Ευχαριστήρια επιστολή προς τον υπουργό Εξωτερικών, Νίκο Κοτζιά, για την υποστήριξή του στην κοινότητά τους έστειλαν οι κάτοικοι της Ίμβρου.
Αυξάνεται ο ρυθμός της επιστροφής των Ιμβρίων στον τόπο τους τα τελευταία χρόνια, ανοίγουν ελληνικά σχολεία, και το νησί, χάρις στη στήριξη της ελληνικής Πολιτείας, αποκτά και πάλι ζωή.
Ειδικότερα, για την καθοριστική συμβολή του υπουργού Εξωτερικών προς τους Ιμβριους, ο Σύλλογος Ιμβρίων και η Ιμβριακή Ενωση Μακεδονίας – Θράκης ευχαριστούν προσωπικά τον κ. Νίκο Κοτζιά, με επιστολή τους, στις 12 Ιουνίου 2018.
Αναλυτικότερα, αφού επισημαίνουν την ενεργό και έμπρακτη στήριξη των Ιμβρίων εκ μέρους της ελληνικής Πολιτείας, και «ιδιαίτερα των οικογενειών που εγκαταστάθηκαν εκεί από την επαναλειτουργία των ελληνικών σχολείων όλων των βαθμίδων, το 2015», υπογραμμίζουν ότι κάτι τέτοιο «καταδεικνύει για ακόμα μια φορά την αποφασιστικότητα της Πολιτείας, αλλά και τη δική σας προσωπικά, να υποστηρίξετε το εγχείρημα της ανάκτησης της θέσης των Ιμβρίων στη γενέτειρά τους».
Οι Σύλλογοι, επίσης, αφού αναφέρουν ότι η στήριξη αυτή «αποτελεί το βασικό εχέγγυο για τη διατήρηση του αυξητικού ρυθμού των παλλινοστούντων Ιμβρίων των τελευταίων ετών, όπως και εκείνου του αριθμού των εγγραφών στα σχολεία της Ιμβρου», εκφράζουν την ελπίδα ότι αυτό θα επεκταθεί και «προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης των επιχειρηματικών πρωτοβουλιών των συμπατριωτών μας, προκειμένου να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του εγχειρήματος σε μακρόπνοη βάση».
Σύντομη ιστορική αναδρομή
Περί τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το 100% του πληθυσμού του νησιού δηλαδή περίπου 8.000 ήταν Έλληνες.
Λόγω της στρατηγικής θέσης της, δίπλα στα Δαρδανέλλια, η Ίμβρος παρέμεινε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, μαζί με την Τένεδο, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα νησιά του Αιγαίου, που παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα.
Το 1920, η Συνθήκη των Σεβρών παραχωρούσε τα δυο νησιά στην Ελλάδα.
Μετά όμως την ήττα των Ελλήνων στη Μικρά Ασία και τη Μικρασιατική Καταστροφή, η Συνθήκη της Λωζάννης έδωσε τα δύο νησιά στην Τουρκία, διάδοχο πλέον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η ίδια συνθήκη όμως εξαίρεσε τους Έλληνες κατοίκους των δύο νησιών από την ανταλλαγή των πληθυσμών που ακολούθησε, και προέβλεψε γι’ αυτούς εκτενή αυτονομία, πράγμα όπως που στη συνέχεια καταπατήθηκε σε μεγάλη έκταση.
Το 1926, ο νέος Αστικός Κώδικας της Τουρκίας ανακάλεσε όλα τα δικαιώματα των μειονοτήτων, μεταξύ αυτών και των κατοίκων της Ίμβρου, κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάννης.
Ο Νόμος 1151 του 1927 απαγόρευσε τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στα σχολεία.
Η πρόβλεψη για ύπαρξη τοπικής αστυνομίας, ελεγχόμενης από την ελληνική μειονότητα στο νησί δεν εφαρμόστηκε ποτέ.
Η Ίμβρος ονομάστηκε Gökçeada και έλαβε χώρα εκτεταμένος εποικισμός από την ενδοχώρα της Τουρκίας, με σκοπό την αλλοίωση της πληθυσμιακής σύνθεσης.
Ιδιοκτησίες Ελλήνων απαλλοτριώθηκαν με την επίκληση λόγων ασφαλείας σε εξευτελιστικές τιμές.
Η κλιμάκωση της έντασης στην Κύπρο τη δεκαετία του 1960 επέφερε ακόμη μεγαλύτερη χειροτέρευση των συνθηκών διαβίωσης των Ελλήνων στο νησί.
Η εγκατάσταση μιας «ανοικτής φυλακής» (δίπλα στο χωριό Σχοινούδι) για βαρυποινίτες από το εσωτερικό της χώρας αύξησε τον τρόμο του ελληνικού πληθυσμού και επέτεινε το φαινόμενο της μετανάστευσης.
Σήμερα οι Έλληνες επιστρέφουν στο νησί τους, χάρη στις προσπάθειες του Νίκου Κοτζιά.
