Για να κρίνουμε σωστά το σήμερα πρέπει να γυρίσουμε στα χθες ...
Ήταν μεσάνυχτα 6 με 7 του Σεπτέμβρη 1833. Ο μοίραχος του Κλεόπας με σαράντα αμάξια μέχρι τα δόντια τραβούσαν προσεκτικά και αδιαφορώντας για να καταλάβουν τον μεγαλύτερο κακούργο του τόπου μας! Αυτόν που, όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Δ. Φωτιάδης στην πρώτη σελίδα του βιβλίου του «ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ - Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ», οι εικόνες του θα βρεθούν τώρα κρεμασμένες σε όλα μας τα σχολεία και τα αγάλματα του σταυρωμένα στα πλατείες μας. Τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη!
Ο Γέρος του Μοριά ζούσε λίγο έξω από το Ναύπλιο σε ένα μοναδικό σπιτάκι στην Προνοια, κοντά στην εκκλησία του Ιε-Θεοδώρου που έκτισε ο ίδιος. Εδώ αποτραβήχτηκε ο μπροστάρης της απελευθέρωσης όταν ήρθαν οι Βαυροί και καταλάβαιναν ότι δεν το ήξεραν! «Ό, τι μπορούσε να κάνει», γράφει στη σελίδα 196 των απομνημονεύματα του, που υπαγορεύτηκε στο Τερτσέτη.
«Έκαμα το χρέος μου προς την πατρίδα και εγώ και όλη η φαμελιά μου. Είδα την πατρίδα μου ελεύθερη, έβλεπα εκείνο τον οπού ποθούσα και εγώ και ο πατέρας μου και ο παππούς μου και όλη η γενιά μου, καθώς και όλοι οι Έλληνες. Απεφάσισα να πάω σε ένα περιβόλι, όπου είχαμε έξω από την Ανάπλι. Εξεγαζόμασταν, εκπονήσατε και απεργούσα τον καιρό μου καλλιεργώντας, και εύχομαι να προχωρήσω στις μικρές φυτά που ετοίμαζα ».
Εκεί περνούσε κατά τη διάρκεια των ωρών του Κολοκοτρώνη, γιατί μετά την είσοδο του Οθωνα έσπασαν όλες τις παλλιάρες του. «Πηγαίνετε στο καλό, τους είπαν, και να καθίσετε ήσυχοι στα σπίτια σας. Τώρα που ήρθε ο βασιλιάς θα γνωρίσει τους ανθρώπους και τα πράγματα του τόπου μας και θα ανταμειφθεί ο καθένας κατά τις πράξεις του και τη δουλειά του ».
Αυτό το βράδυ είχε φτάσει για τον Γέροντα της Μόρια την ώρα της ανταμοιβής! Ο Κλεόπας και οι χωροφύλακες του περικυκλώθηκαν στον κάβο που δεν τυχόν ξεφύγουν από τον κακούργκο! Ύστερα χτυπήστε με δύναμη την πόρτα. Ο Γιώργος μισούσε το παράθυρο και ρώτησε με τη βροντερή φωνή του να μάθει ποιος είναι. Εδώ μέσα κρύβονται οπλοφόροι, απόκρισε ο Κλεόπας.
Έχω διαταγή να κάνω έρευνα. Ο Κολοκοτρώνης γέλασε με την ψυχή του! Οι απεσταλμένοι του βασιλιά μοιράστηκαν μέσα και άρχισαν να ψάχνουν το κάθε τι. Δεν είχαν ούτε οπλοφόροι βρήκαν, ούτε και άρματα κρυμμένα! Βρέθηκαν μόνο ένα σπαθί, ένα πιστόλα και ένα ντουφέκι. Ήταν τα όπλα με τα οποία πολεμήσαμε τον Κολοκοτρώνη της Τουρκίας και μ 'αυτά ελευθερώσαμε!
