Φωνές ... από μακριά.
Του Θύμιου Χαραλαμπόπουλου
Έεεεε, πού είσαστε ρε ξενιτεμένοι;...
Πούθε διάκατε, ρε και χαθήκατε... δε φαινόσαστε;... Πούθε σεργιανάτε, σε ξένους δρόμους;... πούθε πιλαλάτε ρεεεε;....
... Εσείς, σήμερα έχουτε απ΄ούλα τα καλούδια. ... και σπίτια, και κούρσες κι αναχρικά και καινούργια σκουτιά και παπούτσια... ούλοι σας εισαστε τηλωμένοι με φουσκωτές κοιλιές ... τίποτα δε σας λείπει...
.... Αλλά γιατί απαρατήκατε ρε τα χωριά σας και τα σπίτια σας;..να ρημάξουνε και τα χωραφάκια σας να λογγέψουνε ;...
Εμείς για ποιους τυραγνιόμαστε κάποτε;... Για ποιους δουλεύαμε ούλη μας τη ζωή, με τον κασμά και με τα καρβουνοκάμινα , ρεεεε;...
.... Και μη μας ειπούτε να μην παραπονιώμαστε εμείς οι πεθαμένοι, γιατί ουλουνώνε μας φτιάξατε μαρμάρινους σταυρούς. Ετούτο δεν είναι τίποτα, ρεεε. Δεν τα θέλουμε εμείς ετούτα τα φτιασίματα, άλλο θέλουμε ... και ακούστε το, ρεεε, τι θέλουμε:
Θέλουμε να ερχόσαστε καμιά βολά κατά δώθε, εδώ που γεννηθήκατε, ή γεννηθήκανε οι πατεράδες και οι μανάδες σας ρεεε.. να χαρούμε κι εμείς λιγουλάκι...εμείς θα σας τιράμε χωρίς να μας βλέπετε εσείς, και θα μας παίρνει το παράπονο, πιο βαρύ από κείνο τον καιρό που είπατε το έχετε γεια.... θα σφίγγεται η ψυχούλα μας που δε θα μπορούμε να σας αγκαλιάσουμε ... να σας μιλήσουμε... και πεθαμένοι, ρε, σας αγαπάμε και ούλα τα καλά πράγματα να έχουτε στη ζωή σας, ρε, και να είσαστε καλά πάντα...
Δε θέλουμε να σας κουράσουμε με περισσότερα, έχουτε και δουλειές που δε σας αφήνουν ...
Μονάχα ακούτε τούτη τη φωνή των παππούληδων και των γονιών σας απ ΄τον άλλο κόσμο...
Άμα αδιάσετε και άμα θέλουτε, ελάτε καμιά βολά κατά δώθε... εμείς σας καρτεράμε ...
*** Η ιδέα αυτού του γραπτού, δεν είναι δική μου...την "έκλεψα" από τα "Νέα των Κουβελαίων Μεσσηνίας", Τo βρήκα κάπου σε μια κιτρινισμένη μικρή εφημερίδα ψάχνοντας σε παλιά κιβώτια με γραπτά μου -, και την μετέφερα με κάποιες διορθώσεις ως προς το φραστικό και το λόγο σύμφωνα με την τοπολαλιά του τόπου μας. Όσο για το νόημα, είναι το ίδιο για το δικό μου χωριό, για το δικόσου και για όλα τα ελληνικά χωριά που αφήσαμε φεύγωντας...
Όσο για τα σχόλια ... δικά σας
Μελβούρνη
28.11. 2017 .
5.53. απόγευμα .
Του Θύμιου Χαραλαμπόπουλου
Έεεεε, πού είσαστε ρε ξενιτεμένοι;...
Πούθε διάκατε, ρε και χαθήκατε... δε φαινόσαστε;... Πούθε σεργιανάτε, σε ξένους δρόμους;... πούθε πιλαλάτε ρεεεε;....
... Εσείς, σήμερα έχουτε απ΄ούλα τα καλούδια. ... και σπίτια, και κούρσες κι αναχρικά και καινούργια σκουτιά και παπούτσια... ούλοι σας εισαστε τηλωμένοι με φουσκωτές κοιλιές ... τίποτα δε σας λείπει...
