Το τεκμήριο της πολιτικής ενοχής. Γραφει ο Πάσχος Μανδραβέλης

Του Πάσχου Μανδραβέλη -αρθρογράφου της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ

Αν ο τέως πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ ήταν ιδιώτης επιχειρηματίας, θα μπορούσε να ακολουθήσει τον κ. Δημήτρη Μελισσανίδη μέχρι τη Γαλλία, έτσι ώστε να γιορτάσουν την επιτυχή συμφωνία και μετά ο κ. Σταύρος Σταυρίδης να επιστρέψει με το ίδιο lear-jet στην Κεφαλονιά, που ήταν ο τελικός του προορισμός. Η σύμπραξη δύο ιδιωτών και το τι θα κάνουν μετά είναι καθαρά δικός τους λογαριασμός. Το πρόβλημα, όμως, του κ. Στέλιου Σταυρίδη είναι πως πρωτίστως είναι δημόσιος λειτουργός και διαχειριζόταν την περιουσία 10 εκατομμυρίων ανθρώπων. Οι δε μέτοχοι του Οργανισμού που διοικούσε –δηλαδή ο ελληνικός λαός– έχουν καεί πολλάκις στον χυλό, με αποτέλεσμα να φυσάνε δικαιολογημένα και το γιαούρτι. Ακόμη κι αν θεωρήσουμε «υποκριτικές» τις αντιδράσεις (όπως δήλωσε σε κάποια συνέντευξή του ο κ. Σταυρίδης), δεν είναι αποκλειστικά ελληνικές. Και στις καλύτερες οικογένειες της Δύσης παραιτήθηκαν πολλοί άξιοι πολιτικοί και δημόσιοι λειτουργοί για ακόμη πιο ευτελείς εξυπηρετήσεις. Είναι δυσκολότερη η δουλειά του δημόσιου λειτουργού, από εκείνη του επιχειρηματία. Δεν εννοούμε μόνο τους περιορισμούς που έχει κατά την άσκηση των καθηκόντων του, διότι πρέπει να εξηγεί διαρκώς ακόμη και τις πιο μικρές κινήσεις του. Καλώς ή κακώς, για τους πολιτικούς και τα στελέχη του Δημοσίου υπάρχει και το «τεκμήριο της πολιτικής ενοχής». Γράφαμε και παλαιότερα (13/9/2003) ότι «σε υποθέσεις ποινικού χαρακτήρα όλοι οι πολίτες θεωρούνται αθώοι μέχρις αποδείξεως του εναντίου. Ακόμη και οι ύποπτοι. Ακόμη και όσοι ομολογούν. Το “τεκμήριο αθωότητας” δεν είναι κάτι θεόπεμπτο. Είναι μια εφεύρεση της δημοκρατικής κοινωνίας μας, επειδή ο πολίτης είναι ανίσχυρος μπροστά στους πανίσχυρους μηχανισμούς του κράτους... »Σε θέματα πολιτικής ευθύνης, όμως, δεν υπάρχει τεκμήριο αθωότητας. Αντιθέτως: αν θέλαμε να χαριτολογούσαμε, θα λέγαμε ότι υπάρχει “τεκμήριο πολιτικής ενοχής”. Προσοχή! Μιλάμε μόνο για τις πολιτικές ευθύνες... »Βέβαια, ούτε το “τεκμήριο πολιτικής ενοχής” δεν είναι θεόπεμπτο. Είναι κι αυτό μια εφεύρεση της δημοκρατικής μας κοινωνίας (όχι θεσμοθετημένη όπως το “τεκμήριο αθωότητας”, αλλά κατά πολιτικό έθιμο), επειδή τώρα οι διωκτικές αρχές είναι ανίσχυρες μπροστά στον πανίσχυρο πολιτικό. Δεν μπορούν πρακτικά οι υφιστάμενοι να ελέγξουν τον προϊστάμενο. Η διαδικασία ποινικού ελέγχου δυσκολεύει μόνο από τη σκιά που αφήνει η ισχύς του πολιτικού. Πόσω μάλλον ότι ως άνθρωπος μπορεί να μπει στον πειρασμό αν επηρεάσει έμπρακτα τη διαδικασία προς όφελός του...». Βεβαίως, στην περίπτωση του κ. Σταυρίδη δεν υπάρχει κάποιο σκάνδαλο, αλλά η διάχυτη φιλολογία περί σκανδάλων. Για την Αριστερά –και το ευρύτερο από την ίδια τμήμα του ελληνικού λαού, το οποίο επηρεάζει ιδεολογικά– κάθε αποκρατικοποίηση είναι εξ ορισμού σκάνδαλο. Παρά το γεγονός ότι για το επίμαχο ταξίδι δεν υπάρχει κάτι ποινικά επιλήψιμο, η –δικαιολογημένη από την ιστορία– καχυποψία τροφοδοτείται από ζουμερές ειδήσεις, σαν τη μετακίνηση του κ. Σταυρίδη με το lear-jet ιδιώτη που ήταν μέτοχος της κοινοπραξίας που αγόρασε τον ΟΠΑΠ. Ετσι, δημιουργείται ντε φάκτο το «τεκμήριο πολιτικής ενοχής» και –παρά το γεγονός ότι ο κ. Σταυρίδης είναι άξιο στέλεχος, που χρειαζόταν στο ελληνικό Δημόσιο– ορθώς πλήρωσε διά της παραίτησής του το τίμημα.