Κατά τη διαταγή της αντιβασιλίας είστε υπό κράτηση, είπε ο Κλεόπας! Και άρχισε να μαζεύει όλα τα χαρτιά που υπήρχαν στα κασέλες και στα ντουλάπια, σίγουρα που θα αποτελούσαν τα πειστήρια του ένοχου του Γέροντος! Ύστερα τον έβαλαν στη μέση οι χωροφυλάκοι και τραβήχτηκαν για το κάστρο για να παραδοθούν στους προτορικούς του Οθωνα! Εκεί δε παραλαμβάνει ένα Γερμανό δεσμόφυλακας που δεν ήξερε Ελληνικά (!) Και τον χώνοντας σε ένα κατασκοπευτικό κελί!
«Κατω», γράφει ο Δ. Φωτιάδης, «όσο κρατάει ο αγώνας, ο γραμματικός του Αναγνώστης Ζαφειρόπουλος του λέει μια μέρα: Αϊντέ, Κολοκοτρώνη! Παιδεψού, παιδέψου τώρα, μα την πατρίδα μια μέρα θα σε ανταμείψει ». Ο κος ο Κολοκοτρώνης, ο οποίος δύο φορές βαφτίστηκε στην ζωή του: η μία με λάδι για να γίνει Χριστιανός και ο άλλος με αίμα για την ελευθερία της πατρίδας, αν και γνώριζε την τύχη του, απαντούσε: «Αν με το καλό ελευθερώσω εμένα πρώτα θα κάνουμε σεργούνι ». Δεν τα λογάριασε καλά καλά. Τώρα δεν το ετοίμαζαν για εξορία. Για να το παραδώσει στο μπώγιο να πάρει με το γκιλοτίνα το κεφάλι του έτοιμησαν!
Εκείνο το βράδυ τέθηκε υπό φύλαξη στο σπίτι του ακόμα ένα μεγάλο τρακτέρ! Ο Στρατηγός του αγώνα Δημήτριος Πλαπούτας που είχε αποσταλμένος από την ελληνική κυβέρνηση μαζί με τους Μιαούλη και τον Κώστα Μπότσαρη να προσφέρουν στον Οθωνα το θρόνο!
Την άλλη μέρα δεν αναβιώνει το 'Ανάπλα! Πιάσαν τον Γέρο και ήταν σαν να σκοτείνιασε τον κόσμο όλος! Οι πρώτοι που κοίταξαν ήταν οι Έλληνες υψόργοί! Δεν έλεγε για την σύλληψή του! Η διαταγή της υπέγραψαν τους αντιβασιλείς Μάουερ και Άβελ και έδωσαν στον Γερμανό στρατιωτικό υπουργό, στρατηγό Σμάλτς, να εκτελέσει το έργο του. Οι δύο στρατιώτες μας αρνούνται να πιστέψουν ότι θα βρεθούν Έλληνες να τους στείλουν στην καμανμανία.
Όταν διαβάστηκε τον κατηγορητήριο του Πολυζωώδη, ο οποίος δεν του επέτρεψε να διαβάσει ως πρόεδρος το κατηγορητήριο, γκρινιάζει το κεφάλι του και με τις δύο χούφτες κλείνει τα μάτια του. Ήταν μια στάση ασφυξίας και διαμαρτυρίας, η οποία κράτησε μέχρι το τέλος που αναγνωρίστηκε η απόφαση.
Η κατηγορία «συνωμοσία που σκοπεύει να καταρρίψει την κοινή περιουσία και καταφέρει τους υπηκόους της Α.Μ. σε ληστεία και πολιτικού πολέμου, και την κατάργηση του καθεστώτος πολίτευμα ... ». Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως αυτό που ήλπιζαν να επιτύχουν οι ξένοι, καταδικάζοντας τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα, ήταν να χτυπήσουν την εθνότητα των Ελλήνων και να κάνουν μια αποικία!
