Δήλος 454 πχ. : Η πρώτη χρεωκοπία στον κόσμο . Γιώτα Ιωακειμίδου

ΓΙΏΤΑ ΙΩΑΚΕΙΜΊΔΟΥ
Φιλολογος -συγγραφεας

Δήλος 454 πχ.: Η πρώτη χρεωκοπία στο κόσμο ...πως μια υπερδύναμη ..χρεοκοπεί τα μικρά κράτη ...

Η “επίσημη” πρώτη πτώχευση στην παγκόσμια ιστορία σημειώθηκε το 454 προ Χριστού στον Ναό της Δήλου. Τον 4ο αιώνα π.Χ. στον Ναό του Απόλλωνα στη Δήλο βρίσκονταν οι θησαυροί της συνομοσπονδίας των ελληνικών πόλεων-κρατών κάτω από την ηγεσία της Αθήνας. Εκεί φυλασσόταν το τεράστιο ποσό των εισφορών των συμμάχων και εκεί γίνονταν οι συναντήσεις των αντιπροσώπων.
Οι πόλεις-κράτη συνέβαλαν στο ταμείο με τη μορφή οικονομικών πόρων, στρατευμάτων και πλοίων, ενώ τα μέλη είχαν ισότιμη ψήφο στο συμβούλιο που είχε δημιουργηθεί.
Το ποσό της οικονομικής συμβολής καθοριζόταν από την Αθήνα, η οποία κατάφερε κάποια στιγμή να μεταφερθεί το θησαυροφυλάκιο της Συμμαχίας από τη Δήλο στην Αθήνα, καθώς πολύ σύντομα η Δηλιακή Συμμαχία εξελίχθηκε σε Αθηναϊκή Ηγεμονία.
Ο Αριστείδης καθόρισε πρώτος το ποσό της εισφοράς για κάθε πόλη με τόσο δίκαιο τρόπο που οι σύμμαχοι τον ονόμασαν “τον δικαιότερο από όλους τους ανθρώπους”.Τελικά το ταμείο της συμμαχίας ..πτώχευσε...το έβαλαν στο χέρι οι Αθυναίοι,παντοδύναμοι τότε και τα...σκυλιά δεμένα.

ΤΙ ΓΡΆΦΟΥΝ ΟΙ ΦΊΛΟΙ  στο ΦΒ
JOAN SITTA
Και με τα δανεικα κι αγυριστα φτιαχτηκε ο Παρθενωνας κι αλλα Αθηναικα εργα τον Χρυσο αιωνα του Περικλη οπου υπηρχε δημοκρατια με καταπατηση των δικαιωματων της γυναικας  σε αντιθεση με την ολιγαρχια και τον στρατιωτικο νομο της Σπαρτης που η γυναικα ειχε ισα δικαιωματα.Ποσο επαναλαμβανεται η ιστορια και ποσο παιζουμε με την εννοια των λεξεων αναλογα το συμφερον μας.

Barbara Schoiniotaki

..ας αναφέρουμε ότι αυτό το ταμείο χρησίμευσε να κτιστεί η Ακρόπολη των Αθηνών που είχε καεί με τους Μηδικούς πολέμους.....


Θανάσης Τριανταφύλου
------------------------------------
"Το νησί του Απόλλωνα"

 «Ἐπελθόντες δὲ οἱ τοῦ Μιθριδάτου στρατηγοὶ καὶ ὁ ἀποστήσας τύραννος αὐτὴν διελυμήσαντο πάντα, καὶ παρέλαβον ἐρήμην οἱ Ῥωμαῖοι πάλιν τὴν  νῆσον, ἀναχωρήσαντος εἰς τὴν οἰκείαν τοῦ βασιλέως.»
                                              Στράβων Χ, 5. 4…..

