ΠΟΙΗΣΗ Ελληνοαυστραλών. Εδώ στο Νότιο Ημισφαίριο.. Θύμιος Χαραλαμπόπουλος*

Θύμιος Χαραλαμπόπουλος_

 

Περασμένα μεσάνυχτα

εδώ στο Νότιο Ημισφαίριο,
κι εγώ ακολλουθώντας
την εμμονή μου
μετρώ τις στιγμές κείνου 
του καλοκαιριού μέσα
σε συμπυκνωμένες αναμνήσεις.

Έτσι, κατορθώνει η καρδιά
να αναπλάθει τις λεπτομέρειες
των ανέμελων ονείρων μας.
σε κείνα τα γλυκά ηλιοβασιλέματα
που περίλουζαν με την ομορφιά τους
τα μέρη που τα εξάγνισε το γέλιο μας.

Εκεί,
σε μια συμπύκνωση αναμνήσεων
με νύχτες που τα αναιμικά τους όνειρα
παραμέριζαν με Γαλατική ευγένεια για
να περάσουν οι δικές μας στιγμές.
θ χ* 

Πρόεδρος Ελλήνων λογοτεχνών

Μελβούρνη -Ποίηση.Ξεχάστηκαν τα καλοκαίρια... Θυμιος Χαραλαμπόπουλος

<3 .-="" p="">
Σ ΄αυτή την εκστρατεία που
αρχινήσαμε περάσαμε πολλά.
Ξεχάσαμε το χρόνο
όταν χάσαμε το ρολόι μας
στη διαδρομή.
Χάσαμε 'ο.τι αγαπήσαμε πιότερο
και γίναμε ξένοι
στους δρόμους της πολύβουης
τούτης χώρας.
Οι καρδιές μας δάση πυρπολημένα.
Τα μάτια μας
μετρούν τις χλωμές ώρες.
Αλαφιασμένα άλογα οι θύμησες.
Οι Πυθίες μιλάνε για καλύτερες μέρες.
Η οικονομία θα ανακάμψει...
Τα γελάδια βόσκουν το νωπό χορτάρι τους,
δεν νοιάζονται και πολύ - δεν είναι οικονομολόγοι...

Έβρεχε ! Μπόρα τρανή... όταν ανοίξαμε
τα φτερά μας να διαβάσουμε τη μοίρα του κόσμου.
Χρόνια τώρα αυτή η βροχή
μας έχει περωνιάσει τα κόκαλα
και μας έχει κάνει συνάναρχους
των υγρών μεσημεριών,
αλλά εμείς επιμένουμε...
Τα ίχνη της θυσιασμένης νιότης μας
μένουν ανεξάλειπτα.
Τα μαρτυρούν
τα πέτρινα πρόσωπα,
τα βουρκωμένα μάτια,
τα κουτσουρεμένα κορμιά...

Χάθηκαν τα παιδιά με τα παραμύθια
και τη ζέουσα πληγή δεν μπορεί κανείς
πια να γιάνει.

Ξεχάστηκαν τα καλοκαίρια..

Η άγκυρα μπηγμένη στην άμμο
χρόνια δεκάδιπλα καρτερεί τη
μέρα - παλίρροια να ξεκολλήσει.
Δρόμοι, λεωφόροι και μονοπάτια
περιπολούν
κι έχουν φορέσει τόξα λησμονιάς
που τα εκτοξεύουν καταπάνω μας...
Εμείς όμως μένουμε δεμένοι σε
κείνο το  κατάρτι και στους
ρυτιδωμένους χρόνους ντυμένοι τις
πανάρχαιες πανοπλίες του Οδυσσέα
περιμένοντας πως σε κάποιο
ακρογιάλι θ΄ακούσουμε τη γλυκιά
φωνή της Ναυσικάς !..
θ χ

Ποίηση. Άγιος Βασίλης ..έρχεται; Κι αν έρχεται, που πάει; Της ΖΕΡΒΌΥ ΤΡΙΆΔΑΣ

Γράφει η

ΤΡΙΑΔΑ ΖΕΡΒΟΥ -ΠΑΝΤΑΖΗ

O Aγιος Βασίλης...έρχεται;
Κι αν έρχεται,που πάει;
Μήπως τα πλουσιόσπιτα,
άρχισε ν'αγαπάει;
Μήπως κι εκείνος ξέχασε,
παιδιά δυστυχισμένα;
Παιδιά της κρίσης των καιρών,
στη φτώχεια βουτηγμένα;