Την ώρα που ακούγονταν όλα αυτά στο δικαστήριο, ο Κολοκοτρώνης ατάραχος έπαιζε σιγά σιγά με τα χάντρες του κομπολογιού του! Οι Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και Δημήτριος Πλαπούτας καταδικάζονται σε θάνατο ως ένοχοι της τελευταίας τρομοκρατίας! Οι καταδικασθέντες όμως κρίνονται αξιόλογοι της βασιλικής χάρης! Το τελευταίο μέρος της απόφασης δεν ακούστηκε στο δικαστήριο, αφού μόλις ανακοινώθηκε το «καταδικασθέν σε θάνατο», ξέσπασε μεγάλη αναταραχή. Και έτσι αναβάλλεται η εκτέλεση της απόφασης έως την εκδίκαση της αίτησης χάριτος!
Την απόφαση υπογράφουν τα Δ. Βούλγαρης, Κ. Σούτσος και Φ. Φραγκούλης. Στην «πρακτικά» της δίκης δεν θα βρει ποτέ την απόφαση. Στο τέλος της θα βρεις δύο λευκά μέρη που άφησαν τους συντάκτες για να πάρουν τις υπογραφές του Πολυζωίδη και του Τερτσέτη, που με τη βία τους έδρευσαν στα καθίσματα τους. «Τα λευκά αυτά μέρη του χαρτιού», γράφει ο Δ. Φωτιάδης, «είναι πλέον η μεγαλύτερη δόξα της δικαιοσύνης της πατρίδας μας».
Ο Γέρος έλεγε ότι ήταν «καταδικασμένοι σε θάνατο», μισοσταυρώθηκε μ 'ερώτημα και είπε: «Κύριε Ελένην! Μνήσθητι μου, Κύριε, όταν ήρθες στην βασιλεία σου ... ». Τότε μίλησε για τους παρευρισκόμενους που γύριζαν να παρηγορήσουν: «Αντίκρισα πολλές στιγμές θανάτου και δεν τον φοβήθηκα. Όχι και τώρα ο φοβάμαι ». Ο Πλαπουτάς, γράφει ο Τερτσέτης, τραγουδώντας τι θα πάρουν τα εφτά κόρη του και τον ανήλικο γιο του Γιώργηκο. Κουράγιο, ξαδελφέ, του λέει ο Γέρος. Το όνειρό μας ήταν να ελευθερώσουμε την Ελλάδα.
Μόλις τα βγαμούσαν από το δικαστήριο (που ήταν ένα τζαμί) οδηγούν τους συνοδούς της Βαυαρίας στην Ις Καλέ. Ο Κολοκοτρώνης, ο οποίος δεν άκουσε την απόφαση του δικαστηρίου για την αίτηση χάριτος ξαφνιάζεται, αφού περίμενε ότι θα οδηγήσει στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Οι άνθρωποι που έστειλε την Ευρώπη να μας οδηγήσουν στα φώτα και την κουλτούρα, με τον πρόγονο του τυραννίσκου Φον Μάουερ (βασιλικός σύμβουλος της επαρχίας) και με βοηθοί ανθρωπόκοι σαν Σφηνάς και Κωλέττης, γεμίζουν με τους αγωνιστές της ελευθερίας τις φυλακές και εκτελούν τους εικοστούς ηρώους !
Η καταδίκη σε θάνατο μέσα σε μια οργή ψευδομαρτυρίας, συνωμοσίας και τρομοκρατίας ήταν βασικά δικό του έργο και ο υπουργός Δικαιοσύνης Σίνανα, άλλο όργανο του Μαουρέρ. Οι Έλληνες, ανεξάρτητα από την παράταξη, δεν το έκλεψαν ποτέ. Μια φορά (Δεκέμβριος 1840), την ώρα που δίδαξε από την έδρα, ένας φοιτητής νομικής επωνυμίας Κίμων Δαλά έβγαλε πιστόλι και πυροβολήθηκε δύο φορές. Δεν το πέτυχε. Μόλις έγινε η επανάσταση της Γ 'Σεπτέμβρη και ο Όθωνας έχασε την πλήρη εξουσία, η κυβέρνηση απεβίωσε από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ο Οθωνας του διόρισε αμέσως τον Αρεοπαγίτη, αλλά η έκρηξη ήταν τέτοια που ο Σκοτσέζος έφυγε για το Βελφάτ.
