Ο «βιονικός άνθρωπος» της Αυστραλίας αποδείχθηκε έμπνευση για τους Ιρακινούς που έχασαν τα άκρα τους στις συνεχιζόμενες μάχες της χώρας.
Όταν ο Ιρλανδο-αυστραλός ορθοπεδικός χειρουργός Δρ Munjed Al Muderis επέστρεψε πρόσφατα στο Ιράκ κατόπιν πρόσκλησης του πρωθυπουργού της χώρας να βοηθήσει τους ασπιρικούς εκεί , πήρε μαζί του βίντεο από τους προηγούμενους ασθενείς του περπατώντας ελεύθερα με τα νέα ρομποτικά πόδια τους.
Ένας από αυτούς τους ασθενείς ήταν ο Darren Wilson. Αυτή είναι η ιστορία του.
Ένα κανονικό σπίτι που η βόλτα πήγε στραβά
Ήταν περίπου στις 5:30 μ.μ. στα τέλη Οκτωβρίου του 2012 και, όπως συνήθως, ο Ντάρεν γύριζε στο σπίτι του με μοτοσικλέτα. Τα ποδήλατα είναι ένα πάθος όσο μπορεί να το θυμάται.
Είχε το περίεργο bingle κατά τη διάρκεια των ετών, αλλά με μια γυναίκα και την οικογένεια στο σπίτι, δεν ανέλαβε κανέναν κίνδυνο.
Θυμάται ένα αρκετά φυσιολογικό ταξίδι μέσω της κυκλοφορίας στην Αδελαΐδα, την πατρίδα του, και δεν σκέφτεται τίποτα συγκεκριμένο.
Υπήρξε μια παντοδύναμη έκρηξη. Και τότε τίποτα.
Δεν θυμάται πώς ένα άσπρο SUV γύρισε ξαφνικά στο μονοπάτι του και τον χτύπησε.
Δεν θυμάται πως το αριστερό του πόδι μπλέχτηκε με τη μοτοσικλέτα και ότι είχε αποκοπεί, ότι το ποδήλατο στη συνέχεια έτρεχε μακριά, χτύπησε ένα δέντρο και έπειτα έναν τοίχο.
Δεν θυμάται πως έχασε και το δεξί του πόδι.
Όταν τελικά ξύπνησε στο νοσοκομείο, ήταν προς την συγκλονιστική συνειδητοποίηση ότι τώρα ήταν διμερής αμνούται. Στην ηλικία των 43 ετών, ο Ντάρεν είχε χάσει και τα δύο πόδια και σχεδόν το χέρι του.
Χρειάστηκαν έξι μήνες αποκατάστασης πριν ο Ντάρεν επιστρέψει στην πατρίδα του. Στην αρχή περιορίστηκε σε μια αναπηρική καρέκλα και αργότερα ξεκίνησε το απίστευτα δύσκολο έργο της προσαρμογής στη ζωή με προσθετικά πόδια.
Να μάθουν να περπατούν ξανά
Αποφασισμένος να περπατήσει όσο καλά μπορούσε, ο Ντάρεν άρχισε να μιλάει με άλλους ακρωτηριασμένους για το τι πρέπει να κάνει.
Του είπε να ξεκινήσει με ένα ζευγάρι "stubbies" ή κοντά πόδια, που θα του επέτρεπε να βρει το νέο κέντρο βάρους του.
"Με πήγαν κι εγώ κι εγώ έξω από την αναπηρική καρέκλα. Οι άνθρωποι κοίταζαν, αλλά δεν με ένοιαζε", είπε.
Μετά από έξι μήνες μαθαίνοντας πώς να περπατάμε με τους "stubbies", ο Darren ήταν έτοιμος να δοκιμάσει τα ψηλά πόδια του. Δεν ήταν εύκολη μετάβαση.
Όταν ο Ντάρεν έβαλε την μακρύτερη προσθετική, δυσκολεύτηκε να σηκωθεί και να περπατήσει.
Θα πέσει πάνω από πολλά. Η απόλυτη προσπάθεια που απαιτείται για να κινηθεί ήταν εξαντλητική, και δεν ήταν περίεργο.
Ήταν μια σκοτεινή ώρα για τον Ντάρεν.
Τόσο τα μικρά όσο και τα μακρά προσθετικά πόδια ήταν ένα συνεχιζόμενο πρόβλημα γι 'αυτόν.
"Οι ρευματοδότες είναι μια ζωντανή κόλαση, που το θέτει ωραία", είπε.
Οι παραδοσιακές προθέσεις των υποδοχών δουλεύουν με μια διαδικασία αναρρόφησης και κενού.
Καθώς περπατούσε, ο Ντάρεν θα εφιδρούσε. Αυτό θα επηρεάσει τον όγκο γύρω από το προσθετικό άκρο του και θα μειώσει την ποσότητα αναρρόφησης που είχε, καθιστώντας την αίσθηση χαλαρή και ασταθής.
Στις πραγματικά ζεστές μέρες, έγινε σχεδόν αδύνατο να φύγει από το σπίτι.
