Ο ιστορικός Σαράντος Καργάκος για το Σκοπιανό .

Ο καθηγητής μιλά στη Μαρία Γιαχνάκη για τα διπλωματικά λάθη των Ελληνικών κυβερνήσεων στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων και πως έχασε τώρα η ελληνική κυβέρνηση και η αντιπολίτευση το παιχνίδι.

iEllada News

Published on Jan 14, 2018

Σαράντος Ι. Καργάκος: Γιὰ μιὰ συνάντηση τῶν πολιτισμῶν

Η Ελλάδα δὲν εἶναι μιὰ παγκόσμια οἰκονομικὴ δύναμη –ἄν καὶ μποροῦσε νὰ εἶναι–, εἶναι, ὅμως, μιὰ παγκόσμια πολιτιστικὴ δύναμη. Καὶ θὰ μποροῦσε, σὲ ἀντίθεση πρὸς ὅσα διακήρυξε ὁ πολὺς Σάμουελ Χάντιγκτον –νὰ κάνει μιὰ εὐφυᾶ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ γιὰ τὴ συνάντηση τῶν πολιτι­σμῶν. Οἱ ἀντιθέσεις σὲ μεγάλο βαθμὸ θὰ μποροῦσαν νὰ περιοριστοῦν οἱ λαοὶ μποροῦσαν νὰ γνωρίσουν ὁ ἕνας τὸν πολιτισμὸ τοῦ ἄλλου. Ὅπως ἔγραψα πρὸ ἐτῶν, οἱ πολιτισμοὶ, ὅταν εἶναι πολιτισμοὶ, δὲν χωρίζουν. ἑνώνουν τοὺς λαοὺς ὄχι σὲ μιὰ πολιτικὴ ἤ οἰκονομικὴ ἑνότητα ἀλλὰ σὲ μιὰ κοινότητα πνευματικῆς καὶ αἰσθητικῆς ἀλληλοκατανοήσεως.

Οἱ Ἀθῆνες, ποὺ μὲ τὴν ἀρχαὶα ἔννοια περιελάμβανε ὅλη τὴν Ἀττικὴ, μὲ τὰ 2.000 καὶ πλέον μνημεῖα της, θὰ μποροῦσε νὰ γίνει ὁ στροφαλοφόρος ἄξονας μιᾶς τέτοιας πολιτιστικῆς στρατηγικῆς. Νὰ γίνει τὸ κέντρο ἑνὸς πολιτισμικοῦ σύμπαντος, τὸ κέντρο μιᾶς πολιτισμικῆς οἰκουμενικότητας. Ὑπάρχουν στὸν πλανήτη μας λαοὶ ποὺ ζοῦν μὲ τὰ μνημεῖα τους, χῶρες ὅπου τὰ μνημεῖα τους ζοῦν, ὅπου οἱ πέτρες μαγικὰ λαξεμένες μιλοῦν καὶ γίνονται ποιή­ματα ἀθανασίας. Ὁ πολιτισμὸς τῆς πέτρας ποὺ ἄνθισε ἐδῶ, στὴν Αἴγυπτο, στὴν Ἰνδία, στὸ μαυρισμένο Μεξικὸ καὶ Περοῦ μπορεῖ νὰ ξεπεράσει τὴν πετρωμένη ἀπὸ τὸ ταμάχι τοῦ χρήματος ἀνθρώπινη ψυχὴ καὶ νὰ διδάξει κάτι πολὺ σωστικό: Τὰ πάντα στὴ ζωὴ δὲν εἶναι οἰκονομία. Ἔτσι ἐνδέχεται νὰ σωθοῦμε ἀπὸ τὸν ἀφανισμό.