Η γελοιοποίηση που τους αξίζει. Του Πάσχου Μανδραβέλη*

Πάσχος Μανδραβέλης

Σοκαριστήκαμε όλοι από τη χυδαία επίθεση της κ. Ελένης Ζαρούλια κατά του κ. Γιάννη Δραγασάκη στη Βουλή. Είναι λογικό. Δεν ήταν μόνο η φρασεολογία της, που προέρχεται κατευθείαν από τα καταγώγια του υποκόσμου. Ηταν και η χρησιμοποίηση της κόρης του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική αντιπαράθεση. Αυτό είναι επίσης καινούργιο. Τα προσωπικά των πολιτικών, τα τυχόν δράματα στις οικογένειές τους, δεν μπήκαν ποτέ στην αρένα της πολιτικής. Υπήρχε ένα ελάχιστο αστικής ηθικής, το ελληνικότατο φιλότιμο, που απέτρεπε τους πολιτικούς να ρωτούν κάποιον αντίπαλο αν η κόρη του «η πρεζού βγήκε από την μπουζού». Το σοκ όμως από τη χυδαιότητα της κ. Ζαρούλια μας κάνει να παραβλέπουμε την αλληλουχία των γεγονότων, που επίσης δείχνει πολλά, όχι μόνο για το ποιόν της βουλευτού, αλλά και του χώρου στον οποίο διαπρέπει ως σύζυγος του αρχηγού. Παρένθεση: αυτό κι αν είναι νεποτισμός, με διπλή μάλιστα βουλευτική αποζημίωση στο σπίτι... Το χυδαίο ξέσπασμα της κ. Ζαρούλια θα ήταν καταδικαστέο, ακόμη κι αν γινόταν εν βρασμώ ψυχής. Ενας/μία πολιτικός που θέλει να ορίσει την τύχη του τόπου δεν ξεσπά, δεν αντιδρά συναισθηματικά· μετράει τις κουβέντες του/της. Πώς να εμπιστευτείς σε περιόδους κρίσης έναν άνθρωπο ή έναν πολιτικό χώρο, όταν ξεσαλώνει διότι νιώθει ότι «τον πνίγει το δίκιο του»; Οι συναισθηματικές εκρήξεις της πολιτικής ηγεσίας είναι συνταγή καταστροφής για έναν τόπο. Τα πράγματα είναι χειρότερα με την κ. Ζαρούλια. Το χυδαίο ξέσπασμά της ήρθε με καθυστέρηση είκοσι τεσσάρων ωρών από την παρατήρηση του κ. Δραγασάκη ότι το Σύνταγμα δεν επιτρέπει να γίνονται διακρίσεις μεταξύ Ελλήνων και αλλοδαπών. Χρειάστηκε μια ολόκληρη μέρα η κ. Ζαρούλια για να καταλάβει αυτά που είπε ο αντιπρόεδρος της Βουλής και να οργιστεί; Ή μήπως έχουμε να κάνουμε με νηπιακές συμπεριφορές; Μάλλον είναι το τελευταίο. Οπως στα νηπιαγωγεία τα μωρά αντιδρούν με καθυστέρηση εκτοξεύοντας άσχετες προσβολές επί προσωπικού, έτσι αντέδρασε και η κ. Ζαρούλια. Και δεν είναι αντίδραση δική της μόνο. Διάβαζε κείμενο που σημαίνει ότι κάποια επεξεργασία έγινε στο κόμμα της. Δεν υπήρξε αντίδραση· που σημαίνει ότι η Χρυσή Αυγή υιοθετεί όσα λέει η σύζυγος του αρχηγού. Το πρόβλημα με τη Χρυσή Αυγή είναι ότι τους πήραμε στα σοβαρά και μας σοκάρει η χυδαιότητά της. Είναι μεν τραμπούκοι, αλλά και μωροί. Για το πρώτο υπάρχει η απάντηση του κράτους δικαίου κι ορθώς τους ταράζουν στη νομιμότητα ο κ. Νίκος Δένδιας και ο κ. Γιώργος Καμίνης. Ολοι οι ενήλικες, ακόμη κι αν σκέπτονται και συμπεριφέρονται σαν νήπια, υπόκεινται στο γράμμα του νόμου. Το δεύτερο δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί διά νόμων· η μωρία δεν είναι αδίκημα. Μπορεί όμως να αντιμετωπιστεί διά της γελοιοποίησης. Το να κατανοήσουμε ότι το εθνικοσοσιαλιστικό μόρφωμα της χώρας δεν αποτελεί παρά μια μάζωξη αγράμματων και ανόητων, τους οποίους δυστυχώς κάποιοι ψηφοφόροι πήραν στα σοβαρά και -ακόμη χειρότερα- τους παίρνουμε και όλοι οι υπόλοιποι στα σοβαρά. Το σοκ από εκφράσεις των καταγωγίων, π.χ. «η πρεζού», δεν μας επιτρέπει να δούμε τη Χρυσή Αυγή όπως είναι. Μικροί, αγράμματοι και χυδαίοι αντάμα. Αν δεν ήταν τραμπούκοι, θα άξιζαν τη συμπόνια μας. Τώρα μόνο η γελοιοποίηση τους αξίζει... *Ο ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ  είναι αρθρογράφος της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