.... Αλλά γιατί απαρατήκατε ρε τα χωριά σας και τα σπίτια σας;..να ρημάξουνε και τα χωραφάκια σας να λογγέψουνε ;...
Εμείς για ποιους τυραγνιόμαστε κάποτε;... Για ποιους δουλεύαμε ούλη μας τη ζωή, με τον κασμά και με τα καρβουνοκάμινα , ρεεεε;...
.... Και μη μας ειπούτε να μην παραπονιώμαστε εμείς οι πεθαμένοι, γιατί ουλουνώνε μας φτιάξατε μαρμάρινους σταυρούς. Ετούτο δεν είναι τίποτα, ρεεε. Δεν τα θέλουμε εμείς ετούτα τα φτιασίματα, άλλο θέλουμε ... και ακούστε το, ρεεε, τι θέλουμε:
Θέλουμε να ερχόσαστε καμιά βολά κατά δώθε, εδώ που γεννηθήκατε, ή γεννηθήκανε οι πατεράδες και οι μανάδες σας ρεεε.. να χαρούμε κι εμείς λιγουλάκι...εμείς θα σας τιράμε χωρίς να μας βλέπετε εσείς, και θα μας παίρνει το παράπονο, πιο βαρύ από κείνο τον καιρό που είπατε το έχετε γεια.... θα σφίγγεται η ψυχούλα μας που δε θα μπορούμε να σας αγκαλιάσουμε ... να σας μιλήσουμε... και πεθαμένοι, ρε, σας αγαπάμε και ούλα τα καλά πράγματα να έχουτε στη ζωή σας, ρε, και να είσαστε καλά πάντα...
Δε θέλουμε να σας κουράσουμε με περισσότερα, έχουτε και δουλειές που δε σας αφήνουν ...
Μονάχα ακούτε τούτη τη φωνή των παππούληδων και των γονιών σας απ ΄τον άλλο κόσμο...
Άμα αδιάσετε και άμα θέλουτε, ελάτε καμιά βολά κατά δώθε... εμείς σας καρτεράμε ...
*** Η ιδέα αυτού του γραπτού, δεν είναι δική μου...την "έκλεψα" από τα "Νέα των Κουβελαίων Μεσσηνίας", Τo βρήκα κάπου σε μια κιτρινισμένη μικρή εφημερίδα ψάχνοντας σε παλιά κιβώτια με γραπτά μου -, και την μετέφερα με κάποιες διορθώσεις ως προς το φραστικό και το λόγο σύμφωνα με την τοπολαλιά του τόπου μας. Όσο για το νόημα, είναι το ίδιο για το δικό μου χωριό, για το δικόσου και για όλα τα ελληνικά χωριά που αφήσαμε φεύγωντας...
Όσο για τα σχόλια ... δικά σας
Μελβούρνη
28.11. 2017 .
5.53. απόγευμα .
Καλά τα λες στο κειμενάκι με την ερήμωση των χωριών αλλά σου ξεφεύγει ένας μικρούλης παράγοντας που είναι η παιδεία των παιδιών από τους γονείς. Βλέπεις η γενιά του 1920 μεγάλωνε τα παιδιά της με αλλά πρότυπα σε αντίθεση με την γενιά του 1940 και μετά όπου η συμβουλή ήταν να φύγεις όσο μακριά γίνεται και όχι να αγωνιστής. Οπότε τη παρακαταθήκη περίμενες από την γενιά αυτή που το μόνο που συμβουλεύε ήταν ΔΗΜΌΣΙΟ , ΕΎΚΟΛΟ ΧΡΉΜΑ, Νεοπλουτισμού, και βέβαια μακριά από τα γεροντάκια.......αυτα δεν ξέρουν, μακριά από πεθερά συμβούλευε η προοδευτική μάνα στην κορούλα της. Τώρα Δυστυχώς ζει μόνη στο χωριό χωρίς να έχει καταλάβει πόσο βοήθησε η ίδια για να συνέβη Αυτό!!!!! Και βεβαίως πάντα φταίνε η άλλοι!!!!!!!μα πάντα
ReplyDeleteΠαναγιώτης Ζορμπάς
Ράξα Τρικαλων