Λαοὶ ποὺ ὑψώθηκαν θρησκευτικὰ πάνω ἀπὸ τὰ γήινα κι ἔστρεψαν τὸ βλέμμα τῶν ἀνθρώπων πρὸς τὸν οὐρανὸ ἤ λαοὶ ποὺ ἔνωσαν θρησκευτικὰ τὸν οὐρανὸ μὲ τὴ γῆ, εἶναι ἀπορίας ἄξιο τὸ νὰ μὴ μποροῦν νὰ συμβιώνουν εἰρηνικὰ, κρατώντας καθένας τὴν πίστη, τὶς παραδόσεις του, τὶς ἀρχὲς του. Εἶναι ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη, γιὰ νὰ σωθεῖ ὁ πλανήτης ἀπὸ μία καταστροφὴ, νὰ ἐπιβληθεῖ σὲ παγκόσμια κλίμακα μιὰ θεραπευτικὴ ἀγωγὴ γιὰ τὴν καταστολὴ τοῦ μίσους. Τὸ μῖσος εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀσθένεια ποὺ ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια κατασπαράζει τὸ σῶμα τῆς ἀνθρωπότητας ὅπως τὰ ὄρνια ποὺ κατασπαράζουν τοὺς νεκροὺς ζωοράστρες, ὅπως τὰ εἶδε κάποτε στὴν Περσία καὶ στοὺς «Πύργους τῆς Σιωπῆς» ποὺ βρίσκονται στοὺς λόφους Μαλαμπὰρ, λίγο πιὸ πάνω ἀπὸ τοὺς «Κρεμαστοὺς Κήπους» τῆς Βομβάης. Τουλάχιστον ἐκεῖ τὰ ὄρνεα κατασπάραζαν νεκροὺς. Τὰ μηχανικὰ ὄρνεα κατασπαράζουν ζωντανούς. Γι’ αὐτὸ ἡ Ἑλλάδα, ποὺ παρὰ τὸν ἀλληλοσπαραγμὸ της –ἴσως καὶ γι’ αὐτὸ– γέννησε τὴν ἰδέα καὶ τὴν πρακτικὴ τῶν Ἀμφικτιονιῶν, πρέπει νὰ γίνει κήρυκας γιὰ μιὰ παγκόσμια πολιτισμικὴ οἰκουμενικότητα, γιὰ ἕνα πολιτισμικὸ σύμπαν. Δὲν μιλῶ γιὰ ἕναν παγκόσμιο πολιτισμικὸ συγκρητισμὸ, ποὺ, δυστυχῶς, σήμερα γίνεται σὲ ἐπίπεδο πολιτισμικῶν σκουπιδιῶν. Μιλῶ γιὰ μιὰ συνάντηση, γιὰ μιὰ γνωριμία, γιὰ μιὰ ἀλληλο­περιχώρηση. Γιὰ ἕνα προσκύνημα στὶς χῶρες ποὺ ἔβαλαν τὰ θεμέλια τοῦ πολιτισμοῦ. Δὲν κάνω συγκρίσεις. Ὅπως ἔμεινα ἔκθαμβος στὸ ναὸ Μενασκὶ στὴ Μαντουρὰς τῆς Ν. Ἰνδίας, ἕνα ναὸ ποὺ καλύπτει ἔκταση 55 στρεμμάτων, ὅπως πολλὲς στάθηκα ἄλαλος μπροστὰ στὸ συγκλονιστικὸ μέγεθος τῶν Πυραμίδων, ὅμοια συγκλονισμένος νιώθω κι ὅταν ἀνέρχομαι στὴν Ἀκρόπολη καὶ ἀτενίζω ὄχι τὸν ἐπιβλητικὸ κι ἀρχοντικὸ Παρθενῶνα, ἀλλὰ τὸν λιλιποὺτειο ναὸ τῆς Ἀπτέρου Νίκης. Ὅλα αὐτὰ τὰ μνημεῖα ποὺ θαύμασα σὲ πολλὰ μέρη τοῦ πλανήτη ὑπαγορεύουν στὴ χώρα μας μιὰ μεγάλη ἀποστολὴ: Νὰ γίνει Ἀπόστολος τῆς Εἰρήνης. Δὲν χρειάζεται οἱ πολιτικοὶ μας νὰ ποῦν πολλά. Ἀρκεῖ νὰ μάθουν νὰ ψελλίζουν τὸ Παρμενίδιον «Ἕν τὸ πᾶν», τὰ πάντα εἶναι ἕνα, νὰ μάθουν τὸ Ἡρακλείτειο «Ὁδὸς ἄνω καὶ κάτω μία καὶ ὡυτὴ» (=Ἀνήφορος καὶ κατήφορος εἶναι ὁ ἴδιος δρόμος). Δὲν ἔχω τὴν ἀπαίτηση νὰ ἐντρυφήσουν στὸ δυσπροπέλαστο ἔργο τοῦ Πλάτωνος, τὸν ὁποῖο κάποιοι, ποὺ μάλιστα, ἔγιναν καὶ πανεπιστημιακοὶ, τὸν ἔβγαλαν... φασίστα, ἀλλὰ τουλάχιστον λίγος Ἀριστοτέλης, θὰ ἔκανε καλὸ στὴν ἐλλιποβαρῆ παιδεία τους. Φέτος μάλιστα ποὺ ἑτοιμάζονται κάποιες ἐκδηλώσεις γιὰ νὰ τιμηθεῖ ὁ μεγάλος Σταγειρίτης, κάποιες σταγόνες ἀπὸ τὴ σκέψη του μποροῦν νὰ δροσίσουν τὴν ξεραμένη ἀπὸ τοὺς ἀριθμοὺς σκέψη τῶν σύγχρονων πολιτικῶν. Χρειάζεται μιὰ διακήρυξη ἀσφαλῶς, κάτι σὰν «Χάρτης τῶν Ἀθηνῶν». Ὑπάρχει. Εἶναι ὁ Ὕμνος στὴν Ἀρετὴ ποὺ ἔχει συντάξει ὁ Δάσκαλος τοῦ Ἀλεξάνδρου. Δύο στίχοι ἀρκοῦν: «Τοῖον ἐπὶ φρένα βάλλεις/καρπὸν ἐς ἀθάνατον χρυσοῦ τε κρείσσω» (=Τέτοιον ἀθάνατο καρπὸ, (Ἀρετὴ), σπέρνεις μέσα στὸ μυαλὸ, ποὺ εἶναι ἀνώτερος καὶ ἀπὸ τὸ χρυσὸ).