Ο λαός δεν ξεχάσει ποτέ εκείνη τη μαύρη νύχτα! Το βράδυ της Κυριακής βγήκε για περιπάτου ολόκληρης της Ανάπλι. Όλοι τους χαιρέτησαν τους Πολυζωίδη και Τερτσέτη, μεταξύ τους και τον Νικητάρα ο τουρκοφάγος! Οι θεμελιώδεις αυτές εκδηλώσεις στάλθηκαν στην πραγματικότητα μια αποδοκιμασία όλων των τάξεων στην εγκληματικότητα που εκπόνησαν. Ο Βούλγαρης, ο Σούτσος και ο Φραγκούλης δεν έφτασαν για περίπατο εκείνη την εκδήλωση της Κυριακής.
Εκείνη την κρίσιμη στιγμή που οι Κωλέττες και οι Σχοινά βιάζονται να εκτελέσουν τους δύο Ηρώες, Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα αποκτούν έναν απρόθυμο συνεργάτη! Ο Μαυροκορδάτος (Γραμματέας της Επικρατείας) προτείνει για το καλό του έθνους και του βασιλείου να δοθεί πλήρης χάρη στους καταδικασθέντες και να απολυθούν από τις φυλακές όλοι οι κρατούμενοι.
Με τη δική του (αντιλαμβανόμενη την καταστροφή των ταραχών και των αναβιώσεων που θα ακολουθήσουν τις εκτελέσεις), συμφωνεί ο αντιβασιλέας Άρμανσπεργκ. Την ίδια ανησυχία εκφράζουν και οι συνάδελφοι της Αγγλίας, της Ρωσίας και της Βαυαρίας, ο καθένας για τους δικούς του λόγους και όχι γιατί αγαπούσαν την Ελλάδα ...
Τελικά η θανατική ποινή με απόφαση του βασιλιά μετατράπηκε σε ποινή 20 ετών. Όταν το ακούσει ο Κολοκοτρώνης, είπε πάλι τον ευτραπέλο λόγο του: «Θα γελώσω τον βασιλιά, δεν θα ζήσω τόσες φορές ...». Την άλλη μέρα τους ανέβασαν στο Παλαμήδι. Εκεί όπου για εννέα μήνες ζούσαν ένα πραγματικό κολαστήριο!
Τους Πολζωοίδη και Τερτσέτη τους οδήγησαν σε δίκη. Ήταν ένα από τα ανταλλάγματα που έθεσαν οι άλλοι τρεις αντιβασιλείς για να συμφωνήσουν με τον Όθωνα στην απονομή χάριτος! Να τι είπε ο Τερτσέτης στην απολογία του: «Ζουν οι οπλαρχηγοί. Ζουν! Χαρή, ω Ελληνες. Ζουν! Φυλακισμένοι. Αληθινά, στα φρούρια, όπου πριν από δέκα χρόνια ήρθε στην κεφαλή σας από τον εχθρόν, αλλά ζουν! ...
Δεν βρέθηκαν οι οφθαλμοί μας για να βρούμε το αίμα των δύο γερόντων που είχε σαν το αίμα του Μιτρομαργρυρίου (στυγνός φονιάς που αποκεφαλίστηκε) »Δ. Φωτιάδης, «ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ - Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ», σελ. 329.
Αν δεν είχαν την ίδια τύχη με τον Μητρομαργητή, οι δύο Ήρωες του Δευτέρου του οφείλουν στον Πολυζωίδη και στον Τερτσέτη. Γι 'αυτό και στέκεται και θα σταθεί, όσο θα υπάρχουν Ελληνες, αθάνατη η μνήμη τους.
No comments:
Post a Comment