Της ημέρας. Ο ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΤΡΟΠΟΣ. Ζωή Χατζηθωμά

Γράφει η φιλόλογος

ΖΩΉ ΧΑΤΖΗΘΩΜΑ

Τρίκαλα 

Η ζωή είναι στιγμές. Και βλέμματα και χαμόγελα που σου δίνουν τη σιγουριά ότι όλα θα πάνε καλά. Ανθρώπων ανοιχτόμυαλων και γενναιόδωρων στα λόγια,στα αισθήματα και στις πράξεις. Η ζωή είναι εκείνοι που σου βγάζουν τον καλύτερό σου εαυτό και νιώθεις ότι τίποτα δεν είναι μη αναστρέψιμο. Και θέλεις να ζεις και να δημιουργήσεις και να προσφέρεις και βγάζεις φτερά στους ώμους. Και έχεις ζωή μέσα σου, όχι κάτι σαν ζωή ή περίπου ζωή. Νιώθεις ξεχωριστός με τη φλόγα στην καρδιά και την έξαψη στα μάγουλα, όπως στην εφηβεία σου, που κάθε μέρα ήταν πρεμιέρα. 

  ''Ρε, δε με παρατάτε όλοι στην ησυχία μου και στην δική μου τρέλα...'' Είναι κι αυτό κάποια αντίδραση στην περπατημένη. Εκεί, λίγο πριν ή μετά τα πενήντα κοιτάζεις μια πίσω και μια μπροστά. Αρχίζεις να κάνεις καινούρια όνειρα και δε διστάζεις να ρισκάρεις για να ακολουθήσεις τα όνειρα σου. Μια προσπάθεια για λίγη ζωή ακόμη. Κοιτάζεις τα θρυμματισμένα σου, μπράβο συντρίμμια!... Κάπου κάποιος κλαίει και φοβάται, μα δεν μπορείς να τον βοηθήσεις. Τελικά τα ζόρια μας είναι θέμα συμμετοχής και ''χρεών'', στους δικούς μας ανθρώπους και σε εκείνους που εδώ που είμαστε θα έρθουν.

  Είναι λογικό να μην έχουμε όλοι τις ίδιες απόψεις στην πολιτική, στην καθημερινότητά μας, στη ζωή. Θα ήταν ανιαρό, ισοπεδωτικό και επικίνδυνο: γιατί  να συμφωνείς με όλους και όλα, κρύβεται από πίσω πίεση και εκφοβισμός. Δεν το λέω εγώ, η ιστορία το λέει. Αλλά και η αντίπερα όχθη, η κάθε είδους αντιπολίτευση, που καταλύει οποιαδήποτε ικμάδα σου και το τελευταίο υγιές εγκεφαλικό κύτταρο με ανοησίες και ψέματα, ε, κάπου εκεί παίρνεις ανάποδες μπάντες και αναζητάς όχι κάποιον αυτόκλητο ή αόρατο σωτήρα, αλλά βρίσκεις το πείσμα να αντισταθείς. Αλλά  με σεβασμό και αξιοπρέπεια απέναντι σε όσους έδωσαν ό,τι είχαν για να βρίσκεσαι εσύ σήμερα παρών. Δε μιλάμε για μετατόπιση ευθυνών, ούτε και για φανατισμό, αλλά για αντιμετώπιση των προβλημάτων και για παλικαρίσια άμυνα και αντίσταση. Γιατί το  “...στην Ελλάδα ζούμε...’’ και το  “...έχει ο θεός...’’, ε, είναι κομματάκι ξεπερασμένα.

   Κοιτάζεις το απέναντι μπαλκόνι. Ο χειμώνας φεύγει. Τίποτα δε μας χαρίζεται, ούτε η ζωή... Υπάρχουν συμβάσεις. Υπάρχουν όμως και πολλές εκδοχές, κάποια στιγμή έρχεται η ώρα να επιλέξεις την καλύτερη! Κάνε παιχνίδι, στο τέλος πάντα θα αναμετρηθείς με τον εαυτό σου και τα κότσια σου!

  Ευτυχώς που το πείσμα σε κάποιους ανθρώπους όχι δε μειώνεται, αλλά αθροίζεται. Είναι η δική σου ρομαντική εκδοχή, να αγαπάς τον κόσμο και να θες να τον δεις καλύτερο. Να αγαπάς τα λουλούδια, τα ηλιοβασιλέματα και τα μάτια με σπίθες από ηφαίστεια.  Να αγαπάς τα παιδιά, τις όμορφες γυναίκες και τους άντρες παλιάς κοπής. Και όσους παλεύουν για τη Δημοκρατία και την ελευθερία και για τους αδύναμους. Όλα είναι θέμα χρεών, είπαμε, και οφείλουμε να τους πολλαπλασιάσουμε. Πες μου μια ιστορία, μα όσα καλά θα μου λες να βγαίνουν από το στόμα σου σαν χρυσόμυγες και να είναι όλα στον υπερθετικό! 

  Πάρε με τηλέφωνο, έχουμε να πούμε πολλά: χωρίς φίλτρα, χωρίς υπεκφυγές. Χωρίς δεδομένα, χωρίς σταθερές και ηρωισμούς. Τώρα δε θα φύγει κανείς μας. Θα είμαστε εδώ για να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό, είναι η ώρα μας θαρρώ.

  -Φοβάμαι...δεν παλεύεται να ντρέπεσαι συνεχώς!

-Οι μετασεισμοί είναι μικροί, μη φοβάσαι, το κακό πέρασε και μάλλον δε θα ξαναπερπατήσουμε ποτέ τόσο σκυφτοί….

-Μίλησέ μου, πες μου κάτι…

-Έρχεται η άνοιξη, αγάπη μου. Ευτυχώς όσα κάναμε τα κάναμε με τον δύσκολο τρόπο.

ΖΧ. Φωτογραφία από ΦΒ