Σαράντος Ι. Καργάκος

ΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι πάλη. Αντί να κλαιγόμαστε, καλύτερα ν' αγωνιζόμαστε. Ο αγώνας του ανθρώπου έφερε ως καρπό τα δικαιώματα. Αλλά δεν πρέπει ν' αρκούμαστε στα κατεκτημένα. Διότι όποιος δεν προχωρεί οπισθοχωρεί”

***“Με τη λεγόμενη ελευθερία της αγοράς, αντί για διακίνηση προϊόντων έχουμε διακίνηση ανθρώπων, που έχουν γίνει εμπόρευμα. Αν όχι ολόσωμα, πάντως το αίμα και κάποια όργανά τους!”

Ἀλβανικὸ ἢ Ἑλληνικὸ Ἔπος; Γράφει ο ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΚΑΡΓΑΚΟΣ

Ημερομηνία: 

 27/10/2015

Σαράντος Ι. Καργάκος

Καὶ φέτος, ὃπως γὶνεται ἐπὶ δεκαετὶες τὼρα, πολλοί ἀνεμωλίως θὰ μιλήσουν σὲ διὰφορους πανηγυρικούς ἤ θὰ γράψουν σὲ κὰποια ἀφιερωματικὰ κεὶμενα γιὰ Ἔπος τῆς Ἀλβανὶας ἤ γιὰ Ἀλβανικὸ Ἔπος. Ὡσάν τὸν πὸλεμο κατὰ τῶν Ἰταλῶν νὰ τὸν ἔκαναν οἱ Ἀλβανοὶ καὶ ὄχι οἱ δικοὶ μας συγγενεῖς!
Καὶ γιὰ νὰ εἴμαστε εἰλικρινεῖς, ὁ πὸλεμος αὐτός δὲν ἔγινε - ἄν τὸ δοῡμε ἱστορικὰ καὶ ἐθνολογικά - ἐπὶ ἀλβανικοῡ, ἀλλὰ ἐπὶ ἑλληνικοῡ ἐδάφους, ποὺ ἁπλῶς οἱ πολιτικὲς μανοῦβρες τὸ ἐπεδίκασαν στὴν Ἀλβανία. Ἀσφαλῶς, καὶ οἱ Ἀλβανοὶ εἶχαν συμμετοχὴ στὸν πὸλεμο ἀλλὰ στὸ πλευρὸ τῆς Ἰταλὶας. Ὡς προσὰρτημα τοῦ ἰταλικοῡ στὲμματος ἡ Ἀλβανὶα μᾱς κὴρυξε τὸν πὸλεμο καὶ στὸ πλευρὸ τῶν Ἰταλῶν πολὲμησαν τὲσσερα τὰγματα τῆς λεγόμενης ἀλβανικῆς «μιλίτσιας» καὶ ἀναρίθμητοι Ἀλβανοὶ ποὺ, ἀσκημένοι στὸ ληστρικό βίο, ἦσαν οἱ καλύτεροι ὁδηγοὶ τῶν ἰταλικῶν στρατευμὰτων.   Πὰμπολλοι ἀκόμη ἔδρασαν ὡς ἐλεὺθεροι σκοπευτὲς καὶ «χὰρισαν» θὰνατο σὲ ἀνύποπτους Ἓλληνες μαχητὲς.
Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴ συνθηκολόγηση καὶ τὴ διὰλυση τοῡ μετὼπου, σὼματα ἐνὸπλων Ἀλβανῶν ἒδρασαν ὼς δὺναμη κατοχῆς καὶ καταστροφῆς στὴν Ἤπειρο ὑπὸ τὴν ἀνοχὴ τῶν Ἰταλῶν. Κορυφαῖο τραγικὸ περιστατικὸ εἶναι ἡ ἐκτέλεση τοῡ συμπατριὼτη μου νομάρχη Βασιλὰκου, καθώς καὶ ἡ ἐκτέλεση τῶν 50 περίπου προκρίτων τῆς Παραμυθιὰς, ἓνα συγκλονιστικό περιστατικὸ γιὰ τὸ ὁποῖο ἔγραψα στὸν «Οἰκονομικὸ» ἐπί τῶν ἐνδόξων ἡμερῶν τοῡ Γιὰννη Μαρὶνου καὶ τοῡ Δημὴτρη Στεργὶου. Γιὰ ποιὸ «Ἀλβανικὸ Ἔπος» λοιπὸν, ἐξακολουθοῡμε νὰ μιλὰμε καὶ νὰ γρὰφουμε; Αὐτό εἶναι τὸσο ἀνὸητο, ὅσο ἀνὸητο εἶναι καὶ τὸ νὰ ὀνομὰζουμε τὰ γλυπτὰ τῆς Ἀκροπὸλεως - κι ὂχι μὸνο τοῡ Παρθενῶνος - «Ἐλγὶνεια Μὰρμαρα»!