Άδηλη η μοίρα κι ας είσαι η Δήλος.
Τόπος θεού και πανηγύρεων,
επισκέπτες και ιερή χλιδή,
σπουδαίο εμπορείο.
Καλόγεροι πωλούν αγίασμα,  εικονίτσες κι ελπίδα
απ΄ τη θέαση άγνωστων οστών,
κνίσα, από σουβλάκια να πάει σύννεφο,
κάνει σύννεφο.
Καραβοκύρηδες με πρόσωπα αργασμένα και κόκκινα τουλπάνια
κεχριμπαρένια τα κομπολόγια και τα πουγκιά στη ζώνη.
Και κάπου κρυμμένο μαυρομάνικο για ώρες δύσκολες.

Μάντισσες γύφτισσες μασάνε φύλλα βάγιας.
Ασημώνεις και σου λένε ό,τι θες να ακούσεις
μελλούμενα και παρελθόντα.

Κι ήλθε ο Μόμμιος κι η Κόρινθος πάει.
Πέτρα για πέτρα δεν απόμεινε.
Νεκρική σιγή στο άλλοτε πολύβουο λιμάνι.
Η Δήλος ήταν η άλλη ωραία λύση, με τον Απόλλωνα
τα πανηγύρια και το ωραίο καραβοστάσι.
Γέμισαν ρωμαϊκές γαλέρες κι άλλα πλεούμενα.
Σκούνες και τρικάταρτα
Γολέτες και κορβέτες
Με κείνα τα ωραία ονόματα
Άγιος  Σώστης, Άη Νικόλας, Κατερινιώ.

Ο δρόμος για την Ασία πάλι ανοικτός κι οι έμποροι με τους καραβοκύρηδες βρίσκουν καλό κρασί
Κι ωραία γλέντια.

Ώσπου ο Μιθριδάτης πήρε τα πάνω στο νησί και πήρε τα πάντα.
Κι αυτό παραμένει βουβό με τα λιοντάρια
σιωπηλά και ράθυμα
να καρτερούν τα καραβάνια ν’ ακούσουν χρησμούς.

Κι ο Απόλλωνας αμίλητος και ντροπιασμένος, αφού δεν είδε πρώτος τον δικό του αφανισμό.
Κι άρχισαν οι απολύσεις και οι περικοπές
Άχρηστων μάντεων
Δούλων του θεού και του ναού
Που δεν του είπαν τίποτα για τη δική του μοίρα.

Και τα λιοντάρια καθισμένα
μ’ όρθια τα δυο τους μπροστινά τα πόδια.
Σιωπηλά.
Μόνο κάτι σαύρες λιάζονται στα πλακόστρωτα.
Μικρούλες, φοβισμένες σαλαμάντρες.

Ο ήχος από τα σαντάλια στις πλάκες δίνει μια μουσική.

Καλό και πάλι το κρασί σε κάποιο φλασκί να περιμένει.
Και τα χωμάτινα πιθάρια
Βυθισμένα στο χώμα
Χωρίς καλούδια και γεννήματα
Ξερά σύκα, ρετσέλια, σπόρους σταριού.

Πώς ξέχασα και τα τζιτζίκια,
απορροφημένος
σε αναζητήσεις στη μπερδεμένη μνήμη!

Τη μνήμη που κάνει τα παλιά κι άλλοτε ξεχασμένα
να πετούν σα μικρά χρυσόψαρα
να βγουν από τη γυάλα
αδιαφορώντας για τα περαιτέρω της ελευθερίας,
έστω και για μια στιγμή.

Βαδίζω, καταχείμωνα, σε Καλοκαίρια
αδιευκρίνιστων αναμνήσεων, ιστορώντας.
Α,  εδώ ήταν κι οι θησαυροί της Συμμαχίας ,
το ταμείο.

Είδες, πώς αλλάζουν τα πράγματα;
Δήλος, άδηλη.

Το Δήλιο πρόβλημα, δεδηλωμένο, ωστόσο,
Περιμένει αμήχανο λύσεις που
δεν θα έρθουν ποτέ.                                                                                        (Θ.Τ.,  Η εικόνα  είναι του Ν. Εγγονόπουλου: ΔΗΛΟΣ)