Η Ρωσία πανηγύρισε επίσημα την ήττα του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία

Η 30ή Αυγούστου είναι η μεγαλύτερη εθνική εορτή της Τουρκίας, με εκδηλώσεις σε όλη την τουρκική επικράτεια και στις τουρκικές διπλωματικές αποστολές στο εξωτερικό.

Είναι η ημερομηνία της τελικής επίθεσης των δυνάμεων του Κεμάλ Ατατούρκ κατά του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία, η οποία έληξε με νίκη των Τούρκων, την οπισθοχώρηση των ελληνικών δυνάμεων και στη συνέχεια την καταστροφή του μικρασιατικού ελληνισμού.

Αυτήν την ημερομηνία και την επέτειο τιμά η ρωσική ομοσπονδία του Βλαντίμιρ Πούτιν, αφού με επίσημη ανάρτηση στο Facebook χαιρετίζεται η νίκη της 30ής Αυγούστου και επισημαίνεται:

«Στις αρχές του 1920 οι δύο λαοί του νέου κράτους της Σοβιετικής Ρωσίας (σ.σ.: περίοδος Λένιν) και του τουρκικού λαού υπό την ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ (σ.σ.: μετέπειτα Ατατούρκ) πολέμησαν στον Απελευθερωτικό Αγώνα τις κατοχικές δυνάμεις που απείλησαν την εθνική τους ανεξαρτησία.

»Ήταν σημαντικό το γεγονός ότι ο ένας λαός υποστήριξε τον άλλον.

»Η εμπιστοσύνη που καλλιεργήθηκε την περίοδο εκείνη προσέδωσε ώθηση στην ανάπτυξη των σχέσεών μας».

Η φιλοτουρκική αυτή έξαρση έρχεται να συμπληρώσει τη σταδιακή επιδείνωση των σχέσεων Μόσχας – Αθήνας, τα τελευταία χρόνια.

Η αρνητική πορεία των ελληνορωσικών σχέσεων άρχισε πολύ νωρίτερα και έλαβε διαστάσεις μετά την απέλαση Ρώσων διπλωματών και πολιτών από την Ελλάδα που κατηγορήθηκαν για κατασκοπεία και παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας (σ.σ.: περίοδος της Συμφωνίας των Πρεσπών).

Το μεγαλύτερο όμως «χτύπημα» στις ελληνορωσικές σχέσεις προήλθε από την παραχώρηση «Αυτοκεφάλου» στην ορθόδοξη εκκλησία της Ουκρανίας από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως.

Αν και είναι αναφαίρετο δικαίωμα τόσο των Ουκρανών ορθοδόξων όσο και του Πατριαρχείου να ζητηθεί και να παραχωρηθεί το «Αυτοκέφαλον», εντούτοις τα σχέδια της Μόσχας για την υπαγωγή των Ουκρανών ορθοδόξων στο Πατριαρχείο πασών των Ρωσιών απέτυχαν.

Κατόπιν τούτου, το ρωσικό πατριαρχείο προχώρησε στη λήψη μέτρων κατά του Φαναρίου αλλά ακόμη και σε ίδρυση Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στα Κατεχόμενα της Κύπρου, ερχόμενο σε απευθείας σύγκρουση με την εκκλησιαστική οντότητα της ίδιας της Αρχιεπισκοπής Κύπρου.

Το τελευταίο σύμπτωμα, με την επίσημη ανάρτηση στο Facebook του γενικού προξενείου της Ρωσίας στην Κωνσταντινούπολη και άρα της ρωσικής διπλωματίας με τον χαιρετισμό της στρατιωτικής επιτυχίας των Τούρκων κατά του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία, σηματοδοτεί ένα νέο βήμα στην επιδείνωση των διμερών σχέσεων μεταξύ Αθήνας και Μόσχας και μάλιστα σε μία εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο όπου η Εγγύς και Μέση Ανατολή αντιμετωπίζει συνολικά μείζον πρόβλημα ασφαλείας και σταθερότητας.

Ωστόσο, να σημειωθεί, ότι είναι απολύτως αληθές ότι οι Σοβιετικοί βοήθησαν και με οπλισμό τους Τούρκους να νικήσουν τον ελληνικό στρατό στην Μικρά Ασία.

tribune

DEITE AKOMA

Εκκλησία της Ελλάδος: Κανονικό Δικαίωμα 

του Οικ. Πατριάρχη το Αυτοκέφαλο στην Ουκρανία

ΕΛΛΑΣ.Μαρία Ρεπούση: Η τελική πράξη των εκτοπίσεων

• 

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:

Η Μικρασιατική Καταστροφή, όπως συνηθίζουμε στην Ελλάδα να αποκαλούμε την ήττα του ελληνικού στρατού στο μικρασιατικό μέτωπο και το τέλος του μικρασιατικού ελληνισμού, εγκαινιάζει την τελική πράξη του δράματος των μαζικών μετακινήσεων, των εκτοπίσεων, των διωγμών και των εθνικών εκκαθαρίσεων, που ακολουθώντας προηγούμενες πρακτικές είχαν αυτή τη φορά αφετηρία την εθνική αφύπνιση των πληθυσμών που τελούσαν υπό την οθωμανική κυριαρχία και τη σταδιακή ανάδυση και ολοκλήρωση των εθνικών κρατών στα Βαλκάνια του 19ου αιώνα και των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα.