Νὰ δὶνουμε, δηλαδὴ, στὰ ἀριστουργὴματα τοῡ λαξευμένου μαρμὰρου τὸ ὂνομα τοῡ κλὲφτη καὶ ὄχι τῶν δημιουργῶν αὐτῆς τῆς τὲλειας ὀμορφιᾶς. Κατὰ τὸν ἴδιο ἀφελῆ τρόπο χαρὶζουμε λεκτικὰ - καὶ ὄχι πάντοτε κακοβούλως - τὸν πρῶτο συμμαχικό θρίαμβο, ποὺ ἦταν θρίαμβος τῆς Ἑλλάδος, στοὺς Ἀλβανοὺς ποὺ συμπολὲμησαν μὲ τοὺς Ἰταλοὺς κατὰ τῆς Ἑλλάδος.
Τὸ «ἐμπόλεμον» μὰλιστα ἴσχυε μὲχρι τὰ ἔσχατα χρὸνια. Ἡ ἂρση του ἔγινε κατὰ τρόπο ἀτελῆ καὶ δυστυχῶς φὲρει τὴν ὑπογραφή τοῦ μὲχρι πρὸσφατα προὲδρου τῆς δημοκρατὶας. Καὶ λὲγω ἀτελῆ, διὸτι δὲν κατοχυρώθηκαν ἐπαρκῶς τὰ δικαιὼματα τῶν Ἑλλὴνων Βορειοηπειρωτῶν, οὔτε δεσμεὺθηκε τὸ ἐπὶσημο ἀλβανικό κρὰτος νὰ βὰλει φραγμό στὸ ἰταμό στοιχεῖο τῶν Τσὰμηδων ποὺ πρωταγωνιστεῖ σὲ κὰθε ἀνθελληνική ἐκδήλωση. Καὶ ποὺ σὲ τελευταὶα ἀνάλυση δηλητηριὰζει τὶς εἰρηνικές σχὲσεις - στὸ βαθμὸ ποὺ ὑπάρχουν - μεταξὺ τῶν δὺο λαῶν. Κὰθε χρὸνο ἀσχολοὺμαστε μὲσῳ τοῦ τὺπου, ἔντυπου, ραδιοφωνικοῡ, τηλεοπτικοῡ (τὼρα καὶ διαδικτυακοῡ) μὲ τὸ ἄν ὁ Μεταξᾱς ἤ λαὸς εἶπε τὸ «ΟΧΙ».
Τὸ ποιὸς τὸ εἶπε (ἤ μᾶλλον τὸ ἔγραψε) θὰ φανεῑ, ὅταν ἐκδοθεῑ ἡ πολὺτομη ἱστορία μου γιὰ τὸν Β’ Παγκὸσμιο Πόλεμο. Κι ἐνῶ στεκὸμαστε στὸ «ναὶ» καὶ στὸ «ὄχι», ἡ νεολαὶα μας ἀγνοεί σχεδόν τὰ πὰντα γιὰ τὴν Γκραμπὰλα καὶ γιὰ τὸ Ὕψωμα 731. Ὃμως τὸ ὀδυνηρὸ δὲν εἶναι αὐτό. Ἐπὶ 75 χρὸνια τὰ κὸκκαλα τῶν Ἑλλὴνων μαχητῶν εἶναι ἐν πολλοῖς ἀσυμμὰζευτα καὶ ἄταφα. Οἱ Ἰταλοὶ καὶ οὶ Γερμανοὶ ἔθαψαν παντοῡ τοὺς νεκροὺς τους. Καὶ μὸνον οἱ δικοὶ μας νεκροὶ δὲν ἀξιώθηκαν μιᾶς εὐπρεποῡς τιμῆς. Σκορπίσαμε ἄσκοπα ἐδῶ κι ἐκεῖ χρὴματα γιὰ νὰ κὰνουμε φιγούρα. Καὶ μὸνο γιὰ τοὺς νεκρούς ποὺ ἔμειναν γιὰ πὰντα στὰ βορειοηπειρωτικὰ βουνὰ, μὰς ἔπιασε τσιγκουνιά.
Φὲτος - καὶ παρὰ τὴν κρίση - κὰτι πὰει νὰ γὶνει. Εὔχομαι ἡ προσπάθεια νὰ πετύχει. Οἱ νεκροὶ περιμὲνουν.

