Καλό είναι να ξεκινάμε από τα δεδομένα πριν καταλήξουμε στις κρίσεις και τις επικρίσεις. Δύο έλληνες στρατιωτικοί, μπήκαν σε τουρκικό έδαφος και συνελήφθησαν από τουρκική περίπολο. Για το λόγο αυτό οδηγήθηκαν σε δικαστήριο, επειδή δηλαδή μπήκαν παράνομα στην Τουρκία. Το ίδιο θα συνέβαινε και αν Τούρκοι είχαν μπει σε Ελληνικό έδαφος, ή Πολωνοί σε Ρωσικό. Αυτή την έννοια έχει η φύλαξη των συνόρων, όσο αποκρουστική και αν είναι, όσο και αν στο μέλλον θέλουμε αγάπη μόνο και παγκόσμια ειρήνη.
Του Κώστα Βαξεβάνη- Κουτί της Πανδώραρας
Η αλήθεια βέβαια είναι πως στην ελληνική μεθόριο, πολύ συχνά τέτοιες εισβολές συνήθως αντιμετωπίζονται με διαφορετικό τρόπο για να να αποφεύγονται οι κρίσεις. Δηλαδή επικοινωνούν μεταξύ τους οι μονάδες των συνόρων και αν η εισβολή είναι εκδήλως ατύχημα, αποφασίζουν να μην προχωρήσουν σε επίσημες συλλήψεις και ανακοινώσεις. Ωστόσο το νομικό καθεστώς και το διεθνές δίκαιο, προβλέπουν πως η χωρίς άδεια παρουσία ανθρώπων σε άλλο κράτος οδηγεί σε σύλληψη. Πόσο μάλλον στρατιωτικών.
Είναι επίσης φανερό, πως ο Ερντογάν για λόγους που σχετίζονται με τους σχεδιασμούς του και τα προβλήματα που έχει στη Συρία και αλλού, αποφάσισε να κλιμακώσει το σήριαλ του αποφασιστικού ηγέτη που δεν χαρίζεται πουθενά, παρά να αντιμετωπίσει το περιστατικό ως λήξαν. Έτσι οι κάμερες των τουρκικών καναλιών βρέθηκαν εκεί όπου έχουν συλληφθεί οι Έλληνες στρατιωτικοί για να καταγράψουν τη «νίκη» του. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως παίζει με τη φωτιά και την πιθανότητα «ατυχήματος» με σκοπό την εσωτερική κατανάλωση και την καθιέρωση της εικόνας του Σουλτάνου. Παρ όλα αυτά, δεν έχει κάνει κάτι παράνομο. Αυτό που μπορεί να του αποδώσει κάποιος είναι σκοπιμότητα, επικινδυνότητα, ανευθυνότητα και επιλογή πρακτικών κακής γειτνίασης. Προς το παρόν όμως όχι παρανομία.
Τι μπορεί λοιπόν να κάνει το ελληνικό κράτος; Σίγουρα να εντοπίσει όλα αυτά και να τα καταδείξει. Δεν μπορεί ούτε να παραπονεθεί για παρανομία αφού οι Έλληνες έκαναν το λάθος, ούτε να κάνει πόλεμο . Το 1986, σε ένα αντίστοιχο περιστατικό στον Πέπλο του Έβρου, ένα Έλληνας στρατιώτης και δύο Τούρκοι αξιωματικοί σκοτώθηκαν όταν ξεκίνησε ανταλλαγή πυρών. Οι δύο χώρες βρέθηκαν μπροστά στην πιθανότητα πολέμου ο οποίος αποφεύχθηκε τελικώς μετά από συνεννόηση κορυφής και αφού είχαν μεταφερθεί στρατιώτες και όπλα στα σύνορα.
Να κάνουμε πόλεμο λοιπόν; Αλλά με ποιο επιχείρημα να τον κάνουμε; Γιατί παραβιάσαμε τουρκικό έδαφος; Να νομιμοποιήσουμε επίσης πως αυτό μπορούν να κάνουν και οι Τούρκοι;
Κανένας δεν θέλει πόλεμο. Η εξωτερική πολιτική και διπλωματία δεν μπορεί να ασκείται από χρήστες του twitter και του facebook οι οποίοι μεταξύ παρακολούθησης των τουρκικών σήριαλ και της τουρκικής παραγωγής του Survivor χαλαρώνουν ποστάροντας μεγαλοστομίες τουρκομπαρόκ εθνικισμού. Φυσικά δεν μπορεί να ασκηθεί και από τους Θέμους, οι οποίοι προτείνουν να απαγάγουμε “τουρκόπουλα” για ανταλλαγή, όντας οι ίδιοι στην ασφάλεια της Ελβετίας αγκαλιά με τον “πατριωτισμό” της μαύρης σακκούλας που τους απέφερε εκατομμύρια.
