Οι Διονυσιακές γιορτές ετελούντο από την χειμερινή τροπή του ήλιου μέχρι την εαρινή ησημερία και ήταν:
Τα μικρά ή κατ’ αγρούς Διονύσια, τα Λήναια, τα Ανθεστήρια και τα μεγάλα ή κατ’ Άστυ Διονύσια. Πνευματικά παιδιά των Διονυσιακών Δρώμενων η υψηλόφρων τραγωδία, το σατυρικό δράμα και η κωμωδία.
Γενικά οι γιορτές του Διονύσου ωθούσαν τους ανθρώπους στη λατρεία της φύσης. Η χρήση του οίνου έδωσε την αφορμή ώστε ο Διόνυσος υπό το όνομα Βάκχος να θεωρηθεί ο θεός του οίνου της μέθης και της κραιπάλης.
Στην πραγματικότητα οι Έλληνες δεν ήταν ποτέ μέθυσοι, χρησιμοποιούσαν τον οίνο μόνο για να φτάσουν σε κατάσταση ευθυμίας με σκοπό την απελεύθερωση της ανθρώπινης ψυχής.
Όλα αυτά κατηγορήθηκαν από τους εχθρούς της ελληνικής θρησκείας ως βέβηλα και αμαρτωλά και απαγορεύτηκαν από την νέα ξενόφερτη θρησκεία. Όμως μαζί με την κατάργησή τους σβήστηκε από τα ελληνικά χείλη η ανυπόκριτος χαρά ,το άδολο γέλιο, η αίσθηση του ωραίου, η έμπνευση, το φτερούγισμα της ψυχής, η μεγαλοφυΐα και η δημιουργική ικανότητα. Σκότος σκέπασε τη χώρα του θεού της χαράς και του γέλιου.
Μα εκεί στο βάθος –βάθος της κάθε ελληνικής ψυχής παραμονεύει ατόφιος ο Διόνυσος και ξεπετιέται με την κάθε ευκαιρία για να θυμίσει στον Έλληνα την θεία καταγωγή του και την υποχρέωσή του να ζωντάψει τα όσια και ιερά της φυλής του . Κι αυτό κάνουμε κάθε αποκριές. Ελευθερώνουμε το διονυσιακό στοιχείο της ψυχής μας και με συμπανηγυρίζοντα τον ελευθερωτή θεό Διόνυσο αναβιώνουμε αρχαίες τελετές γεμάτες μυστήριο χαρά και ενθουσιασμό με μια ακτίνα φωτός να αναβοσβήνει στην άκρη-άκρη του μυαλού μας.
«Προσδοκούμε και παλεύομε για μιαν αφύπνιση, μιαν ανάσταση του κάθε ελληνικού»
ΕΙΘΕ!!!