Σαράντος Ι. Καργάκος

Ιστορικός - Συγγραφέας

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Μπαρμπαντώνης του '40.

Του Αποστόλη Κουρσο-βιτη 

Ο συγγραφέας Σαράντος Καργάκος σχολιάζει: Κι αν νικήσουμε;

ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΚΑΡΓΑΚΟΣ
Συγγραφέας

Κι αν νικήσουμε;

Ό,τι δεν έκανε ο Αλέξανδρος, που δεν υπέταξε όλη την Ευρώπη (έφθασε λίγο πέρα από το Δούναβη) προτίθεται να το κάνει ο Αλέξης Τσίπρας. Το Αλέξιος, απ' όπου το Αλέξης, είναι υποκοριστικό του Αλέξανδρος.Εκεί όπου απέτυχε ο παλαιός Ηπειρώτης, ο Πύρρος, προτίθεται να επιτύχει ο νεώτερος, ολίγον άπειρος Ηπειρώτης. Τρέμε Ευρώπη!
Προβλέπω εκλογές για να εγκρίνει ο λαός με την ψήφο του τη νέα "εκστρατεία". Ροσινάντης υπάρχει. Βουκεφάλας δεν υπάρχει. Δεν φοβάμαι μήπως μας νικήσουν. Φοβάμαι μήπως νικήσουμε. Γιατί τότε θα αλληλοσπαραχτούμε. Θυμάστε τι έγινε με τους διαδόχους του Αλεξάνδρου...