Ένα τσούρμο ανόητοι και ειδικού τύπου ελληναράδες που αγοράζουν και πουλάνε πατριωτισμό της σκανδάλης αλλά αν τύχει κάτι θα κάνουν ό,τι και οι πατεράδες τους, θα γίνουν μαυραγορίτες, προτείνουν η Ελλάδα να υιοθετήσει τη δική τους ανοησία.
Υπάρχουν και αυτοί που σπεκουλάρουν κεκαλυμένα, που μεταρτέπουν την πολιτική σε συζητήσεις καφενείου με συνεχή επωδό “τι θα γίνει με τα παιδιά μας που είναι αιχμάλωτα”. Κάποιοι θυμούνται την “αποφασιστικότητα σοβαρών κρατών όπως το Ισραήλ” που δεν θα επέτρεπε να γίνει κάτι τέτοιο. Ενημερωτικά και μόνο, ισραηλινοί στρατιώτες που συνελήφθησαν να εισβάλουν στο Λίβανο, έμειναν επί δεκαετίες αιχμάλωτοι, ενώ ένας γερμανός δημοσιογράφος που κατηγορήθηκε για “κατασκοπία” στην Τουρκία έμεινε επί δύο χρόνια στη φυλακή. Η Γερμανία είναι σοβαρή χώρα, και καμιά σοβαρή χώρα δεν κάνει πόλεμο όταν πρέπει να κάνει διπλωματία.
Ο Ερντογάν έχει πολλούς λόγους να κλιμακώσει την κρίση για να φύγει από τα αδιέξοδα που έχει στο εσωτερικό. Το ερώτημα είναι αν η Ελλάδα θα τον αβαντάρει στην επιλογή του αυτή παίζοντας το παιχνίδι της κρίσης.
Μπορεί να ακουστεί σκληρό αλλά είναι η αλήθεια: οι δύο Έλληνες στρατιωτικοί, είναι επαγγελματίες του ελλληνικού στρατού, που βρέθηκαν σε δύσκολη θέση. Η δουλειά τους είναι να υπηρετήσουν την πατρίδα, όχι στο ΚΨΜ του στρατοπέδου, αλλά όπου χρειαστεί και όταν χρειαστεί. Δεν είναι μαθητές που κάποιος τους συνέλαβε και είναι αδύναμοι μπροστά σε αυτό που έχει συμβεί.
Η χώρα δεν μπορεί και δεν πρέπει να διακινδυνεύσει τον διεθνή της ρόλο και τη ζωή των πολιτών της επειδή προσπαθούν να τη σπρώξουν στα βράχια πατριώτες της φακής και του τουίτερ. Πατριωτισμός πρώτα απ όλα είναι η υπευθυνότητα και ο σεβασμός στους ανθρώπους αυτής της χώρας τους οποίους δεν έχεις δικαίωμα να βάλεις σε περιπέτειες για να απολογηθείς στην αθλιότητα της στημένης μιντιακής αγανάκτησης.
Κανένας δεν θέλει πόλεμο και μάλιστα για τέτοιο λόγο. Αυτό που χρειάζεται είναι ψυχραιμία. Γιατί οι πορφυρογέννητοι που κραυγάζουν όλο πατριωτική αγωνία αυτή τη στιγμή, αν γίνει κάτι θα φύγουν στο εξωτερικό για να προστατεύσουν την υψηλή φύση και καταγωγή τους. Εδώ θα μείνουν οι άλλοι Έλληνες, στους οποίους συνήθως πέφτει το βάρος, η ευθύνη και η συνεχής θυσία.
ΥΓ: Είναι τραγικό να θεωρούν πρόκληση την απλή σύλληψη των δύο Ελλήνων στρατιωτικών όσοι (σε πολεμικό οίστρο) έλεγαν στην Ελλάδα ,πως πρέπει να πυροβολούμε αυτούς που μπαίνουν σε ελληνικό έδαφος για παραδειγματισμό. Φαντάσου την άποψή τους να ενστερνίζονταν οι Τούρκοι της περιπόλου
No comments:
Post a Comment