Eλάχιστοι ίσως γνωρίζουν την ύπαρξη μιας νεκρής ζώνης στον πλανήτη όπου δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου οξυγόνο, αλλά οι επιστήμονες την μελετούν εδώ και σχεδόν έξι δεκαετίες.
Σήμερα δημοσιοποιούνται για πρώτη φορά νέα στοιχεία για την περιοχή αυτή και όσα εντόπισαν οι ερευνητές.
Από τις αρχές της δεκαετίας του '60, οι επιστήμονες γνωρίζουν για τη λεγόμενη «νεκρή ζώνη» στον Κόλπο του Ομάν, ένα τμήμα του νερού σχεδόν απαλλαγμένο από οξυγόνο.
Ακόμη και τα ψάρια χρειάζονται οξυγόνο, αλλά όπως δείχνει μια νέα έρευνα, η Αραβική Θάλασσα διαθέτει ένα χώρο με συνθήκες ασφυξίας που παρομοιάζεται με σφραγισμένο ενυδρείο, είναι σχεδόν στο μέγεθος της Φλόριντα και πρόσφατα ανακάλυψαν πως αυξάνεται δραματικά.
Οι νεκρές ζώνες ή ζώνες ελάχιστου οξυγόνου, όπως είναι πιο επίσημα γνωστές, είναι φυσικά χαρακτηριστικά του ωκεανού που βρίσκονται σε βάθη μεταξύ 200 και 800 μέτρων.
Τέσσερα ακόμη τέτοια μέρη πιστεύεται πως υπάρχουν στη Γη και εκτιμάται πως έχουν προκληθεί από διαταραχή μεταξύ των ισορροπιών της διαθέσιμης παροχής οξυγόνου στην ατμόσφαιρα και της αποσύνθεσης της οργανικής ύλης. Οι επιστήμονες είχαν μόνο ελάχιστη γνώση για τη νεκρή ζώνη που βρίσκεται στον κόλπο του Ομάν, μια λωρίδα στον ωκεανό που περιβάλλεται από την Ινδία, το Ιράν και το Ομάν και αποτελεί σημαντική πύλη στον Περσικό Κόλπο.
Η «νεκρή ζώνη» επιβεβαιώθηκε από υποβρύχια ρομπότ που ονομάζονται Seagliders τα οποία ήταν σε θέση να συλλέξουν δεδομένα σε περιοχές νερού που ήταν προηγουμένως απρόσιτες λόγω της πειρατείας και των γεωπολιτικών εντάσεων.
Τα ρομπότ έχουν περίπου το ίδιο μέγεθος με έναν άνθρωπο, αλλά μπορούν να φθάσουν στα βάθη των 1000 μέτρων και να ταξιδέψουν στον ωκεανό για μήνες, καλύπτοντας χιλιάδες χιλιόμετρα.
Δύο ανεμόπτερα αναπτύχθηκαν στον κόλπο του Ομάν για οκτώ μήνες. Σε συνεργασία με δορυφόρους μπόρεσαν να δημιουργήσουν μια υποβρύχια εικόνα για τα επίπεδα του οξυγόνου και των μηχανισμών των ωκεανών που μεταφέρουν οξυγόνο από μια περιοχή στην άλλη. Και εκεί είναι που εντόπισαν μια περιοχή μεγαλύτερη από τη Σκωτία, χωρίς σχεδόν καθόλου οξυγόνο. Θεωρούν πως αυτή είναι η μεγαλύτερη νεκρή ζώνη του πλανήτη και αυτό είναι μόνο το ένα σκέλος που κρίνεται ανησυχητικό.
Η έρευνα διεξήχθη με επικεφαλής τον Δρ. Bastien Queste από την Σχολή Περιβαλλοντικών Επιστημών του UEA, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Sultan Qaboos του Ομάν.
Ο Queste δήλωσε: «Οι νεκρές ζώνες είναι περιοχές χωρίς οξυγόνο, οι οποίες στον ωκεανό είναι επίσης γνωστές ως ζώνες ελάχιστου οξυγόνου και απαντώνται φυσικά σε βάθος 200 έως 800 μέτρων σε ορισμένα μέρη του κόσμου. Πρόκειται για μια καταστροφή που περιμέναμε πως θα συμβεί καθώς επιδεινώνεται η αλλαγή του κλίματος, καθώς τα θερμότερα νερά συγκρατούν λιγότερο οξυγόνο και τα λιπάσματα και τα λύματα απορρέουν από τη γη στις θάλασσες», αναφέρει.