2.-

Ο κ. "Περίπλοκος" ή "Σοφόν το σαφές"

Θα ήταν φρόνιμο ο περίπλοκος Υπουργός μας επί των οικονομικών να μετριάσει την δημιουργική ασάφεια όταν ομιλεί στο εξωτερικό. Για να τον καταλαβαίνουν οι ξένοι εταίροι και να αποφεύγονται οι περιπλοκές. "Σοφόν το σαφές" έλεγε ο Κοραής. Εμείς δεν χρειάζεται να τον καταλαβαίνουμε. Αρκεί να πληρώνουμε τα σπασμένα των πολιτικών αβελτηριών.

Υ.Γ. : Το ίδιο ισχύει και για τον Υπουργό Εξωτερικών καθώς και τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας...

Σ.Σ. ΦΒ

3.-

Τα δύο νέα βιβλία του Σαράντου Καργάκου!!! ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Βιταμίνες ελπίδας (Περί εκλογομανίας) Σαράντος Καργάκος

Πηγή: 

 Ἑστία

Ημερομηνία: 

 17/10/2014

Η αισιοδοξία ήταν πάντα το ζητούμενο στην Ελλάδα. Αλλ’ αισιοδοξία μπορεί να βρεις σε έκταση διαρκείας μό­νο στα τρελοκομεία και σε έκταση βραχεία στις προ­εκλογικές περιόδους. Ο Έλληνας (όχι Έλλην) θαρρεί για χρονικό διάστημα περισσότερο των 30 ημερών πως όλα τα προβλήματα  του θα λυθούν ως διά μαγείας. Οι εκλογές είναι γι’ αυτόν ψυχικό ελιξήριο· βιταμίνες ελπίδας.

Αφού τελείωσαν τα  «μπάνια του λαού» ήχησαν πάλι, μαζί  με  τους πρώτους κεραυνούς οι σάλπιγγες της εκλογομανίας: «Όλοι στην κάλπη»! Με την ελπίδα ότι θα διώξουμε την «Τρόικα». Και μας διαφεύγει (τουλάχι­στον των περισσοτέρων) ότι την Τρόικα κάποιες άλλες εκλογές την έφεραν. Η Τρόικα δεν ήλθε από μόνη της· την καλέσαμε. Και το Μνημόνιο δεν μας επιβλήθηκε· το επιβάλαμε εμείς στον εαυτό μας  με  την ανεμώλια πολιτική και κοινωνική μας συμπεριφορά.

Ασφαλώς, τα   μετρά που προτείνει η Τρόικα είναι πι­κρά. Αλλ’ όταν ξοδεύαμε απερίσκεπτα τα  δανεικά, τότε όλα μας φαίνονταν γλυκά. Κάποτε είχαμε Δανική δυνα­στεία, αλλά πάντοτε -ιδίως μετά  το 1980- είχαμε δανει­κή πολιτική. Η εκάστοτε κυβέρνηση δανειζόταν, για να δανείζει τα  τρωκτικά. Έτσι ο δανεισμός έγινε κοινωνι­κός θεσμός. Πολλοί αφελείς πίστευαν ότι  με  τα  δάνεια θα ζήσουν ευχερώς και δεν κατανοούσαν ότι έβαζαν θηλιά στο λαιμό. Τώρα ακούω κάποιους περίεργους χα­ρακτηρισμούς: «Κόκκινα δάνεια». Τισημαίνει αυτό: Δεν κατανοώ. Αυτό που κατανοώ είναι πως τα  δάνεια καταλήγουν σε πικρά δάκρυα.

