Δεν έκλαψα στην κακοτοπιά, στης μοίρας
την πορεία, στη θολωμένη ματιά τ’ άγνωστου
τοπίου που ξεδίπλωνε και γαλουχούσε
το αποτρόπαιο…
Δεν έκλαψα όταν η νύχτα έγερνε απειλητική
στο προσκεφάλι και τα όνειρα σκόρπαγαν
αλαφιασμένα στο άγγιγμά της κι η ψυχή
καλούσε τ’ ανέγγιχτο για συμπαράσταση…
Δεν έκλαψα…
Μόνο τότε, όταν ξεμάκρυνες στο βάθος
του δρόμου κι η ηχώ τού «έχε γεια…» σώπασε
κι έγινε η σιωπή του τέλους βόγκος στα σωθικά,
συντρίμμια η καρδιά… τότε μόνο θυμάμαι…
Έκλαψα…
© Αμαλία Τραβασάρου <3 p="">
28-11-2017
No comments:
Post a Comment