειδή τα παιδιά τους αιμορραγούσαν, επιπόλαια βέβαια, από ένα δικό μου χτύπημα. Τα παιδικά χρόνια ήταν η χειραψία γνωριμίας με τον κόσμο, ήταν τα διαπιστευτήρια. Εκεί κατάλαβα ποια ήταν η ταυτότητά μου και τι ήθελα. Κανένα χαλινάρι, σαν αυτά, που έβλεπα να βάζουν στα ζώα και να κουβαλούν τα βάρη της ζωής. Τότε κατάλαβα πως τα μικρά μου τα ποδαράκια θα σήκωναν όλη μου την ενήλικη ζωή αργότερα, χωρίς την ανάγκη κανενός. Ακολούθησαν δύσκολα χρόνια. Τα χρόνια της εμπειρίας και της σοφίας, που κατακτώνται σιγά σιγά. Κάθε δάκρυ να το ακολουθεί και ένα χαμόγελο. Κάθε στενοχώρια να την παρηγορεί η χαρά της επόμενης μέρας. Ζούμε! Μαθαίνουμε! Πονάμε! Χαιρόμαστε! Δύσεις και Ανατολές η ζωή μας. Μα εμείς πάντα εκεί! Με μια ψυχή, που δεν θα το βάζει κάτω. Που θα είναι πάντα ο κυρίαρχος! Αυτή θ’ αποφασίζει, αυτή θα αντιστέκεται, αυτή θα ορίζει το βήμα μας. Τι σημασία αν βρίσκεται σε ανδρικό ή γυναικείο κορμί!    
Α ρε πατέρα! Έχω το όνομά σου, έχω την τιμή σου! Έχω το αίμα σου, έχω την πνοή σου! Και σ’ αγαπώ πολύ! Κι έμαθες κι εσύ, από την πρώτη στιγμή,  όπως ξέρω κι εγώ πολύ καλά! Πως η δύναμη δε βρίσκεται στα σκέλια μας, αλλά στη θέση της καρδιάς μας!
*Ι.Κ είναι Φιλόλογος.
 Το  υπέροχο αυτό κείμενο της Ιφιγενειας Κουμαριανου το διαβάσαμε στην ιστοσελίδα της στο ΦΒ και είπαμε να το μεταφέρουμε στην "EFHMERIS" για να το χαρείτε κι εσεις.