01/12/2011
του
Σταύρου
Θεοδωράκη Σε ένα χαρτάκι είχε σημειωμένο αυτό που αναζητούσε. «Έναν 350 γίγα εξωτερικό, για την κόρη μου». Το ‘πε σχεδόν συλλαβιστά, να καταλάβει αμέσως ο υπάλληλος να μην αρχίσει τις ερωτήσεις. «Μάλιστα… ορίστε. Εκατόν σαράντα ευρώ στο ταμείο». Πήρε τον δίσκο, έκανε τρία βήματα, σταμάτησε. Κοίταξε το σημείωμα και μετά ξανά τον δίσκο. Γύρισε. «Συγνώμη, η κόρη μου γράφει ότι έχει 65». Ο υπάλληλος έβγαλε έναν αναστεναγμό του στιλ «άλλος ένας άσχετος». «Αυτή, κύριε, ήταν η τιμή πριν δέκα μέρες. Μετά τις πλημμύρες στην Ταιβάν όλα διπλασιάστηκαν. Δεν είδατε ότι όλα τα εργοστάσια πλημμύρισαν;» Το ερώτημα δεν ήταν για να απαντηθεί, ήταν για να συμπονέσει ο πελάτης τις κακόμοιρες τις πολυεθνικές, αλλά αυτός είχε τον δικό του πόνο.
«Δίσκο με 65 ευρώ δεν έχετε;». «Όχι κύριε δεν έχουμε». Αμηχανία. Ο πατέρας και ο πελάτης ήταν φανερό ότι πάλευαν μέσα του. «Δεν θα τον πάρω». Γύρισε την πλάτη και απομακρύνθηκε θυμωμένος. «Ε όχι και 150 ευρώ, ας γράφει στο χαρτί», πρόλαβα να ακούσω. «Ας γράφει στο χαρτί»; Ποιος ξέρει τι του είχε πει η κόρη του για αν τον πείσει να της τον αγοράσει; Και τώρα τι θα της πει; Τον βλέπω να φεύγει και προσπαθώ να μαντέψω. Τον βλέπω να μπαίνει στο σπίτι. Βλέπω μπροστά μου τον διάλογο με την κόρη του.
«Δεν τον αγόρασες;»
- Όχι, παιδί μου, ήταν πανάκριβος.
«Τι εννοείς ρε μπαμπά; Εγώ τον χρειάζομαι τον δίσκο».
- Οι αλήτες… σε εμάς μόνο κόβουν και όλα τα άλλα ακριβαίνουν.
Σε μια γωνιά του πλάνου βλέπω και την μαμά. «Θα βρούμε λύση. Άστον τώρα δεν βλέπεις ότι είναι νευριασμένος».
«Τι λύση, ρε μάνα...» Η κόρη φεύγει από το πλάνο, πάει στο δωμάτιο της, να βρίσει με την ησυχία της.
Και εγώ έχω βγει στον δρόμο. Ξαφνικά σκέφτομαι τη γειτόνισσα που με περίμενε ένα πρωί για να μου πει αν έχω καμιά δουλειά για τον γιό της. «Έκλεισε το μαγαζί που δούλευε». «Πεντακόσια ευρώ; Πεντακόσια» μου επαναλάμβανε. «Ίσα για να ζει και τις δόσεις του αυτοκινήτου θα τις πληρώνω εγώ… Και είναι και πτυχιούχος».
Και μετά ο Πέτρος που μέχρι χθες τα πήγαινε μια χαρά στην επιχείρησή του και τώρα μου ζήτησε δανεικά για το πετρέλαιο. «Τον άλλο μήνα θα στα δώσω. Έπεσα έξω στους υπολογισμούς». Ποιους υπολογισμούς ρε Πέτρο; Την τράπεζα της Αγγλίας διοικείς και μπερδεύτηκες; Πες ευθέως ότι δεν σου φτάνουν τα λεφτά. Εμένα ντρέπεσαι; Τον φίλο σου;
Να το πω εγώ λοιπόν για τον Πέτρο, για τον πτυχιούχο γιο της γειτόνισσας, για τον πατέρα που δεν έχει να αγοράσει τον δίσκο. Είναι άδικο αυτό που συμβαίνει. Ξέρω, το πλοίο άρχισε να μπάζει νερά και κάτι πρέπει να κάνουμε. Μην μου τα λέτε εμένα αυτά. Και εγώ αυτά γράφω, δύο χρόνια τώρα. Οι πολιτικοί που κλέψανε, οι φοροφυγάδες που έχτισαν βίλες, οι δεκάδες χιλιάδες που έπαιρναν συντάξεις-μαϊμού, οι επιδοτήσεις που έγιναν λιμουζίνες, τα πριμ των στελεχών, οι επώνυμοι που έχουν τα κότερα σε οφ σορ, οι συντεχνίες που θησαύριζαν, τα εκατομμύρια στις Ελβετίες… Τα ξέρω σας είπα.
Έχει περάσει όμως από το μυαλό αυτών που κυβερνούν ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν συμμετείχαν σε κανένα από αυτά τα κόλπα; Ίσως να μην ζήτησαν απόδειξη από τον υδραυλικό; Ή έδιναν «μαύρα» για τα ιδιαίτερα των παιδιών τους; Αλλά μέχρι εκεί. Και έρχεται το κράτος και λέει: 50% κάτω οι μισθοί στο δημόσιο, 23% ΦΠΑ και 50% φόρος στους ιδιώτες. Αντί να βρούμε τα σάπια μέρη του συστήματος, κόβουμε σε όλους λίγο τα πόδια. Όλοι ένοχοι και όλοι αθώοι βέβαια. Το προσέξατε; Ο αγαπημένος τεσσάρων κυβερνήσεων, που έδινε νερό (λίμνης όμως) και έπαιρνε οικόπεδα (στην Αθήνα), παίρνει τα κειμήλια του Αγίου Όρους και τα πάει βόλτα στη Ρωσία. Και κανείς δεν μιλάει. Ναι, στον Εφραίμ αναφέρομαι, που πήρε την «Τίμια ζώνη της Παναγίας» και την πήγε να την προσκυνήσουν οι Ρώσοι «ολιγάρχες». Την είχε φέρει και στην Αθήνα την εποχή που οι έλληνες «ολιγάρχες» είχαν λεφτά. Μοίρασε, λέει, και εκατοντάδες χιλιάδες αντίγραφα της «ζώνης» που βοηθούν στην τεκνοποιία. Το έχει κάνει και με τον Παπανδρέου (τον Ανδρέα) αλλά δεν έπιασε. Ωραία όλα αυτά τα θρησκευτικά, αν δεν είχαμε την δικογραφία για το Βατοπέδι να κιτρινίζει και τον Εφραίμ να παίρνει συνεχώς αναβολές.
Όχι δεν έχω τίποτα με τους Αγίους, ούτε με τα κειμήλια τους, ούτε με τα λείψανά τους. Αλλά δεν μπορώ να δεχθώ, σας είπα, ότι κάποιοι είναι μονίμως ένοχοι και κάποιοι άλλοι είναι μονίμως αθώοι. Αφήστε που πιστεύω ότι επειδή οι αγαπητικοί της εξουσίας πρέπει να είναι αθώοι, αναγκαστικά όλοι οι άλλοι είμαστε ένοχοι (μήπως και μαζευτούν τα λεφτά).
ΠΗΓΗ:Protagon.gr