Ακούω διαρκώς το βοητό για αίτημα νέων εκλογών. Κανένας σεβασμός προς το αξίωμα του προέδρου της Δη­μοκρατίας. Κι αυτό σημαίνει έλλειψη σεβασμού προς τη δημοκρατία. Διάφορα ονόματα ρίχνονται στο στίβο, όπως οι μπάλλες στο «Μουντιάλ». Η προεδρία γίνεται «κλο­τσοσκούφι» στο πρωτάθλημα των βουλευτικών εκλογών. Αλλά οι εκλογές πρέπει να έρχονται στην ώρα τους και να διεξάγονται -όσο κι αν οι καιροί είναι σφικτοί-  μέσα σε ατμόσφαιρα ηρεμίας για να μπορεί ο λαός να σκεφτεί: τι ψηφίζει και ποιους ψηφίζει.

Αυτή τη στιγμή η Ελλάς είναι ένα δοχείο γεμάτο  με  βεν­ζίνη, που μ’ ένα σπίρτο μπορεί να εκραγεί. Ένα διάχυτο μίσος απλώνει τα  πλοκάμια του παντού. Οι μισοί Έλληνες θ’ αρχίσουν να μισούν τους άλλους μισούς. Αυτά  που είδαμε κατά  τις ορκωμοσίες δημάρχων και περιφερειαρχών είναι προάγγελοι σπαραγμού. Δεν λέω πως η κυβέρνηση -και μά­λιστα ο πρωθυπουργός- δεν κουράζεται. Αλλά τα   μέτρα που λαμβάνονται ερεθίζουν δεν καταπραΰνουν. Τι τον θέλαμε τέτοιες ώρες τον «αντιρρατσικό νόμο»; Να μην μπορούμε αύριο να πούμε «Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου» και να λέμε «Ο Δωδεκάλογος του Ρομά»; Να μην μπορούμε να πούμε «Αραπιάς άτι» του Σολωμού και να λέμε «ίππος Άραβος»; Αφήνω ποια τα  λαϊκά μας τραγούδια. Θα απαγορευθούν;

Η Ελλάδα διαλύεται και φοβάμαι πως ο πολιτικός μας κόσμος περί άλλα τυρβάζεται. Και ο λαός πνίγεται  μέσα στη θάλασσα των θεσμικών αιτημάτων. Όλοι οι Έλληνες -και οι αλλοδαποί μαζί- έχουν αιτήματα. Και κάνουν διαβήμα­τα. Μόνον η Ελλάδα δεν τολμά να έχει αιτήματα ώστε να μπορέσει να κάνει δύο βήματα. Κι όμως έπρεπε ένα του­λάχιστον να έχει: Πώς να απαλλαγεί από τέτοιους Έλληνες. Πάνε χρόνια πολλά που ο Γ. Σουρής είχε πει προφη­τικά, απευθυνόμενος προς την Ελλάδα: «Εχθρούς δεν έχεις άλλους από τους Έλληνάς σου»!

Η περιβολή της χυδαιότητας, που είναι η μόδα των τελευταίων «μοντέρνων καιρών», αποφλοίωσε τον Έλληνα από κάθε ίχνος ελληνικό. Και πολλοί πι­στεύουν αφελώς ότι λύση στα  προβλήματά μας θα δώσει μια νέα εκλογική μάχη. Που ενδέχεται να έχει το αποτέλεσμα της μάχης του Σαγγαρίου. Προσωπικά δεν πι­στεύω ότι κάποιο κόμμα μπορεί να κάνει τη ζωή μας ευτυχέστερη. Η ευτυχία δεν είναι ζήτημα μόνον οικο­νομίας· περισσότερο είναι ζήτημα ευγενείας.