«Το Αραβικό Πέλαγος είναι η μεγαλύτερη σε έκταση νεκρή ζώνη στον κόσμο, αλλά μέχρι τώρα κανείς δεν ήξερε πόσο κακή ήταν η κατάσταση, επειδή η πειρατεία και οι συγκρούσεις στην περιοχή το καθιστούσαν πολύ επικίνδυνο για τη συλλογή δεδομένων με συνέπεια.Έχουμε μόλις συλλέξει δεδομένα πολλών ετών λόγω του πόσο δύσκολο ήταν να στείλουμε πλοία εκεί μέχρι τώρα. Η έρευνά μας δείχνει ότι η κατάσταση είναι στην πραγματικότητα χειρότερη από ό, τι πιστεύαμε και ότι η περιοχή της νεκρής ζώνης είναι τεράστια και ολοένα αυξανόμενη. Ο ωκεανός ασφυκτιά.», αναφέρει ο επιστήμονας στην εισαγωγή παρουσίασης της έκθεσης. «Φυσικά όλα τα ψάρια, τα θαλάσσια φυτά και τα άλλα ζώα χρειάζονται οξυγόνο, έτσι δεν μπορούν να επιβιώσουν εκεί. Είναι ένα πραγματικό περιβαλλοντικό πρόβλημα, με άσχημες συνέπειες και για τους ανθρώπους που βασίζονται στους ωκεανούς για φαγητό και απασχόληση. Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι όταν απουσιάζει το οξυγόνο, η χημική ανακύκλωση του αζώτου - βασική θρεπτική ουσία για την ανάπτυξη των φυτών - αλλάζει δραματικά», πρόσθεσε. Οι μελέτες δείχνουν περαιτέρω μείωση του οξυγόνου στον επόμενο αιώνα και αυξανόμενες ζώνες ελάχιστου οξυγόνου. Αυτό σημαίνει με πιο απλά λόγια πως είναι θέμα χρόνου να εμφανιστούν και άλλες νεκρές ζώνες ή απλά να ανακαλύψουμε πως υπάρχουν. Τα επίπεδα οξυγόνου καθορίζονται από σύνθετες διαδικασίες που έχουν να κάνουν με την ισορροπία της παροχής οξυγόνου από την ατμόσφαιρα, την γενική ενεργειακή ανάμειξη κοντά στην επιφάνεια και την απώλεια οξυγόνου που χρησιμοποιείται από τα βακτήρια που ζουν με την αποσύνθεση της οργανικής ύλης. Ο Queste λέει ότι η αυξημένη αύξηση της θερμοκρασίας μέσω της αλλαγής του κλίματος σημαίνει ότι τα βακτήρια είναι ικανά να αναπνέουν περισσότερο. Επίσης σημαίνει ότι το επιφανειακό στρώμα είναι θερμότερο, γεγονός που δημιουργεί ισχυρότερο φράγμα μεταξύ του θερμού επιφανειακού νερού και του βαθύτερου κρύου νερού (φράγμα πυκνότητας) και συνεπώς του οξυγόνου που εγχέεται στον ωκεανό. Το επόμενο βήμα για την ομάδα του Queste είναι να διεξάγουν μια βαθύτερη κατάδυση για να προσδιορίσουν καλύτερα τα αίτια της αναπτυσσόμενης νεκρής ζώνης. Η ανάμιξη νερού εξηγεί μέρος της εικόνας, κυρίως από εποχή σε εποχή, αλλά δεν εξηγεί επαρκώς τη μεγάλη αλλαγή μέσα σε 50 χρόνια. Ο Queste λέει ότι θα ήταν επίσης πολύτιμο να ανακαλύψουν εάν το πρόβλημα εντείνεται από τη συνολική προσφορά οξυγόνου που μειώνεται ή αν είναι η κατανάλωση οξυγόνου που αυξάνεται. Το χειρότερα σενάριο είναι μια τεράστια νεκρή ζώνη που θα αλλάξει δραματικά το τοπίο της βιοποικιλότητας στην περιοχή και θα διαμορφώσει νέες συνθήκες που θα επηρεάσουν πολύ πιο διευρυμένα τον ωκεανό. Υπολογίζεται πως αν το πρόβλημα ενταθεί θα επηρεαστούν εκατομμύρια άνθρωποι που εξαρτώνται από τα νερά αυτά για την επιβίωσή τους. Σημειώνεται άλλωστε πως τα τελευταία χρόνια οι αλιείς βλέπουν τα δίχτυα τους να έχουν όλο και λιγότερα ψάρια.
Με πληροφορίες από Geophysical Research Letters. Gizmodo -lifo.gr
No comments:
Post a Comment