Στο πλαίσιο αυτού του βίαιου κύματος, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι είχαν μετακινηθεί ακολουθώντας τις νέες συνορογραμμές που δημιουργούσαν οι εθνικές επαναστάσεις, οι πόλεμοι και η σταδιακή αποχώρηση των Οθωμανών από την ευρωπαϊκή ήπειρο. Μουσουλμάνοι και χριστιανοί είχαν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τη γη τους. Προηγήθηκαν οι μουσουλμάνοι, ήδη από την περίοδο των σερβικών εξεγέρσεων του 1804 και του 1815, της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και των Βαλκανικών Πολέμων 1912-1913. Στους Βαλκανικούς, 125.000 είναι όσοι αναγκάστηκαν να μετακινηθούν μόνο από τη Μακεδονία, ενώ το οθωμανικό υπουργείο Εσωτερικών εκτιμούσε ότι την ίδια περίοδο η χώρα είχε υποδεχθεί συνολικά περισσότερους από 400.000 πρόσφυγες.

Ακολούθησαν οι Ελληνες των παραλίων της Μικράς Ασίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, κατά τη διάρκεια των διωγμών που επέβαλε η κυβέρνηση των Νεοτούρκων. Δεν έλειψαν οι Σέρβοι και οι Βούλγαροι. Το 1922 –τόσο στη Μικρασία όσο και στην Ανατολική Θράκη με την ανακωχή των Μουδανιών τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου– και η Σύμβαση της Λωζάννης τον Ιανουάριο του 1923 ολοκληρώνουν το κύμα των βίαιων μαζικών μετακινήσεων που ξεκίνησαν με την εθνοποιητική διαδικασία στα Βαλκάνια.

Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία η διαδικασία αυτή είχε σχετικά καθυστερήσει, καθώς οι οθωμανικές ελίτ ταλαντεύονταν ανάμεσα στον ισλαμισμό, στον οθωμανισμό και στον τουρκισμό ως τον βασικό πυλώνα για τη μετεξέλιξη του κράτους τους. Στο τέλος, όμως, της πρώτης δεκαετίας του 20ού αιώνα και κυρίως μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους, η πλάστιγγα γέρνει υπέρ του τουρκισμού και της προοπτικής του εθνικού κράτους. Η επιλογή αυτή ενισχύεται περαιτέρω κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και κυριαρχεί με το τέλος του και την εφαρμογή των σχεδίων του διαμελισμού που θέλουν να επιβάλουν οι νικήτριες δυνάμεις με τη Συνθήκη των Σεβρών.

Το τέλος των αριθμητικά υπολογίσιμων, οικονομικά ανθηρών και πολιτισμικά κυρίαρχων μη μουσουλμανικών πληθυσμών είναι στην πραγματικότητα προδιαγεγραμμένο, καθώς η Οθωμανική Αυτοκρατορία οδεύει ολοταχώς προς τη δημιουργία εθνικού κράτους. Η απόβαση του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη τον Μάιο του 1919 και ο Μικρασιατικός Πόλεμος 1919-1922 επιταχύνουν καθοριστικά τις εξελίξεις, καθώς ενισχύουν την εθνική ρητορική και τη συστράτευση των οθωμανικών πληθυσμών στον κοινό αγώνα της εκδίωξης των Ελλήνων. Οι Ελληνες δεν ήταν οι οποιοιδήποτε ξένοι που είχαν καταλάβει με το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου περιοχές της οθωμανικής επικράτειας για να επιβάλουν τους οικονομικούς τους όρους. Οι Ελληνες στηρίζονταν σε πληθυσμούς που είτε ζούσαν εκεί από γενιά σε γενιά είτε είχαν επιστρέψει με το τέλος του πολέμου. Οι Ελληνες είχαν έρθει για να μείνουν, να υποδουλώσουν την πατρίδα τους, να προσαρτήσουν τη γη τους στο ελληνικό βασίλειο και να κάνουν τη Μεγάλη Ελλάδα. Ο αγώνας τους εναντίον των Ελλήνων είναι το εθνικό τους καθήκον. Η δική μας Μικρασιατική Καταστροφή είναι ο δικός τους Αγώνας της Ανεξαρτησίας.

* Η κ. Μαρία Ρεπούση είναι καθηγήτρια Ιστορίας και Ιστορικής Εκπαίδευσης του ΑΠΘ.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.gr