Αλλά πώς θα φυτρώσει το άνθος της ευγενείας στην ψυ­χή του λαού, όταν κάθε βράδυ -ή μάλλον ολημερίς- ραδιό­φωνα και TV προσφέρουν αφειδώς μαθήματα χυδαιότητας, αγριότητας και καννιβαλισμού; Ακόμη και οι συζητήσεις εκπροσώπων της πολιτικής έχουν το δυσώδες άρωμα της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Τρούμπας. Στα  σχολεία μας τώρα διδάσκονται τα  πάντα: Αντιρρατσισμός, ανθελληνισμός, σεξ και βία, μπογιάτισμα τοίχων, κατασκευή «Κοκταίηλ Μολότωφ», τεχνικές καταστροφής, τεχνικές καταλήψεων, το «Εγχειρίδιο του καλού κλέφτη», η χρήση της σύριγγας και η χρήση αντισυλληπτικών. Παρεμπιπτόντως γίνονται και κάποια μαθήματα που εμπεδώνονται χάρη στα φροντιστήρια. Ένα μόνο δεν διδάσκεται: Σεβασμός!

-Σεβασμός προς τον εαυτό μας και προς τον συνάν­θρωπό μας.

-Σεβασμός προς το κτίριο που μας φιλοξενεί, που κα­νονικά θα έπρεπε να είναι ό,τι η φωλιά για το πουλί.

- Σεβασμός προς τον διδάσκοντα. Αυτό όμως πρέπει να διδαχθεί από τον διδάσκοντα  με  τον σεβασμό που θα πρέ­πει να δείχνει προς το λειτούργημά του. Φίλος των παι­διών και όχι το «φιλαράκι».

- Σεβασμός προς τη μαθησιακή διαδικασία. Όχι αντί­δραση στο πέρα από αυτό που προσφέρει το κατά  κανόνα κακογραμμένο «Σχολικό».

-Σεβασμός προς κάθε αρχή και άξια που μας κράτησαν όρθιους στην ιστορική μας πορεία.

- Σεβασμός προς τους ήρωες και μάρτυρες. Τώρα που πλησιάζει η εθνική επέτειος πάλι θα ζήσουμε καταστάσεις αίσχους. Το παιδί δεν έχει διδαχθεί ότι κάθε εκτροπή είναι εντροπή, γιατί συνιστά  προσβολή της ιερής μνήμης των νεκρών μας. Και μια νεολαία, που δεν σέβεται τους νε­κρούς της έχει νεκρό  μέλλον.

Η αναρχία, που κατά  τη δεκαετία του ‘60 ξέσπασε σαν «ευκολόσβηστος αφρός», νικήθηκε παντού. Νίκησε όμως στην ελληνική παιδεία· και τη διέλυσε. Μια διαλυμένη όμως παιδεία δημιουργεί τη διαλυμένη κοινωνία και η δια­λυμένη κοινωνία δημιουργεί τη διαλυμένη πολιτική.

Τα παιδιά μας αυτή τη στιγμή, παρασυρμένα από τα  ανα­βολικά μιας υπονομεύουσας τα  πάντα πολιτικής, θεωρούν τις εκλογές ως πανάκεια. Και αγραμματίστως ταυτίζουν την πανάκεια  με  τα ... σπανάκια. Λυπάμαι! Οφείλω όμως να το πω: Τα παιδιά αυτή τη στιγμή σκοτώνουν τη ζωή τους μετα­φορικά και κυριολεκτικά. Για ψευδοϊδεολογήματα έχασαν τη ζωή τους τον τελευταίο καιρό κάποια «θεριακωμένα.» παιδιά, που  με  άλλο παιδαγωγικό προσανατολισμό θα μπο­ρούσαν να σηκώσουν  με  τα  μυώδη μπράτσα τους την Ελλά­δα ψηλά. Αλλά τα  παιδιά αυτά  δεν βλέπουν  μέλλον. Το  μέλ­λον όμως τα  βλέπει  με  την απαθή έκφραση του δημίου που μετρά το θύμα του  με  το μάτι για να υπολογίσει καλά το σχοινί που θα χρειαστεί για να τα ... κρεμάσει!

Λοιπόν, όχι εκλογές; Δεν θα είχα αντίρρηση, αν υπήρχε εγγύηση για καλύτερες επιλογές. Αλλ’ ο Έλληνας σε κρίσιμες στιγμές ανάμεσα στο καλό και στο καλύτερο διαλέγει το... χειρότερο!