Ο Ντάρεν βρήκε επίσης επώδυνο να σταθεί για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα, πράγμα που σήμαινε ότι ήταν ουσιαστικά στενοχωρημένος και αισθάνθηκε απίστευτα απογοητευμένος.
Oseointegration, μια νέα χειρουργική τεχνική
Ο Ντάρεν ενημερώθηκε για τον Δρ Munjed Al Muderis, έναν από τους κορυφαίους ορθοπεδικούς χειρουργούς της Αυστραλίας.
Βασισμένη στο Σίδνεϊ, ο Δρ Al Muderis είναι ειδικός στη σχετικά νέα χειρουργική τεχνική που ονομάζεται "οστεοενσωμάτωση", η οποία περιλαμβάνει την τοποθέτηση ενός εμφυτεύματος τιτανίου απευθείας στο υπολειμματικό οστό.
Στο άνω άκρο τα νεύρα αναδιοργανώνονται και συνδέονται με τους μυς που δεν χρησιμοποιούνται πλέον.
Αντί για το αιώνιο στυλ προθέσεων, όπου τοποθετείται μια υποδοχή πάνω από ένα κολόβωμα, οι ασθενείς λαμβάνουν νέα ρομποτικά πόδια που συνδέονται με το εμφύτευμα.
Αυτά είναι έξυπνα άκρα με εσωτερικά γυροσκόπια που διαβάζουν τον τρόπο του ατόμου για το βάδισμα ή τη θέση του σώματος.
Ο ασθενής πρέπει να θυμάται ενεργά ποιοι μύες χρησιμοποίησαν για το περπάτημα και να ξανα-μάθουν πώς να τους εμπλέκουν.
Σταδιακά η διαδικασία γίνεται πιο απλή και σχεδόν αυθόρμητη. Αυτός ο τύπος εγχείρησης επιτρέπει επίσης άμεση επαφή με το έδαφος, μεγαλύτερη σταθερότητα και περισσότερο έλεγχο.
Επίσης, ελαχιστοποιεί την ενέργεια που απαιτείται για την κίνηση. Ο ασθενής μπορεί να αισθανθεί για άλλη μια φορά τον τύπο της επιφάνειας που περπατούν και να διακρίνει μεταξύ πεζοδρομίων, άμμου ή βότσαλα.
Ο Ντάρεν πήρε μερικά χρόνια ζυγίζοντας τη χειρουργική επέμβαση οστεοενσωμάτωσης. Αλλά το 2015 προχώρησε.
Επιστροφή στον παλιό εαυτό του
Μετά από μήνες φυσιοθεραπείας, σκληρής δουλειάς και μερικών δακρύων, ο Ντάρεν αντιμετώπισε το πρώτο του μεγάλο τεστ.
Αυτός και η σύζυγός του πήραν ένα ταξίδι στο Broken Hill, όπου οι ημερήσιες θερμοκρασίες ανέβαιναν έως και 45 βαθμούς Κελσίου. Με τα νέα του πόδια, κατάφερε 24.000 βήματα.
Έχουν περάσει δύο χρόνια από τη χειρουργική επέμβαση του Ντάρεν και είναι σχεδόν τόσο κινητό όσο ήταν πριν από το ατύχημα του.
Μπορεί να επιστρέψει στην εργασία με μερική απασχόληση ως οδηγός φορτηγού και επιστρέφει στη γυναίκα του να κάνει τα ψώνια της εβδομάδας .
Εξακολουθεί να ταξιδεύει στο Σίδνεϊ για να δει τον Δρ Al Muderis για βοήθεια με ένα επαναλαμβανόμενο πρόβλημα το οποίο σχεδόν όλοι παλεύουν με - neuromas.
Ένα νεύρωμα είναι μια δέσμη νευρικών απολήξεων που σχηματίζεται κάτω από το δέρμα του υπολειπόμενου άκρου και μπορεί να πιέσει το νέο εμφύτευμα. Μπορεί να είναι επώδυνη και απαιτεί συνήθως χειρουργική επέμβαση.
Ο Ντάρεν έχει επίσης υποφέρει πολύ από το Φάντασμα Πόνου Φάντασμα (PLP), μια συνεχιζόμενη επίπονη αίσθηση που αισθάνεται πως προέρχεται από το τμήμα του άκρου που δεν υπάρχει πλέον.
Θεωρείται ότι προκαλείται από μικτά σήματα από τον εγκέφαλο ή το νωτιαίο μυελό.
Η εμπειρία του από τη χειρουργική επέμβαση εμφύτευσης οστεοενσωμάτωσης είναι ότι το PLP του έχει μειωθεί σημαντικά και είναι αισιόδοξος ότι θα συνεχίσει να διαχέεται με την πάροδο του χρόνου.
Ο Ντάρεν Ουίλσον είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Αγαπά τη γυναίκα του, τα παιδιά του και είναι σε θέση να διαδραματίσει έναν ενεργό ρόλο στην κοινότητά του για άλλη μια φορά.
No comments:
Post a Comment