Της ημερας. Η Μάνα του ξενητεμενου: Τα Χελιδόνια γυρίζουν πάντα στις φωλιές τους

Του Θυμιου χαραλαμποπουλου*

Φεύγοντας στην αθέλητη ξενιτιά μου,
πήρα το βουβό αναφυλητό της καρδιάς σου.
Πήρα τα καυτά δακρυά σου ,που κύλαγαν
σα στάλες φθινοπωρινής βροχής.
Πήρα τη μορφή σου, που κουρασμένη
απ΄τα ξεροβόρια της ζωής
φάνταζε γλυκιά ζωγραφιά στη ψυχή μου.
Πήρα τους καημούς σου, που τους έκρυβες σιωπηλά
στα φυλλοκάρδια σου λυγμοκλαίγοντας.
Κράτησα σφιχτά εκείνο το απαλό σου χάδι
απ΄τ΄αδύναμα, ευλογημένα χέρια σου.
Έκλεισα μέσα μου τη γλυκιά φωνή σου
όταν μου είπες σιγανά, κοιτάζοντάς με στα μάτια :
"Τα χελιδόνια πάντα γυρίζουν στις φωλιές τους...".
Εκείνη τη στιγμή του χωρισμού
πήρα την ίδια σου τη ζωή, για να την έχω
φυλαχτό στο δρόμο του μαρτυρίου που λέγεται Κολχίδα.
Όλα, μενταγιόν μυριάκριβο τα΄κανα
και το κρέμασα στο μέρος της καρδιάς,
για να μου δίνει δύναμη κι ελπίδα
ως ότου ξαναπάρω το δρόμο της χαράς,
το δρόμο της λύτρωσης για την Ιωλκό!
Μάνα Πολυαγαπημένη!

θ χ *
πρόεδρος Ελλήνων
 λογοτεχνών Μελβούρνης