Γιατι τα δώρα του άλλαξε;
Γιατι μόνο ακριβά,
τεχνολογίας θαύματα,
στον σάκο κουβαλά;
Πέφτει με αλεξίπτωτα,
με τρένα καταφτάνει.
Μ'αεροπλάνα πύραυλους,
το έργο του θα κάνει;

Πάει η μαγεία,χάθηκε,
η άμαξα σαπίζει..
Οι τάρανδοι σφαγιάστηκαν,
μα το παιδί ελπίζει..
Εκείνο,στο φτωχόσπιτο,
πως δεν θα το ξεχάσει...
Το μόνο που του ζήτησε,
το δρόμο του μη χάσει..

Να δει και το καλύβι του,
μια στάση εκεί να κάνει,
κι άμα μπορεί μία χαρά,
ν'αφήσει, να λιγάνει,
η λύπη στην ψυχούλα του
πως όλοι το ξεχάσαν!!
Μπορεί οι Αγιοβασίληδες,
το δρόμο τους να χάσαν;
Τ.Ζ.

Ποίηση. Η πεθαμένη αγάπη. Θύμιος Χαράλαμπόπουλος

Μες στα παλιά τα στέκια μας με βουρκωμένα μάτια
μονότονα με φέρανε πάλι τα βήματά μου
ψάχνοντας γι΄άλλη μια φορά με την καρδιά κομμάτια
για να σε βρω αγάπη μου,μεγάλε έρωτά μου.

Σαν το κουρέλι σέρνομαι,δεν ξέρω που πηγαίνω
πέφτω εδώ πέφτω εκεί,φωνάζω τ΄όνομά σου
γνέφω ψηλά στον ουρανό και νυχτοπεριμένω
ν΄ακούσω μέσα στη σιωπή τ΄αλαφροπάτημά σου.

Σε βλέπω να΄σαι ζωγραφιά πίσω από κάθε εικόνα
και τη φωνή σου ν΄αντηχεί σαν νιο αγάπης χάδι
κάνω αλήθεια τ΄όνειρο,Άνοιξη το χειμώνα
και βλέπω ήλιο λαμπερό να βγαίνει στο σκοτάδι.

Μα είν΄της καρδιάς ξεγέλασμα και πεθυμιάς μεγάλης
που χρόνια τώρα μυστικά βαρύ σταυρό σηκώνει
γιατί΄σουν ανθός και μίσεψες,σε πήρε ο μαύρος άδης
ήσουν τριντάφυλλο εκατόφυλλο,που η μαύρη γης το λιώνει.

   Ένα από τα πρώτα μου ποιήματα με ρίμα,
     γραμμένο στη δεκαετία του 1982

Θύμιος Χαράλαμπόπουλος
Μελβούρνη 

Ποίηση.- ΚΑΘΕ ΑΥΓΟΥΣΤΟ...

Της =======

ΝΙΚΗΣ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΥ                                        

==============

‎...αποχαιρετώντας τον Αύγουστο...καλημέρα με χαμόγελο και δύναμη...έρχεται καυτός Σεπτέμβρης...

ΚΑΘΕ ΑΥΓΟΥΣΤΟ

===============
Μια παλιά φωτογραφία,
που με καίει σαν αμαρτία,
χρόνια τώρα ξεχασμένη στο συρτάρι.
Γράμματα κιτρινισμένα,
μου ξυπνούν απωθημένα,
κάποιας νύχτας με ολόγιομο φεγγάρι.

Ρ
Και του έρωτα τα βέλη,
μας σημάδεψαν λαθραία,
τα κορμιά και οι καρδιές μας,
πέσανε ακαριαία!
Κι από τότε κάθε νύχτα,
με πανσέληνο σε ψάχνω,
κάθε Αύγουστο θυμάμαι,
κι είναι λόγος να Υπάρχω!

=========

Μια συνάντηση τυχαία,
μία σύμπτωση ακραία,
που σημάδεψε για πάντα τη ζωή μου.
Και κατέληξε μοιραία,
να βρεθούμε οι ΄δυο παρέα
και να κλέψεις το μυαλό και τη ψυχή μου!

============

Νίκη-Αννα Π.

Πηγή: http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=70245